بیشترین کاربرد این اصطلاح جایى است که مرجع تقلید در مسأله اى احتیاط واجب کرده و مقصود آن است که مقلد، مى تواند به فتواى مجتهد دیگرى – که علمش از مرجع خودش کمتر و از مراجع دیگر بیشتر است – عمل کند و اگر مرجع دوم نیز در همان مسأله قائل به احتیاط واجب بود، باز مى تواند به مرجع سومى – که علمش از مرجع دوم کمتر و از مرجع دیگر بیشتر است – رجوع کند و… .[ توضیح المسائل مراجع، م 7.]