بله در مورد دعا نیز افراط هست ، ذکر و نماز را ابتداء فقط باید در حد واجب انجام داد و بعد از این که انجام واجب برای شخص ملکه شد و برایش انجام واجبات و ترک محرمات آسان شد می تواند به اندازه ای که خسته و ملول نشود ، کم کم ذکر و یا نماز و یا دعاهای مستحبی را انجام دهد ولی بایستی مواظبت کند که دعا و یا نماز به اندازه ای باشد که خسته نشود!
قلوب انسانها معمولا دارای دو حالت اقبال و ادبار است؛ یعنی گاهی اوقات، انسان احساس می کند به معنویات میل و گرایش داشته از آن لذت می برد و نه تنها احساس خستگی نمی کند بلکه با سوز خوبی آن را انجام می دهد( به این حالت اصطلاحا اقبال دل به نماز می گویند)؛ اما برخی مواقع به معنویات پشت کرده و میلی به انجام اعمال عبادی ندارد و احساس خستگی می کند ( و به این حالت اصطلاحا ادبار دل به نماز می گویند.) مهم ترین نکته و توصیه ی اخلاقی که باید به آن توجه کرد این است که به هنگام ادبار قلب، بر واجبات اکتفا کنیم و به امور مستحبی پرداخته نشود، چرا که نتیجه ی عکس خواهد داد؛ یعنی به جای قرب به حق تعالی حالت دوری و دلزدگی ایجاد می کند. ( توجه داشتیم که منظور از دل، همان قلب و روح و تمایلات انسانی است.)