ترندنیوز مطالب مذهبی+آموزشی+سرگرمی+خبری
از بدیهیات است که این حرف غلط و بسیار نابجاست که حتی غیر مسلمانان اهل اندیشه از مظلومیت امام حسین(ع) دفاع می‌کنند . شما باید در خصوص معنی امام و ولایت الهی و مقام معصوم و جایگاه آن بیشتر مطالعه کنید.
امام حسین(ع) قاتل چه کسی است؟ وقتی با خانواده در حال مسافرت به شهری است که هزاران نفر اورا دعوت کرده‌اند راه را بر او می‌بندند و اجازه برگشت هم به او نمی دهند وبه دنبال قتل او هستند در جایگاه قاتل قرار می‌گیرد؟؟؟
عمده هدف و حرکت امام حسین(ع) که با دعوت کوفیان شروع شد برای اصلاح در میان امت اسلام بود و برای آن بزرگوار مهم نبود که چه نتیجه ای می گیرد. اگر پیروز می شد و حکومت را اسلامی می کرد خوب بود و اگر با شهادت خویش و یاران خود و اسارت خاندان خود چهره باطل و حاکمان غاصب را بیش از پیش رسوا می سازد حرکت ایشان سزاوار بود. پس قیام حضرت نه برای حکومت و نه برای شهادت بلکه برای اجرای عدالت در راستای عبودیت خدا و آزادی از غیر خدا در جامعه بود.به عبارت دیگر آن چه برای امام حسین(ع) اصل اساسی بود امر به معروف و نهی از منکر بود اما در این باره نخست باید معروف و منکر را خوب باز شناسیم و اساسا معروف و منکری را که حضرت خود را ملزم و مکلف به امر به آن و نهی از آن می داند چیست ؟ نوع معروف ترک شده و نوع منکر انجام شده تعیین کنندة امر و نهی واجب و یا مستحب است که انسان مکلف به انجام و ادای آن است . این که امام حسین(ع ) انگیزة خویش را در قیام , انجام این تکلیف مهم و بزرگ معرفی و اعلان می کند دلیل بر اهمیت آن است . امام در وصیت نامه و سخنرانی خویش فرمودند: ((…أرید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیره جدی و ابی علی بن ابی طالب )) (می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و طبق سیره و روش جدم و پدرم علی بن ابی طالب رفتار کنم ) و نیز فرمودند: «اللهم انک تعلم انه ما کان منا تنافسا فی سلطان و لا التماسا من فضول الحطام و لکن لنرد المعالم من دینک و نظهر الاصلاح فی بلادک…؛ قیام ما به خاطر دنیا نبود بلکه هدف ما این بود که نشانه های دینت را به جای خود برگردانیم و سرزمین تو را اصلاح کنیم »(تحف العقول , ص 242)
فرمایشات دیگری از حضرت وجود دارد که بیانگر حساسیت و اهمیت موضوع معروف ها و منکرها است . اجرای سیره و سنت پیامبر(ص) و علی(ع ), معروفی ترک شده بود و امام برای امر به آن قیام کرد تا آن را احیا کند. سنت پیامبر(ص ) و سیره علی(ع ) یعنی روح تعالیم دینی و آموزه های تعالی بخش اسلام که انجام و اجرای آن ضامن عدالت , مساوات , برابری و تحکیم روابط برادرانه در جامعه اسلامی بود. به دلیل انحرافات زیادی که در عرصه های گوناگون دینی , اخلاقی , سیاسی و اجتماعی رخ داده بود, از اسلام جز نامی و از مسلمانی جز اسمی باقی نمانده بود. امویان که سردمداران و صحنه گردانان انحرافات اعتقادی , سیاسی و اجتماعی بودند بر اریکه قدرت تکیه زده و گستاخانه منکر وحی و رسالت بودند و این شعر یزید گواه آن است : لعبت هاشم بالملک لاخبر جاء و لا وحی نزل (مقصود این است که : بنی هاشم با ملک و پادشاهی بازی کرد و همه دعوی پیامبری برای سلطنت بود و الا نه خبری در کار است و نه وحی نازل شده است).
برای آگاهی بیشتر به کتاب هایی که در باره قیام امام حسین (ع ) نوشته شده , و به بحث های تحلیلی پرداخته اند, مراجعه شود. مانند: مطهری , مرتضی ; حماسه حسینی (ع ).- قم : صدرا, چ 7, 1367 ش .
گرچه مقصود حضرت کاملاً روشن است؛ ولى جهت توضیح گفتنى است که خداوند معیارها و برنامه هایى را جهت امور فردى و اجتماعى مردم بیان فرموده که از جمله آنها موضوع زمامدارى و صلاحیت پیشوایان است و درصورت مخدوش شدن آن، تمامى جامعه آسیب خواهد دید.
قیام امام حسین(ع) در قدم اول براى اصلاح حکومت و دگرگون ساختن آن بود که بالاترین مرتبه امر به معروف است و نیز بازداشتن آنان از مفاسد که بالاترین مصداق نهى از منکر است.
البته آن چه گفته شد منافات با علم غیب امام حسین(ع) به فرجام شهادت خود و یارانش ندارد چرا که امامان(ع) بنا بر وظیفه و تکلیف ظاهری خود عمل می کردند.
ناگفته نماند جهت احیای دین و دستیابی به هدف برتر با علم به شهادت و اسارت، حرکت و قیام سزاوار است و نمادی از آمیختگی «عقل و عشق» است که ویژه اولیای خداوند است و این حقیقت را امام حسین(ع) در پاسخ به برادرش محمد حنفیه قبل از بیرون آمدن از مکه بیان می فرماید: «… آتانی رسول الله(ص) و قال یا حسین اخرج فان الله تعالی شاء ان یراک قتیلا … و قد شاء ان یراهن سبایا» در عالم رویا پیامبر(ص) آمد و فرمود: ای حسین حرکت کن همانا خداوند خواسته که تو را کشته شده ببیند… و خداوند خواسته که خاندان تو را اسیر ببیند. (سید بن طاووس، لهوف، ص 65 – نجمی، محمد صادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص 64).
در هر صورت باید به این نکته توجه داشته باشیم که هدف امام حسین علیه السلا از رفتن به کربلا کشته شدن نبود بلکه هدف اساسی آن حضرت زنده کردن دین اسلام بود.
امام حسین(ع) قاتل چه کسی است؟ وقتی با خانواده در حال مسافرت به شهری است که هزاران نفر اورا دعوت کرده‌اند راه را بر او می‌بندند و اجازه برگشت هم به او نمی دهند وبه دنبال قتل او هستند در جایگاه قاتل قرار می‌گیرد؟؟؟
عمده هدف و حرکت امام حسین(ع) که با دعوت کوفیان شروع شد برای اصلاح در میان امت اسلام بود و برای آن بزرگوار مهم نبود که چه نتیجه ای می گیرد. اگر پیروز می شد و حکومت را اسلامی می کرد خوب بود و اگر با شهادت خویش و یاران خود و اسارت خاندان خود چهره باطل و حاکمان غاصب را بیش از پیش رسوا می سازد حرکت ایشان سزاوار بود. پس قیام حضرت نه برای حکومت و نه برای شهادت بلکه برای اجرای عدالت در راستای عبودیت خدا و آزادی از غیر خدا در جامعه بود.به عبارت دیگر آن چه برای امام حسین(ع) اصل اساسی بود امر به معروف و نهی از منکر بود اما در این باره نخست باید معروف و منکر را خوب باز شناسیم و اساسا معروف و منکری را که حضرت خود را ملزم و مکلف به امر به آن و نهی از آن می داند چیست ؟ نوع معروف ترک شده و نوع منکر انجام شده تعیین کنندة امر و نهی واجب و یا مستحب است که انسان مکلف به انجام و ادای آن است . این که امام حسین(ع ) انگیزة خویش را در قیام , انجام این تکلیف مهم و بزرگ معرفی و اعلان می کند دلیل بر اهمیت آن است . امام در وصیت نامه و سخنرانی خویش فرمودند: ((…أرید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیره جدی و ابی علی بن ابی طالب )) (می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و طبق سیره و روش جدم و پدرم علی بن ابی طالب رفتار کنم ) و نیز فرمودند: «اللهم انک تعلم انه ما کان منا تنافسا فی سلطان و لا التماسا من فضول الحطام و لکن لنرد المعالم من دینک و نظهر الاصلاح فی بلادک…؛ قیام ما به خاطر دنیا نبود بلکه هدف ما این بود که نشانه های دینت را به جای خود برگردانیم و سرزمین تو را اصلاح کنیم »(تحف العقول , ص 242)
فرمایشات دیگری از حضرت وجود دارد که بیانگر حساسیت و اهمیت موضوع معروف ها و منکرها است . اجرای سیره و سنت پیامبر(ص) و علی(ع ), معروفی ترک شده بود و امام برای امر به آن قیام کرد تا آن را احیا کند. سنت پیامبر(ص ) و سیره علی(ع ) یعنی روح تعالیم دینی و آموزه های تعالی بخش اسلام که انجام و اجرای آن ضامن عدالت , مساوات , برابری و تحکیم روابط برادرانه در جامعه اسلامی بود. به دلیل انحرافات زیادی که در عرصه های گوناگون دینی , اخلاقی , سیاسی و اجتماعی رخ داده بود, از اسلام جز نامی و از مسلمانی جز اسمی باقی نمانده بود. امویان که سردمداران و صحنه گردانان انحرافات اعتقادی , سیاسی و اجتماعی بودند بر اریکه قدرت تکیه زده و گستاخانه منکر وحی و رسالت بودند و این شعر یزید گواه آن است : لعبت هاشم بالملک لاخبر جاء و لا وحی نزل (مقصود این است که : بنی هاشم با ملک و پادشاهی بازی کرد و همه دعوی پیامبری برای سلطنت بود و الا نه خبری در کار است و نه وحی نازل شده است).
برای آگاهی بیشتر به کتاب هایی که در باره قیام امام حسین (ع ) نوشته شده , و به بحث های تحلیلی پرداخته اند, مراجعه شود. مانند: مطهری , مرتضی ; حماسه حسینی (ع ).- قم : صدرا, چ 7, 1367 ش .
گرچه مقصود حضرت کاملاً روشن است؛ ولى جهت توضیح گفتنى است که خداوند معیارها و برنامه هایى را جهت امور فردى و اجتماعى مردم بیان فرموده که از جمله آنها موضوع زمامدارى و صلاحیت پیشوایان است و درصورت مخدوش شدن آن، تمامى جامعه آسیب خواهد دید.
قیام امام حسین(ع) در قدم اول براى اصلاح حکومت و دگرگون ساختن آن بود که بالاترین مرتبه امر به معروف است و نیز بازداشتن آنان از مفاسد که بالاترین مصداق نهى از منکر است.
البته آن چه گفته شد منافات با علم غیب امام حسین(ع) به فرجام شهادت خود و یارانش ندارد چرا که امامان(ع) بنا بر وظیفه و تکلیف ظاهری خود عمل می کردند.
ناگفته نماند جهت احیای دین و دستیابی به هدف برتر با علم به شهادت و اسارت، حرکت و قیام سزاوار است و نمادی از آمیختگی «عقل و عشق» است که ویژه اولیای خداوند است و این حقیقت را امام حسین(ع) در پاسخ به برادرش محمد حنفیه قبل از بیرون آمدن از مکه بیان می فرماید: «… آتانی رسول الله(ص) و قال یا حسین اخرج فان الله تعالی شاء ان یراک قتیلا … و قد شاء ان یراهن سبایا» در عالم رویا پیامبر(ص) آمد و فرمود: ای حسین حرکت کن همانا خداوند خواسته که تو را کشته شده ببیند… و خداوند خواسته که خاندان تو را اسیر ببیند. (سید بن طاووس، لهوف، ص 65 – نجمی، محمد صادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص 64).
در هر صورت باید به این نکته توجه داشته باشیم که هدف امام حسین علیه السلا از رفتن به کربلا کشته شدن نبود بلکه هدف اساسی آن حضرت زنده کردن دین اسلام بود.
