دوست گرامی. انسان تا قلب معنوی خود را نشناسد و اهمیت سلامت و نورانیت قلب را نداند و مسئولیت خود را در قبال قلب معنوی خود نشناسد و نداند که خدای متعال از او در قیامت قلب سلیم می خواهد و تاثیر امور معنوی را بر سلامت و نورانیت و تعالی قلب خود حس نکند عاشق خودش و قلب خودش نمی شود و در نتیجه عاشق عبادات و اعمالی که قلب او را اصلاح می کند و نورانی می نماید هم نخواهد بود و لذا با انجام این امور خسته می شود ولی در صورتی که خودش را خوب بشناسد و کارکرد مفید و مثبت معنویت را برای سلامت قلب خود بداند و آثار مثبت آنرا حس کند هرگز خسته نمی شود و این کارها را با عشق انجام می دهد. ریشه عشق به عبادات در عشق به ذات و قلب خود و عشق به تعالی و عشق به خدایی شدن است. موفق باشید.