خواهر محترم؛ شناخت و پذیرش مشکلات خود، نشانه ی ذهن آگاه و منصف شما و تلاش شما برای عبور از آن ها جهت تقویت رابطه ی عاطفی با نامزد، قابل ستایش است.

همان گونه که می دانید، در یک تعریف عُرفی، زودرنج به کسی گفته می شود که در برابر یک سری از رفتارها و برخوردها که با روحیات و شخصیت او سازگار نیستند، آزرده و ناراحت می شود. زودرنجی پدیده ای است چندوجهی که ریشه در مسائل گوناگونی دارد. کم نیستند رابطه های نوپایی که به خاطر مسائلی پیش پا افتاده و تنها به دلیل حساسیت هیجانی[ emotional sensitivity.] یک یا هردوی نامزدها و زودرنجی آن ها نسبت به موضوعات و تنش هایی که به هر حال در اغلب این گونه روابط پیش می آید، به سراغ جدایی می روند و به همین راحتی کانون گرم یک رابطه به دلیل یک ضعف شخصیتی، تبدیل به جولانگاه می شود. جالب است که تا به حال گفته می شد که خانم ها حساس و زودرنج هستند؛ اما انگار دامنه ی این حساسیت ها وسیع تر شده و مردان امروزی هم حساس شده اند. آن ها نسبت به نسل گذشته زودرنج تر شده، سریع تر تحت تأثیر قرار گرفته و واکنش نشان می دهند. حتی در بعضی موارد رفتارهای غیرقابل پیش بینی ای نیز از آن ها دیده می شود.

اغلب، برخورد یا حرف دیگران (دوستان، آشنایان، فامیل یا حتی غریبه ها) برای زودرنج ها از اهمیت افراطی برخوردار است. در عالم واقع، از خود راضی نیستند. ایشان به جای سرمایه گذاری بر خود، به دیدگاه دیگران اهمیت بیش از حد می دهند. محور و ملاک افکار و به تبع آن، احساس ها و رفتارهای شان، داشته های درونی (استعدادها، توانایی ها و هیجان های خود) نیست. به دلیل وابستگی و محبتی که به دیگران دارند، توقع این را دارند که یکسره از آن ها نیز محبت ببینند و انتظار کمترین برخورد ناشایست را ندارند. برخورد نامناسب آن ها به معنای نادیده گرفتن انبوه محبت ها انگاشته می شود و این احساس را به وجود می آورد که همه محبت هایی که به او نمودند، بیهوده بوده است! این یعنی احساس خسارت و شکست. حتی اگر توقع محبت هم نداشته باشند، این احساس را دارند که چرا باید در مقابل رفتار مؤدبانه و گاه سکوت آن ها، دیگران به خود اجازه دهند تا هرگونه که تمایل دارند با آن ها رفتار کنند یا حرف بزنند.

ریشه های زودرنجی را در کجا باید جستجو کرد؟

البته زودرنجی ریشه های متنوع و گسترده ای دارد اما می توان به برخی از آن ها به اجمال اشاره کرد:

الگوی تربیتی ناسالم: در خانواده هایی که فرزندان شان را فاقد تحمل سختی ها بار می آورند، پدیده زودرنجی بسیار شایع است. این افراد به دلیل این که در خانواده هایی بزرگ شده اند که به تک تک خواسته های شان جامه عمل پوشانده می شده، وقتی قدم در رابطه ی همسری می گذارند زودرنجی را به عنوان میراث خانوادگی وارد فضای رابطه شان می کنند. برخی نیز بالعکس، به دلیل ارضاء نشدن نیازهای (اغلب) عاطفی شان در نظام خانواده، ازدواج را محلی برای کام یابی نیازهای سرکوب شده و شفادهنده ی خلاءها می بینند. بدین ترتیب، با بروز کوچک ترین چالش در رابطه، کاخ آرزوهای خود را بر باد رفته می پندارند و واکنش هیجانی نشان می دهند.

اضطراب های فعلی: این نوع زودرنجی که بیشتر در میان آقا پسرها دیده می شود و معمولاً در شرایطی اتفاق می افتد که مرد در محیط کار یا تحصیل تحت شرایط پُراسترسی قرار دارد که این مسائل در روحیه اش تأثیر منفی می گذارد، بنابراین با کوچک ترین تلنگُری آشفته می شود و کانون رابطه را تلخ می کند. دخترها نیز به دلیل حساسیت هایی اجتماعی که نسبت به این دوره و بازخورد دیگران نسبت به موفقیت آن ها در انتخاب و اداره ی رابطه دارند، ممکن است یک استرس دائمی را در این دوره احساس کنند.

احساس حقارت: این نوع زودرنجی، حاصل ارزیابی منفی و ناکارآمد خویش است که بیشتر در میان خانم ها دیده می شود. کافی است این ارزیابی، تأیید بیرونی نیز دریافت کند؛ به عنوان مثال آقا از جُثّه و هیکل خانمش یا نسبت به رفتاری از او، کوچک ترین انتقادی کند. این موضوع آن چنان برای خانم گران تمام می شود که سریعاً موضوع را به دل می گیرد و تا چند روز از نامزدش دلخور و آزرده می شود.

نیاز به ابراز وجود: برخی از زودرنج ها، تمایل دارند که همیشه مورد توجه باشند، دیگران از آن ها و نکات مثبت شان، تعریف و تمجید کنند. مثلاً آراستگی ظاهر برای آن ها بسیار با اهمیت است و اگر به این نیاز پاسخ داده نشود، آن ها را به سمت آسیب پذیری پیش می برد. معمولاً خانم ها وقتی می بینند همسرشان به آرایش جدید و لباس زیبای آن ها توجهی ندارد، از کوره در می روند. این حالت فقط مختص خانم ها نیست؛ بلکه گاه بعضی از مردان نیز از همین مسائل دلخور و ناراحت می شوند.

نیاز به اعتمادبه نفس: یکی دیگر از خصوصیات رفتاری که گاه خیلی ساده از کنار آن رد می شویم، تمایل به نشان دادن برتری ها و قدرت خود در قبال کارها و اعمال شان است. البته موضوعات قدرت، در میان دخترها و پسرها متفاوت است. معمولاً در مورد پسرها، شغل یا تحصیل یا روابط اجتماعی، جایگاهی است که فرد می تواند توان خود را در این مورد به نحو احسن به کار گیرد و به بهترین شکل برتری خود را به دیگران ثابت کند. این خصلت از گذشته های دور در مردان بوده و تا امروز نیز همچنان ادامه دارد. خانم ها نیز به دنبال اثبات یکتایی خویش در معشوقه بودن هستند، لذا هرگونه هوو مثل نامزد قبلی، همکلاسی، دختر/ پسر خاله، خواهر، مادر، درس، موبایل و تلویزیون پذیرفتنی نیست.

بزرگ جلوه دادن خود: می توان گفت که منشأ برخی از زودرنجی ها، خودخواهی و تکبّر است. وضعیت اقتصادی، جایگاه اجتماعی و… برخی به گونه ای است که نسبت به خودشان بسیار اعتماد پیدا می کنند، گاه حتی دم دمی مزاج شده و به خاطر موقعیت عالی، بسیار احساس خرسندی می کنند و اگر به احترام همیشگی در محیط کار و تحصیل و… عادت کنند، از کمترین بی توجهی از طرف نامزد ناراحت شده و برداشت بدی از آن خواهند داشت.

ای که دائم به خویش مغروری گر تو را عشق نیست معذوری

مستی عشق نیست در سر تو رو که تو مست آب انگوری[ حافظ.]

ناپختگی: جوان ها معمولاً به دلیل بی تجربگی و خامی جوانی، ممکن است در ابتدای زندگی، تندی هایی داشته باشند و اگر کمی به آن ها محبت شود و در مقابل آن ها عکس العمل منفی نشان داده نشود، اخلاق شان بهتر می شود.

نقص در شناخت: قهر کردن و زودرنج بودن در ابتدای آشنایی یا ابتدای ازدواج گاهی به خاطر این است که فرد آشنایی کافی به ویژگی های شخصیتی، محبت و وفاداری نامزدش ندارد. اگر در مقابل این افراد سعی کنیم صبور باشیم و اعتماد آن ها را به خود جلب کنیم، دست از تندی و بداخلاقی برمی دارند و عادی می شوند.

راهکارها

1. تنها نیستید: شاید بتوانیم بگوییم حدود 80 درصد از ما و آدم های اطرافمان، به نوعی درگیر ویژگی هایی هستیم که کم و بیش به این مسأله پهلو می زنند، اما میزان بروز این ویژگی ها در رفتارهای ما متفاوت است و همین شدت و مدت بروز آن ها است که آن ها را از رفتارهای عادی متمایز می کند. پس گمان نکنید که فقط شما هستید که با چنین موضوعی دست به گریبان هستید. پذیرش و تلاش خستگی ناپذیر شما، عاقبت شیرینی خواهد داشت.

2. آزمایش خون: یکی از علل شایع زودرنجی و عصبانیت، کم خونی است. معمولاً کسی که مبتلا به کم خونی است یا دچار کمبود آهن یا روی هست، بسیار زودرنج و دچار ناراحتی های جسمی و روحی می شود. از این رو اگر نامزدتان گرفتار زودرنجی است، او را تشویق کنید با یک آزمایش خون، وضعیت جسمی خود را بررسی کند.

3. تمرکز مثبت بر خود: لازم است نامزدتان تمرکز بیشتری بر خود داشته باشد؛ البته تمرکز مثبت، نه تمرکز منفی که حاصلی جز غرور و عُجب ندارد. این گونه تمرکز بر خود، دو رکن دارد:

الف. شناخت استعدادها و توانایى هاى خود؛

ب. باور کردن این توانایى ها؛

بهتر است فرد به خودشناسى[ autognosis.] پردازد و ابعاد وجود خویش را به خوبى ارزیابى کند. خداوند به هر کس استعدادى خاص داده است. هر فرد باید استعداد ویژه ی خود را بشناسد و آن را به کار بندد. پس تلاش کنید نامزدتان خود را هر چه بیش تر بشناسد. شناخت استعدادها و قابلیت هاى خویش مى تواند در کسب اعتماد به نفس مفید واقع شود و انسان را از دام نومیدى رها سازد. بدین منظور، استعدادها و توانمندى هاى مختلف علمى، ورزشى، هنرى، کلامى و… او را به عنوان بخشی از نامه های عاشقانه تان به او یادآوری کنید و گاه در گفت و گوهای تان به آن ها اشاره نمایید. بعد از شناخت توانایى ها، طبعاً فرد آن ها را باور مى کند. مرحله بعدى براى کسب اعتماد به نفس، استفاده از این توانایى ها در حل مشکلات و پیشبرد امور است. در این جا قوت نفس لازم است. روان شناسان این امر را بُعد انگیزشى[ motivational aspect.] فرد مى نامند.

4. افزایش توان پیش بینی: رفتار دیگران (مانند خودشان) لزوماً کامل و بی نقص نیست. خوب است در این باره با نامزدتان صحبت کنید که در روابط انسانی، همیشه می توان درصدی برای خطا و اشتباه دیگران در نظر گرفت. این پیش بینی، آمادگی عاطفی ما را افزایش و میزان بروز زودرنجی را کاهش می دهد.

5. کوچک دیدن شکست ها: وقتی از شکست هایش تعریف می کند، بشنوید اما شواهد مخالفی از موفقیت هایش بیاورید و سهم او را از عوامل دیگر شکست، مشخص کنید. بدین ترتیب شکست ها، در نظرش کوچک تر جلوه خواهند کرد.

6. تغییر ارزیابی: اجازه ندهید با واژه های منفی از خود و گذشته خود یاد کند و گاه در این موقعیت ها، موضوع صحبت را تغییر دهید.

7. باور خود: همان طور که خودبزرگ بینى از آفات شناخت ِخود است، خودکم بینى نیز انسان را از شناخت گنجینه هاى درونى اش باز مى دارد. با اندکى تفکر و جستجو در گذشته ی خود در مى یابد، کارهاى موفقیت آمیز بسیار داشته است و فرد مفیدى است. او را متوجه کنید که خودکم بینى به جاى این که فرد را در مسیر رشد و کمال و میل به پیشرفت قرار دهد، بیشتر سبب کسالت و احساس خستگى و ناامیدى مى شود. بنابراین، باید با ارزیابى اى صحیح و مطابق با واقع، هر چه بهتر و بیش تر نقاط قوت و موفقیت هاى گذشته خود را مورد توجه و یادآورى قرار دهد و افکار منفى را از ذهن خود بیرون بریزد.

8. کنترل رابطه با دیگران: اگر اطرافیانی هستند که موقعیت های رنجش نامزدتان را فراهم می کنند یا به اعتماد به نفس او، آسیب وارد می کنند، شدت این گونه روابط و دوستی ها را می توان به تدریج کاهش داد و یا در این مورد به آن ها تذکر داد (اگر از دوستان یا بستگان شما هستند). برای این کار سعی کنید مدت زمانی را که با آن ها به سر می برید به تدریج کم کنید.

9. خُرد کردن مسائل: مسائل و مشکلات را در ذهنش کوچک نمایید. هر مانعی را در برابر اراده اش کوچک و بی ارزش بشمارید و آن را تا حد امکان کوچک کنید. مشکلات را باید با دقت بررسی و به طور مؤثر مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. مسائل را باید آن طور که هستند دید؛ نباید اجازه داد افکار ترس آور آن ها را بزرگ تر از آن چه هست، جلوه دهد.

10. عدم تحقیر: به خود و دیگران اجازه ندهید او را در هیچ موضوعی تحقیر و سرزنش کنید.

11. تشویق: همان گونه که بیان شد، این افراد نیاز هیجانی به تشویق و تأیید دارند. بعد از هر موفقیتى هر چند کوچک، او را تشویق کنید و در برابر دیگران از او تعریف نمایید البته مراقب باشید راه افراط را نپیمایید تا گمان نکند در حال بازی با او هستید یا به غرور او منجر نگردد.

12. تقویت ایمان: مهم ترین و بالاترین رمز غلبه بر عُقده ی خودکم بینی، پرکردن ذهن از انوار ایمان است. اگر فردی، قلب و ذهن خود را از ایمان به خدا سرشار نماید آن وقت است که می بیند چگونه اعتمادی واقعی و صادقانه به خود پیدا می کند. به او مرتباً تلقین کنید که خدا با اوست و هر کجا لازم باشد به کمکش می شتابد، لذا هیچ چیز نمی تواند او را شکست دهد.

13. تقویت رابطه با ولایت: ارتباط با اهل بیت(علیهم السلام) توانمندی دورنی را افزایش خواهد داد. زیارت اماکن متبرکه و شرکت در مجالس شادی و حُزن اهل بیت(علیهم السلام) افراد را به فطرت امن و آرام شان نزدیک تر خواهد نمود.

14. عدم جر و بحث: اگر نامزدتان در اشتباه باشد و آگاهانه برای رنجاندن شما قدم برداشته باشد، در فرصت دیگری می توانید این موضوع را با آرامش با او در میان بگذارید و از حق خود دفاع کنید. اما در لحظه ای که با انتقاد او مواجه می شوید، به جای لَج بازی به حرف هایش گوش دهید و به خود و او، برای بررسی دقیق تر فرصت دهید. شما در روزهای بعد و با حفظ آرامش تان بهتر می توانید از پس آن برآیید.

15. مراقبت از واژه ها: علاوه بر اهمیت اینکه «چه می گویم»، این که «چگونه می گوییم» نیز از جایگاه ویژه ای برخوردار است. شاید انتخاب واژه های نامناسب چالش های پیش روی را بیشتر کند. در فضایی مناسب، این نکات را به نامزدتان متذکر شوید (به ویژه وقتی که دلیل رنجش او، شما نیستید). اغلب گوینده ی واژه های منفی، معنای حقیقی آن ها را مدنظر ندارد و تنها به عنوان وسیله ای برای تخلیه هیجان و احساسش از آن ها بهره می برد. تذکر دهید هوشیارانه مراقب واژه هایش باشد. بلافاصله پاسخ ندادن و کمی فکر کردن به موضوع بحث می تواند آمادگی او را بیشتر و احتمال شکست خوردن را کمتر کند.

16. مراقبت از تمرکز: گاهی زودرنجی، ناشی از کلافگی و سردرگمی است. تلاش کنید در بروز مسائل، به یکباره نامزدتان را در معرض آن ها قرار ندهید. سعی کنید به او کمک کنید تا بین مسائل تفکیک نماید و تمرکزش را به ترتیب اهمیت آن ها، اختصاص دهد. بدین ترتیب خطای او کاهش یافته و احساس شایستگی خواهد داشت.

17. صبر: انتظار نداشته باشید که همه چیز یک شبه تغییر کند. این حالات به مرور در او ایجاد شده است و با تلاش مداوم و به مرور می توانید آن ها را تغییر دهید. پس قدر هر قدمی که به جلو برمی دارید را بدانید و به جای دلسرد شدن، برای کوچک ترین پیشرفت های تان ارزش قائل شوید.

18. ابراز هیجانی و گفت و گو: یکی دیگر از علل قهر و زودرنجی افراد این است که توانایی ابراز احساس های منفی خود را به صورت شفاف و ساده ندارند و یا این که به آن ها چنین فرصتی داده نشده، از این روی با قهر کردن و امثال آن، ناراحتی خود را نشان می دهند. لذا اگر بخواهیم رنجش و قهر کردن این افراد را تقلیل دهیم بهتر است در مقابل قهر کردن و زودرنجی آن ها موضع تدافعی نگیریم، بلکه مستقیماً یا به صورت غیرمستقیم از آن ها بخواهیم ناراحتی و احساس رنجش خود را بیان کنند تا هم بار ناراحتی از قلب آن ها برداشته شود و هم ما بفهمیم اشکال کار از کجاست. ممکن است فردی در ذهن خود تفسیر غلطی از کار یا سخن ما داشته باشد و به جای این که احساس خود را به طور ساده به ما بگوید، با قهر کردن یا بداخلاقی های دیگر این کار را بکند؛ در این مواقع لازم است ما او را به ابراز احساس هایش تشویق کنیم و علت ناراحتی او را با اصرار جویا شویم و اگر تفسیر اشتباهی از کارهای ما در ذهن او بود، اصلاح کنیم. مطمئناً پس از مدتی همدیگر را بیشتر می شناسیم و درک می کنیم و در نتیجه اخلاق مان هم بهتر می شود.

19. تقویت رابطه ی عاطفی: در ابتدای رابطه، عشق و محبت بین همسران جوان چون نهال کوچکی است که باید دائماً تغذیه شود تا رشد پیدا کرده و ریشه های آن محکم شود، از این روی بر هر یک از نامزدها لازم است با انجام کارهایی که به نوعی ابراز محبت و عشق است، رابطه ی عاطفی بین خود و همسرشان را تقویت کنند. این کارها می تواند گفتن کلمات محبت آمیز و زیبا چون: «دوستت دارم»، «تو تنها عشق گمشده ی من هستی» و… باشد و یا هدیه دادن، احترام کردن، تحسین و تشویق کردن و مانند آن باشد. در خلال همین کارهاست که احساس رنجش و ناراحتی ها از بین می رود و صفا و صمیمیت در رابطه ی نامزدها حکم فرما می شود.

به خُلق و لطف توان کرد صید اهل نظر به بند و دام نگیرند مرغ دانا را[ حافظ.]

20. احتیاط در انتقاد: لازم است نامزدها در بیان انتقادها (به خصوص از خانم ها) شدیداً جانب احتیاط را رعایت کنند. به عنوان مثال اگر می خواهند به ظاهر نامزدشان انتقاد کنند بهتر است با این جمله بحث را آغاز کنند که «آیا بهتر نیست یک برنامه ورزشی برای هر دو نفرمان پیاده کنیم که هم تناسب اندام مان را بهتر کنیم و هم روحیه هر دو بهتر شود؟» قرار نیست همیشه انتقادها را مستقیم بیان کرد. برخی اوقات تأثیری که یک انتقاد غیرمستقیم در بر دارد، به مراتب بیشتر از انتقادهای مستقیم است.

21. توجه به منابع فشار روانی: بعضی از آقایان به دلیل استرس، دچار زودرنجی می شوند یعنی آقایی که تا دیروز از موضوعی به هیچ وجه دلخور نمی شده و به قول معروف ظرفیت بالایی داشته، امروز از کوچک ترین موضوعی ناراحت می شود. معمولاً این نوع زودرنجی ها را باید با دلجویی و کالبدشکافی موضوع، حل کرد. در این شرایط برخی آقایان دوست دارند تنها باشند تا کمی فکر کنند. پس بهتر است برخی اوقات آن ها را به حال خود واگذاشت تا بتوانند خود را پیدا کنند.

22. پاسخگویی عاطفی: نیازهای عاطفی نامزدتان را به طور کامل پاسخ دهید. برخی اوقات زودرنجی، علامتی از سوی نامزد است تا به نوعی بی مهری طرف مقابلش را به وی بفهماند. پس این موضوع را به دقت مدنظر قرار دهید و همیشه نامزدتان را از نظر عاطفی سیراب کنید تا کمبودی از این لحاظ نداشته باشد. 

23. شناسایی حساسیت های همسر: همان گونه که در بُعد جسمی دارای نقاط حساسی هستیم که تحریک آن ها، سبب ایجاد هیجان و رفتار منفی یا مثبت می شود؛ روان ما هم دارای چنین نقاطی است که گاه تحریک آن ها، هیجان مثبت یا تنش منفی ایجاد می کند. بیایید یک مثال را باهم مرور کنیم: برخورد منفی والدین، معلم، دوستان و دیگران در کودکی و نوجوانی (از جمله عدم ابراز عواطف، تحویل نگرفتن احساسی، خشونت و تنبیه بیش از حد و تبعیض)، این فکر را در فرد به وجود آورده که «من دوست داشتنی نیستم» یا «من نمی توانم رابطه مثبتی با دیگران داشته باشم». این فکر در دوران کودکی، با دلیل و منطق شکل نگرفته، بلکه تحت تأثیر عواطف پاک دوران کودکی است که مورد بی مهری واقع شده پس خیلی نمی توان با نگاه منطقی به آن نگریست.

وقتی این فرد بزرگ تر می شود، با تمام رفتارهایش تلاش می کند خلاف این را به دیگران ثابت کند حتی اگر واقعاً دیگران او را دوست داشته باشند. چنین فردی به طور آگاهانه یا ناخودآگاه به دنبال دریافت شواهد و نشانه هایی است که آن باورهای منفی را مورد تأیید یا رد قرار می دهد. همین فرد در برخی موقعیت ها وقتی علائمی از دیگران دریافت می کند که بوی «دوست داشتنی نبودن» یا «ناتوان بودن» دارد، به شدت به هم می ریزد. این جور افراد، به خاطر همین حس شان، خیلی دقیق و جزئی نگرند. تمام رفتارها و گفتارهای دیگران را مهم جلوه می دهند و برای آن تحلیل دارند. همین جزئی نگری، اجازه بی خیال شدن یا فراموش کردن رفتار دیگران را از او می گیرد و به شدت از رفتارهای غلط، دلگیر می شود؛ چون احساس می کند تمام محبت، زحمات و شخصیت او نادیده گرفته شده. گاهی در دل می ریزند و گاهی به صورت انفجاری، پرخاشگر می شوند.

تا وقتی این نقاط حساس و این نوع نگاه به رفتار و گفتار اطرافیان وجود دارد، مشکل باقی است بلکه عمیق تر خواهد شد. گاهی شما رفتار اشتباهی انجام می دهید یا حرفی می زنید که یا واقعاً غلط است و یا برداشت نامزدتان از آن اشتباه است اما به هرحال باعث تحریک او می شود. مثلاً او به عنوان یک مرد توقع دارد احساس کند که قدرت اول رابطه ی دونفره ی شما است یا احساس کند که توانسته از نظر عاطفی، شما را سیراب کند یا … . هر وقت اتفاقی بیفتد که برخلاف این توقعات و احساس های اوست، احساس می کند هویت و مردانگی او به عنوان همسر، تخریب شده است، پس به هم می ریزد؛ چون فکر می کند مرد ایده آل شما نبوده. او در حقیقت، از خود عصبانی است هرچند ظاهر رفتارش، خلاف این را می گوید. پس صبور باشید و با درایت. باید آن نقاط حساس را پیدا کنید تا بتوانید بهترین رفتار را در مقابل نامزدتان برگزینید؛ رفتاری که محرک نقاط حساس روانی او و راه انداز هیجان و رفتار منفی اش نباشد. گاهی در عُرف مردم، این مطلب را با تعبیر «رگ خواب» بیان می کنند. البته ویژگی های جنسیتی هم گاهی بر این ماجرا می افزاید پس لازم است در مورد ویژگی های جنسیتی هم مطالعاتی داشته باشید.

24. صراحت رفتاری و کلامی: ابهام در گفتار یا رفتار، باعث فرضیه سازی در ذهن نامزد شما می شود. وقتی احساس می کنید که پیام شما یا اطرافیان تان، برداشت منفی او را در پی دارد، باید طوری آن را ترجمه و اصلاح کنیم که او اطمینان خاطر پیدا کند.

من چه گویم که تو را نازکی طبع لطیف

تا به حدی است که آهسته دعا نتوان کرد[ حافظ.]

25. ارزش­ گزاری: بهترین روش برای از بین بردن احساس های منفی، قرارگرفتن در وضعیت روحی سازنده و حتی مثبت است. طوری باید رشته این افکار را پاره کنید که دیگر ارتباط مزمن گذشته شکل نگیرد. هر چه قدر این افکار به سراغ فرد بیاید، باز هم باید با آن ها مقابله کرد. در این زمینه، شاید عاقلانه ترین راه این باشد که لحن ارتباطی را تغییر داده و به دنبال این باشید که به همسرتان ارزش دهید. به خصوصیات او توجه داشته باشید و انتخاب های او چه در زمینه ی شغلی و چه در موارد دیگر را تحسین کنید. شیوه ی توجه نوین شما به همسرتان، باعث می شود تا حساسیت خود نسبت به نظر دیگران را بشناسد و از شرّ آن ها رها شود. هر چه رفتار جدّی تر باشد، مفیدتر است و شانس بیشتری دارد تا احساس هایش را بروز داده و به خوبی بر این مشکل غلبه کند.

26. انتظار متضاد: در برخی موقعیت ها، به نامزدتان یادآور شوید بدترین انتظارات را داشته باشد و خود را برای آن آماده کند. این کار باعث می شود که برخوردهای بهتر از مورد انتظار، موجب خشنوی او شود. در حالی که اگر مدام انتظار برخورد خوب را از دیگران داشته باشد، نتیجه عکس را به دنبال دارد.

27. ابراز هیجانی: به او اجازه دهید درباره رفتارها و گفتارهای شما و دیگران، ابراز هیجانی نماید و خود را تخلیه کند، بدون این که واکنش منفی و دفاعی از شما ببیند.

28. تنش زدایی (ریلکسیشن): وجه مشترک افراد زودرنج، داشتن یک رگه اضطراب است. لذا خوب است نامزدتان را تشویق کنید تا تمرین تنش زدایی را بیاموزد و به کار گیرد.

29. تقویت روابط اجتماعی: سعی کنید در روابط فامیلی و دوستانه، با افراد خوش مَشرب، خوش خُلق، اجتماعی و غیرعصبی، معاشرت کنید.

30. یاری گرفتن از روان شناس: گاهی این مسأله، دارای ریشه هایی عمیق است که عبور از آن را بدون همراهی یک متخصص، غیرممکن می سازد. در زمان و فضایی مناسب، موافقت نامزدتان را برای حضور در جلسه ی مشاوره کسب کنید. لازم نیست اصرار یا جر و بحث کنید؛ به او بگویید که دوست دارید که به شما کمک کند تا لذت بیشتری از رابطه ببرید.