وغرق لذت شدن از فهم نقاطی از عظمت خدا که آن هم فقط در صورت تفکر وتحقیق ومطالعه پیگیر از منابع قران وکلام اهل بیت سلام الله علیه به دست می آید.
که این تفکر وتحقیق در حال نماز هم ادامه دارد لذا نماز را دوست ندارم وفقط چون خداوند دستور داده میخوانم
چون نماز مرا از تمرکز در عظمت او دور میکند آیا من در مسیر گمراهی هستم؟

دوست گرامی. نماز مهمترین عامل درک عظمت خدای متعال است. هیچ عبادتی مانند نماز لذت بخش نیست. منتهی باید به این درک و لذت رسید.
علمای ما از قدیم شاگردان خود را به دو چیز توصیه می کردند. فکر و ذکر. هم تفکر عامل شناخت و معرفت و درک لذت است و هم ذکر و یاد خدا که در نماز و دعا تجلی می کند. منتهی نماز خواندن آسان نیست و نیاز به تمرین و معرفت افزایی و مهارت فراوان در طول زمان دارد. مهمترین عامل درک لذت در نماز حضور قلب است. برای حضور قلب و درک لذت نماز سه مرحله ضروری است:
مرحله اول: شناخت نماز به عنوان رکن دین و راه ارتباط با ذات هستی و درخواست از او. در این مرحله باید معانی عمیق اذکار نماز و الفاظی که با آنها با خدا صحبت می کنید را بدانید و حواس خود را کاملا روی معانی متمرکز کند.
مرحله دوم: علاوه بر شناخت الفاظ و معانی باید نسبت به ذات هستی بی نهایت و درک عظمت و شعورمندی هستی معرفت کامل داشته باشید و بدانید که خدای متعال نسبت به جهان خلقی و احوال بندگان اطلاع و اشراف کامل دارد و حمد و بندگی ما را می بیند و می شنود و تنها یاری دهنده است.

مرحله سوم: تمرین زیاد برای تمرکز ذهن روی هستی بی نهایت در حال نماز و توجه کامل قلبی به ذات خدا و فارغ شدن ذهن از توجه به ظهورات خلقی، که به آن حضور قلب گفته می شود.
لذت نماز را در هر مرحله درک خواهید کرد، اما با طی کردن سه مرحله، به نهایت لذت می رسید و غرق در بهجت و سرور خواهید شد و احساس فناء و مستی معنوی خواهید داشت.
البته باید بدانید که طی این مراحل نیاز به زمان و دانش و تلاش فراوان دارد و ناگهانی بدست نمی آید. نابرده رنج گنج میسر نمی شود.