تردیدى نیست که حجاب و پوشش زن یکى از احکام ضرورى اسلام به شمار مى رود. وعمده ترین ادله مراجع بر وجوب آن آیات قران کریم وروایات ایمه (ع) می باشد. قرآن مجید درباره این امر مهم مى فرماید: «یا أَیُّهَا النَّبِیُّ قُلْ لِأَزْواجِکَ وَ بَناتِکَ وَ نِساءِ الْمُؤْمِنِینَ یُدْنِینَ عَلَیْهِنَّ مِنْ جَلاَبِیبِهِنَّ ذلِکَ أَدْنى أَنْ یُعْرَفْنَ فَلا یُؤْذَیْنَ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِیماً»؛ احزاب(33)، آیه 59. «اى پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: جلباب ها (روسرى هاى بلند) خود را بر خویش فرو افکنند. این کار براى اینکه [از کنیزان و آلودگان ] شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند، بهتر است و خداوند همواره غفور و رحیم است». پوشش سابقه اى به اندازه حیات بشریت دارد و غیر از پیروان یکى از مکاتب که بر لزوم برهنه زیستى پاى مى فشارد همه جامعه بشریت به نوعى رعایت مى کنند.ر.ک: مصطفوى، انسانیت از دیدگاه اسلامى، ص 129.

اصل قانون حجاب اسلامى، صرفاً از ضروریات فقه نیست؛ بلکه از ضروریات دین مبین است؛ چه اینکه نصّ صریح قرآن بر آن گواهى مى دهد و تنها ظهور آیات قرآن دلیل بر آن نیست تا جاى اختلاف برداشت و محل تردید باشد. است و هیچ مسلمانى نمى تواند در آن تردید کند؛ زیرا هم قرآن مجید به آن تصریح کرده است و هم روایات بسیار بر وجوب آن گواهى مى دهند. به همین جهت، فقیهان شیعه و سنى به اتّفاق به آن فتوا داده اند. همان طور که نماز و روزه به دورانى خاص اختصاص ندارد، دستور پوشش نیز چنین است و ادعاى عصرى بودن آن بى دلیل و غیر کارشناسانه مى نماید. خداوند متعال در آیه 30 سوره نور نخست به مردان مسلمان و سپس در آیه بعد به زنان مسلمان فرمان مى دهد از چشم چرانى اجتناب کنند و در رعایت پوشش بدن از نامحرمان کوشا باشند: «قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِکَ أَزْکى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِما یَصْنَعُونَ»؛ «[اى پیامبر] به مردان مؤمن بگو دیدگان خود فرو خوابانند و عفت پیشه ساخته، دامن خود را از نگاه نامحرمان بپوشانند. این کار براى پاکى و پاکیزگى شان بهتر است و خداوند بدانچه مى کنند، آگاه است».
به همین دلیل پس از پیروزی انقلاب اسلامی، یکی از مسائلی که مورد توجه رهبران نظام در راستای اسلامی کردن دولت قرار گرفت مساله حجاب بود. با این حال این یک واقعیت مهم است که در اجرای قوانین مرتبط با حجاب و عفاف و نیز فراهم آمدن بسترهای مرتبط با این موضوع، شرایط هر دوره و نیز سیاست های دولت ها نقش مهمی داشته اند، به طوری که در برخی ادوار شاهد آن بودیم که این مساله به عنوان یک مساله ارزشی که دارای جایگاه و احترام فراوانی است مورد توجه عموم جامعه بوده ولی در برخی ادوار دیگر شاهد هنجار شکنی هایی نسبت به آن توسط برخی افراد جامعه بوده ایم.
در این میان با بررسی تاریخچه توجه به حجاب و بی حجابی در جامعه ایرانی در می یابیم که موضوع حجاب در دوران دفاع مقدس به دلیل جو و شرایط فرهنگی حاکم بر آن مقطع بسیار مورد توجه بود و خطوط قرمز مرتبط با این مساله به شدت از جانب جامعه و نیز مسئولان دولتی مورد توجه قرار می گرفت اما با پایان جنگ و آغاز بازسازی و طرح مباحث توسعه که به نوعی عرفی گرایی در جامعه دامن می زد و به دنبال آن باز شدن فضای مناسب برای فعالیت دگر اندیشان و نشریات لیبرال، حجاب اسلامی به یکی از مهم ترین کانون های تهاجم فرهنگی دشمنان و بیگانگان تبدیل شد. بر این اساس در این مقطع مخالفان موضوع حجاب، عناصر دگر اندیش خارج از حکومت بودند که با سوء استفاده از فضای موجود به دنبال برنامه های ساختار شکنانه خود بودند، اما موج دوم ساختار شکنی ها در ارتباط با حجاب و سایر مقولات فرهنگی از زمان روی کار آمدن دولت اصلاحات شکل گرفت که علت عمده آن نیز در پیش گرفتن سیاست موسوم به «تساهل و تسامح» فرهنگی توسط وزیر ارشاد وقت و هجوم سازمان یافته دگر اندیشان به عرصه عمومی و فرهنگی کشور با ابزارهای مختلف قلم، بازیگری، موسیقی، تئاتر، فیلمسازی و … بود که رهبری معظم انقلاب از آن به «شبیخون فرهنگی» یاد کردند که به اقتضای شرایط در کشور ما همین شرایط ادامه دارد و در حال حاضر نیز توسط عناصر ضد فرهنگی بیگانه با ابزارهای مدرن تر همچون فضای مجازی تداوم یافته است، هر چند عموم ملت ایران با توجه به اعتقادات فرهنگی که دارند اسیر چنین جو سازی هایی نشده و همواره از اصل حجاب اسلامی (فارغ از نوع پوششی که ممکن است برای خود برگزینند) دفاع می کنند.
بنابر این می توان گفت جرقه موضوع بدحجابی و بی حجابی از دولت سازندگی آغاز شد که توجه بیش از حد به مقوله توسع اقتصادی و غفلت از توسعه فرهنگی باعث سوء استفاده معاندان و مخالفان جریان حجاب شد و در دوره اصلاحات با در پیش گرفتن سیاست «تساهل و تسامح» فرهنگی این موج به اوج رسید.