یکنواختی بهشت-خستگی در بهشت

اگر معنای ثبات را از سکون جدا کنیم و روشن شود که آن جا دارالقرار است نه دارالسکون، این مشکل حل می شود. سکون با نابودی همراه است؛ مانند درخت یا ساختمانی که در یک مکان قرار دارد؛ بالاخره روزی می پوسد و از بین می رود. ثبات مانند معادلات ریاضی است که زمان و مکان ندارد. آن چه زمان و مکان ندارد، ثابت است نه ساکن. آیا قانون علیت روزی فرو می ریزد؟ آیا 4=2*2 تبدیل می شود؟ خیر؛ چون ثابتند. در این دنیا، خستگی مربوط به تن است و روح چون متعلق به تن است، احساس خستگی می کند؛ در آخرت، برعکس دنیا بدن همراه روح است، دیگر زوال و خستگی و مرگ در آن راه ندارد، انسان به دارالقرار می رسد.
از این موجودات ثابت بسیار داریم؛ مانند فرشتگان، حتی فرشتگانی که بدن دارند. به هر حال، در قیامت انسان جسم دارد، حس دارد، لذت های جسمانی دارد؛ ولی نظام آن جا با نظام دنیا متفاوت است. در آن نظام، فرسودگی و خستگی و سکون راه ندارد. بنابراین خستگی نیز وجود ندارد.