در پاسخ به این سؤال چند نکته را متذکر مى شویم: 1. خیلى روشن است که خمر و شراب بهشتى هیچگونه ارتباطى با خمر و شراب آلوده ى دنیا ندارد زیرا قرآن شراب بهشتى را چنین توصیف مى کند: «لا فیها غول و لا هم عنها ینزفون؛ آن خمر و شراب نه مایه ى فساد عقل است و نه موجب مستى مى شود»، (صافات / 47). یعنى جز هوشیارى و نشاط و لذت روحانى چیزى در آن نیست. باز در جاى دیگر مى افزاید: «یتنازعون فیها کاسا لا لغوا فیها و لا تأثیما؛ آنها در بهشت جام هایى پر از شراب طهور را که نه مستى و بیهوده گوئى در آن است، و نه گناه از یکدیگر مى گیرند»، (طور / 27). زیرا به حکم آن که شراب طهور است آنها را، پاکتر و خالصتر و هوشیارتر مى کند. و نیز در مورد دیگر با تأکید بر این تمایز مى گوید: «لا یصدعون فیها و لا ینزفون؛ نه دردسر مى گیرند و نه مست مى شوند»، (واقعه / 19). بلکه تنها یک حالت نشئه روحانى توصیف ناپذیر به آنها دست مى دهد که تمام وجودشان را در لذتى بى نظیر فرو مى برد! افزون بر اینها، احادیث بسیارى داریم که به تمایز موجود اشاره دارند. از آن جمله: در حدیثى از رسول خدا(ص) مى خوانیم: «فیسقون منها شربة فیطهر الله بها قلوبهم عن الحسد!….؛ جرعه اى از این شراب طهور به آنها داده مى شود و خدا به وسیله ى آن قلوب آنها را از حسد (و هر گونه صفات رذیله) پاک مى سازد»، (ر.ک: تفسیر نورالثقلین، ج 5، ص 485، ذیل حدیث 60). و در حدیثى دیگر از امام صادق(ع) مى خوانیم: «یطهرهم عن کلّ شى ء سوى الله؛ قلب و جان آنها را از همه چیز جز خداوند پاک مى کند»، (ر.ک: طبرسى، تفسیر مجمع البیان، ج 10، ص 411). سخن آخر اینکه، «ساقى» این بزم روحانى، خدا است! مؤمنان از دست قدرت او و از بساط لطف و رحمتش بر مى گیرند و مى نوشند و مست جذبه ى عشق و معرفت او مى شوند «سقاهم ربهم…»، (دهر / 21). خلاصه، چنان که از آیات مختلف قرآن استفاده مى شود انواع شرابهاى طهور با نامها و کیفیت هاى متنوع (رحیق مختوم، تسنیم، مخلوط با کافور و مخلوط با زنجبیل) در بهشت وجود دارد که از هر جهت با شرابهاى آلوده دنیا متفاوت است. جالب این که، در روایات متعددى این شراب بهشتى پاداش کسانى ذکر شده که از شراب آلوده ى دنیا چشم بپوشند. پیغمبر(ص) به على(ع) فرمود: «یا على من ترک الخمر للّه سقاه الله من الرحیق المختوم؛ اى على کسى که خمر را به خاطر خدا ترک گوید خداوند او را از شراب زلال در بسته ى مهر شده بهشتى سیراب مى کند»، (ر.ک: نورالثقلین، ج 5، ص 534).