اصل این قضیه ای که بیان کرده اید درارتباط با امام صادق علیه السلام می باشد. أبوهاشم یا أبوعامر سید إسماعیل بن محمد یزید بن ربیعه حِمیَری معروف به سید از مشهورترین شاعران شیعه و مدافع مذهب و زبان گویای این مذهب بود. طبع شعر وی به قدری روان و شعرش به حدی فراوان بود که تاکنون کسی موفق به تدوین دیوان جامع و ضبط همه اشعار او نشده است. تنها ۲۳۰۰ قصیده از هاشمیات او را جمع آورده ‌اند. نقل شده که وی در ابتدا بر مذهب خوارج بود، سپس مذهب کیسانیه[۱] اختیار کرد و بعدها با عنایت امام صادق (علیه السلام) مستبصر شده، و به مذهب امامیه گرایید و تا پایان عمر شیعه باقی ماند. نسب سید به قبیله حمیر می ‌رسد که اصلا از یمن بودند و قریشی نبوده است. سید اسماعیل حِمیَری، نه فاطمی بود و نه علوی، بلکه سیادت او به معنای لغوی [به معنای آقا] و سید جزء نام او بوده است. در مورد ایشان داستانی عجیب و آموزنده ای در کتاب «تنقیح المقال» علامه مامقانی دیدم[2] که شنیدن آن خالی از لطف نمی باشد. نقل شده که سید حِمیَری روزی در راه مدینه بود در حالی که کوزه ای از شراب با خود به همراه داشت که ناگهان با امام صادق علیه السلام مواجه شد! حضرت [با اینکه می دانست او در کوزه چه به همراه دارد] از او پرسیدند: حِمیَری در کوزه چه داری؟ حِمیَری گفت: یا ابن رسول الله شیر در کوزه به همراه دارم! امام صادق علیه السلام فرمود: مقداری از آن شیر را در کف دست من بریز! پس [کوزه را خم کرد و با تعجب دید] مقداری شیر از کوزه به کف دستان مبارک حضرت ریخته شد! در این هنگام حضرت از او سؤال کرد: امام زمانت کیست؟حِمیَری گفت: امام زمان من کسی است که شراب را تبدیل به شیر می کند! [3] در احوالات سید آورده اند که از گناه خود (شرب خمر) قبل از وفات توبه کرد و امام صادق علیه السلام بارها برای او دعا کرد. [4]پی نوشت ها:
[۱]. کیسانی یعنی کسانی که به امامت محمد بن علی بن ابی طالب (علیه السلام) معروف به محمد بن حنفیه بعد از امام حسن (علیه السلام) گرائیدند. کیسان (= باکیاست)، لقب مختار بن ابوعبید ثقفی (متوفی۶۷ق) نخستین داعی امامت محمد بن حنفیه بود که به خونخواهی امام حسین (علیه السلام) قیام کرد و شیعیان آن زمان او را قهرمان آزادی و مدافع حقوق آل محمد علیهم السلام می ‌شناختند. برای اطلاع بیشتر ر.ک: ابن حجر، لسان المیزان، ج۱، ص۶۷۴؛ تستری، قاموس الرجال، ج۲، ص۱۰۹-۱۱۰؛ المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۹، ص۳۹؛ ابن شهر آشوب، معالم العلماء، ص۱۴ به نقل از سایت به نقل از سایت
[2]. البته علامه این قضیه را از مرحوم شیخ بهایی (ره) نقل می کند.
[3]. متن اصلی روایت از کتاب «تنقیح المقال» علامه مامقانی: … فمرّ یوماً فی طریق من‌ طرق المدینه و معه إبریق فیه خمر، فلقیه الصادق علیه السلام، فقال له: یا حمیری! ما فی إبریقک؟ فقال: یابن رسول اللّه! إنّه لبن! فقال له: صبّ‌ فی کفّی من اللبن، فصبّه فی کفّه، فإذا هو لبن! فقال له الصادق علیه السلام: مَن إمام زمانک؟ فقال: الذی حوّل الخمر لبنا!! (تنقیح المقال، ج۱۰، ص۳۱۳)
[4]. تنقیح المقال، ج۱۰، ص۳۱۳.