از نظر امام حسین (ع) یکی از مهم ترین مشکلاتی که ریشه جنایت یزیدیان در کربلا شد موضوع مبتلا بودن آنها به حرامخواری است . حرام خواری، بر عقاید، اخلاق و اعمال آدمی تأثیری بسیار زیانبار دارد و راه سعادت و خیر و فلاح را بر او می بندد و چنان او را سرگرم دنیا و سر سپرده ی شیطان می کند که حتی حاضر نمی شود به سخنان حق که از سوی بهترین افراد ایراد می گردد، گوش فرا دهد .
آنان به دستور یزید به جنگ امام حسین (ع) برخاستند، به «حرام خواری» آلوده بودند. این حرام خواری، چشم و دل و اندیشه ی آنان را در هم نوردیده و نقش حقیقت و صداقت را از ذهنشان زدوده بود. امام حسین (ع) در روز عاشورا کوشید تا با نصیحت و موعظه، لشکر عبیدالله بن زیاد را از زشتکاری شان آگاه کند و از ادامه ی راهی که در آن لغزیده اند، باز دارد؛ اما آنان با غوغا و جنجال، مانع رسیدن صدای امام (ع) به گوش خود شدند. امام رو به آنان کرد و فرمود:
« ادعوکم الی سبیل الرشاد فمن اطاعنی کان من المرشدین و من عصانی کان من المهلکین و کلکم عاص لامری غیر مستمع قولی فقد ملئت بطونکم من الحرام و طبع علی قلوبکم ویلکم الا تنصتون الا تسمعون؛ (بحارالانوار، ج45، ص1) ؛ شما را به راه رشد فرا می خوانم؛ هر که اطاعتم کند، رستگار است و هر که نافرمانی ام کند، در زمره ی هلاک شدگان قرار می گیرد. همه ی شما فرمان مرا سرپیچی می کنید، به سخنم گوش فرا نمی دهید؛ البته (حق دارید، چرا که) شکم هایتان از حرام پر شده است، در نتیجه خداوند بردل های شما مهر زده است (و هرگز حقایق را درک نمی کنید) . شما چرا ساکت نمی شوید، چرا گوش نمی دهید و نمی شنوید؟!»