مقصود حضرت (علیه السلام) این است که اگر محتاجی با هر نیاز مادی یا معنوی که داشت؛ به شما مراجعه کرد و شما هم توانایی برطرف کردن نیاز او را دارید حتماً نیاز و احتیاجش را بر طرف سازید چرا که ما ها از یک لحظه یا ساعت یا یک روز بعد خود خبر نداریم! ممکن است ساعتی بعد یا روزی بعد ما بمیریم! یا خداوند آن مال را از دست بگیرد! یا آن چیزی که می توانستیم با آن، نیاز و احتیاج کسی را برطرف کنیم را از دست بدهیم.
این سخن حضرت اشاره به این است که دنیا دار فناء است و نه دار بقاء . فردا در قیامت یا عوالمی که در پیش رو داریم حسرت چنین روزهایی را می خوریم که ای کاش احتیاج فلان کس را برطرف می کردم!