علیکم السلام .
خداوند در قرآن قسم های زیادی خورده ، به خودش و به قرآن و به پیامبرش و… ؛ احتمالا بزرگترین قسم همان قسم هایی است که به نفس و ذات خودش خورده است که دو نمونه از آن را می آوریم:
1- درمورد ایمان به قضاوت پیامبردر منازعات !
آلا وَ رَبِّکَ لا یُؤْمِنُونَ حَتَّی یُحَکِّمُوکَ فیما شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لا یَجِدُوا فی أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَیْتَ وَ یُسَلِّمُوا تَسْلیماً [نساء،65](ای پیامبر) به پروردگارت سوگند که آن‌ها مؤمن نخواهند بود، مگر اینکه در اختلافات خود، تو را به داوری طلبند و پس از داوری تو، در دل خود احساس ناراحتی نکنند و کاملاً تسلیم باشند.
2- سوگند برای وعده روزی!
« وَ فیِ السَّمَاءِ رِزْقُکمُ وَ مَا تُوعَدُونَ فَوَرَبّ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّکُمْ تَنطِقُون‌» [ذاریات / 22و 23 ]« و روزی شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده می‌شود، سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حقّ است، همان گونه که شما سخن می‌گویید».
خدای متعال در این آیه به پروردگار آسمان و زمین سوگند یاد کرده تا تأکیدی بر وعده روزی انسانها و وعده بهشت باشد. و مراد از رزق و روزی آسمانی، باران، خورشید، ماه، ستارگان و تمامی موجوداتی است که بقای آدمی بدان وابسته است.
(المیزان فی تفسیر القرآن ، سید محمد حسین طباطبائی ، ج 18 ، ص 374 )