مام علی علیه السلام فرمود:
مَنْ عَلِمَ أَنَّهُ مُؤاخَذٌ بِقَولِهِ فَلْیقَصَّرْ فِی المَقالِ[1] هر کس بداند که نسبت به سخن گفتنش هم مورد باز خواست قرار خواهد گرفت، پس سخن را کوتاه کند.

کسی که جهان را در سایه تدبیر الهی، دارای حساب و کتاب بشناسد، برای کارهایش حساب ویژه ای باز خواهد کرد، زیرا انسان باید پاسخگوی اعمال خویش باشد.

آیا حرف زدن هم عمل است که حساب و مؤاخذه و پاداش و کیفر داشته باشد؟ آری.

از آفتهای زندگی روزمرّه ما حرّافی و گاهی هم ورّاجی است.

سخنان بیهوده و لغو را اگر کنار بگذاریم، از آینده سخنانی هم که آمیخته به غیبت، هتک مؤمن، تهمت، دروغ و استهزاء است اگر هراسان باشیم، کلام ما خیلی کمتر و کوتاهتر از اینها خواهد شد. مگر حرف حسابی چه قدر داریم؟

مهم آن است که حرف را هم عمل به شمار آوریم و اینکه باید روزی در محکمه حسابرسی خدایی جوابی قانع کننده برای هر چه گفته ایم، داشته باشیم.

آیا مجازیم که هر چه شنیدیم، بازگو کنیم؟

اگر حرفهایمان ترکش هایی داشته باشد که کسانی را مجروح کند، یا از حرف های ما کسانی به اشتباه و گناه بیفتند یا آبروهایی را بریزد، یا دلهایی را بشکند، یا ذهن هایی را شبهه دار کند، نسبت به چنین سخنان مؤاخذه خواهیم شد.

چه بهتر که جز حق نگوییم، و برای هر گفته خویش، مستند و انگیزه محکمه پسند داشته باشیم.

پی نوشت ها:
[1] غررالحکم ج5 ص232

منبع: حوزه نت