آبرو یعنی اعتبار وارزشی که هر شخصی پیش دیگران دارد اعتبار و ارزش، گاهی با پول و ثروت و یا مقام و گاهی با علم، بدست می آید و گاهی با رفتارهای خوب و مناسب . اگر کسی حتی پول وثروت و یا مقام خاصی ندارد ولی دارای رفتار خوب و مناسب است، در نزد مردم ارزشمند می شود و به او احترام می گذارند و هر انسانی دوست دارد که دیگران او را دوست بدارند و به او اهمیت بدهند و به او احترام بگذارند و اینها یعنی« آبرو» لذا بعضی از کارها و یا رفتارها و یا بودن در موقعیت های خاص و یا بودن با افراد خاص ویا… هم ممکن است به انسان ارزش ، اعتبار و آبرو بدهد و هم ممکن است ارزش و اعتبار و آبروی فرد را کم و یا از بین ببرد. نیاز فطری ودرونی هر انسانی این است که به او کسانی اعتماد کنند واگر کسی برای او ارزش قائل نباشد به افسردگی و انزوا روی می آورد و یا ممکن است به تبهکاری و فساد و یا به خودکشی منجر شود لذا لازم است که انسان قدر و موقعیت خود را بشناسد و ارزش خود را نزد دیگران با رفتار وکارهای نامناسب خدشه دار نکند . تعالیم دین مقدس اسلام به ما می آموزد که انسان ها دارای ارزش و احترام می باشند . به ویژه انسان مؤمن و خداترس و با تقوا دارای احترام ویژه ای است، در روایتی می خوانیم:« ارزش انسان با ایمان از حرمت و احترام کعبه بیشتر است».در روایات آمده است که آبروی مؤمن مانند مال و جان او دارای حرمت است و هر کاری که باعث ریختن آبروی او گردد از گناهان بزرگ و سنگین شمرده شده است. به همین خاطر است که گناهانی مانند غیبت و تهمت که آبروی افراد را در معرض خطر قرار می دهد در دین اسلام و قرآن و روایات به شدت مورد نهی و سرزنش واقع شده اند و تجسس از حال مردم و کشف اسرار آنان و حتی سوء ظن و بدبینی در مورد آنان ممنوع و حرام و گناه می باشد.
ممکن است از انسان در پنهان گناه و خطایی سر بزند که وقتی به خود بیاید و متوجه شود پشیمان می گردد و عذر تقصیر به پیشگاه خداوند می آورد و بدین ترتیب آثار بد و عواقب سوء آن با توبه و پشیمانی و جبران خطا برطرف می گردد و افشا و آشکار کردن آن توسط دیگران باعث ترویج و تبلیغ گناه و خدشه دار شدن دامان اجتماع و باعث بدبینی و ایجاد اخلال و خدشه در روابط بین افراد اجتماع می گردد و اجتماعی که از نظر اسلام افرادش باید به یکدیگر اطمینان داشته باشند و نسبت به هم خوش بین باشند، صحنه بدبینی و عدم اعتماد می گردد و نظام چنین اجتماعی از هم گسیخته می گردد و این کار بر همه جنبه های اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و امنیتی اجتماع اثر بد و ناپسند دارد. درست به همین خاطر است که در اسلام بر پنهان کردن و پوشیده داشتن گناه و تظاهر نکردن به آن و آشکار نساختن از تأکید فراوان شده و در قرآن کریم می فرماید: «ان الذین یحبون ان تشیع الفاحشه فی الذین امنوا لهم عذاب الیم فی الدنیا والاخره؛ کسانی که انتشار زشتی ها را در میان اهل ایمان دوست می دارند، در دنیا و آخرت دچار عذاب دردناک می گردند» (نور، آیه 19). یعنی حتی میل به شیوع و انتشار گناهان و زشتی ها تا چه رسد به ترویج و نشر آن انسان را سزاوار عذاب الهی می کند و ریختن آبروی مردم و آشکار ساختن گناهان پوشیده و عیب های مخفی و پنهان آنها، اقدامی عملی در انتشار گناهان و منکرات در اجتماع است که عاقبت آن دچار شدن به عذاب خداوند است.و هرگونه افشاگری که بدون مجوز شرعی ومصلحت مهمتر از آبروی مومن انجام گیرد حرام وناپسند است .