درباره فضیلت و آثار ذکر «بسم الله الرّحمن الرّحیم»، روایات مختلفی نقل شده که در اینجا به بیان تعدادی از آنها که از پیامبر اسلام(ص) منقول است، بسنده میشود:
1. «هر کس میخواهد که خداوند، او را از نگهبانانِ نوزدهگانه دوزخ نجات دهد، “بسم الله الرّحمن الرّحیم” را بخواند؛ زیرا این ذکر، نوزده حرف است، تا خداوند، هر حرفى از آنرا سپر او در برابر یکى از آن نگهبانان دوزخ قرار دهد».[1]
2. «کسی که “بسم الله الرَّحمن الرَّحیم” را بخواند، خداوند به هر حرف چهار هزار حسنه برای او مینویسد، چهار هزار گناه او را پاک میکند و چهار هزار درجه او را بالا میبرد».[2]
3. «زمانی که معلم، به شاگردش یاد دهد که بگوید: “بسم الله الرَّحمن الرَّحیم” و شاگرد نیز بگوید؛ خداوند آن شاگرد، پدر و مادرش و معلم را از آتش جهنم نجات خواهد داد».[3]
4. «زمانی که شخصی در موقع خواب، بگوید: “بسم الله الرَّحمن الرَّحیم” خداوند به فرشتگان میگوید تا صبح برایش حسنات بنویسید».[4]
5. «هر کار ارزشمندى که در آن بسم الله ذکر نشود، ابتر و ناقص است».[5]
1. «هر کس میخواهد که خداوند، او را از نگهبانانِ نوزدهگانه دوزخ نجات دهد، “بسم الله الرّحمن الرّحیم” را بخواند؛ زیرا این ذکر، نوزده حرف است، تا خداوند، هر حرفى از آنرا سپر او در برابر یکى از آن نگهبانان دوزخ قرار دهد».[1]
2. «کسی که “بسم الله الرَّحمن الرَّحیم” را بخواند، خداوند به هر حرف چهار هزار حسنه برای او مینویسد، چهار هزار گناه او را پاک میکند و چهار هزار درجه او را بالا میبرد».[2]
3. «زمانی که معلم، به شاگردش یاد دهد که بگوید: “بسم الله الرَّحمن الرَّحیم” و شاگرد نیز بگوید؛ خداوند آن شاگرد، پدر و مادرش و معلم را از آتش جهنم نجات خواهد داد».[3]
4. «زمانی که شخصی در موقع خواب، بگوید: “بسم الله الرَّحمن الرَّحیم” خداوند به فرشتگان میگوید تا صبح برایش حسنات بنویسید».[4]
5. «هر کار ارزشمندى که در آن بسم الله ذکر نشود، ابتر و ناقص است».[5]
[1]. شعیری، محمد بن محمد، جامع الاخبار، ص 42، نجف، مطبعة حیدریة، چاپ اول، بیتا.
[2]. جامع الأخبار، ص 42؛ بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 99، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، 1416ق.
[3]. شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 6، ص 169، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق.
[4]. جامع الأخبار، ص 42.
[5]. زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج 1، ص 3 – 4، بیروت، دار الکتاب العربی، چاپ سوم، 1407ق؛ فخرالدین رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج 1، ص 175، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1420ق.