اولا، دعای ابو حمزه از کلمات درربار حضرت امام سجاد علیه السلام است و ثانیا، «قلیب» نه و «قلب»؛ و ثالثا، در این فقره فرموده اند: «أَدْعُوکَ یَا سَیِّدِی بِلِسَانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ، رَبِّ أُنَاجِیکَ بِقَلْبٍ قَدْ أَوْبَقَهُ جُرْمُهُ». (خدای من) آقای من! سیّد من! تو را می‌خوانم، به زبانی که از فرط گناه، گنگ و لال گردیده است. پروردگار من! نجوای تو می کنم با قلبی که جرم و گناهش او را نابود کرده است.
یعنی با این که زبان از فرط گناه به لکنت افتاده و توان حرف زدن ندارد و با این که قلب با انجام جرم نابود و سیاه شده ، اما باز در توبه، رحمت ، مغفرت خداوند بر روی بنده باز است . و بنده نباید از خدای قادر و مهربان هیچگاه ناامید شود. و با همان زبان لکنت دار و قلب سیاه شده باز باید خدا را بخواند .