براساس روایت مشهور ائمه اطهارعلیهم السلام، احتمال اینکه شب قدر، یکى از شب هاى نوزدهم، بیست و یکم و یا بیست و سوم ماه رمضان باشد، بیشتر است. سید بن طاووس، از بزرگان علماى شیعه، روایات متعددى درباره تعیین شب قدر در کتاب اقبال الاعمال جمع آورى کرده است که از مجموع آنها فهمیده مى شود: اندازه گیرى و «تقدیر» امور و کارها، در شب نوزدهم و «تحکیم» آنها در شب بیست و یکم و «امضاى» آنها در شب بیست و سوم است. به این دلیل شب زنده دارى و عبادت و دعا در این سه شب بسیار توصیه شده؛ به ویژه بر دو شب بیست و یکم و بیست و سوم تأکید بیشترى گشته است. سید بن طاووس، اقبال الاعمال، ج 1، صص 341 – 345 و 356 و 374 – 375؛ (مکتب الاعلام الاسلامى، چاپ اول 1414ق، قم). در روایتى از امام صادق علیه السلام درخواست مى شود که شب قدر را معین کنند، ایشان مى فرماید: «آن را در شب بیست و یکم و بیست و سوم بجویید». وقتى راوى مى خواهد امام آن را دقیقاً مشخص کند؛ مى فرماید: «چه سخت است بر تو که دو شب را کوشش کنى!»همان، ص 357. در عین حال روایات متعددى دلالت دارد که شب بیست و سوم، شب قدر است. همان، ص 374 و 375.
البته شب قدر بر ائمه اطهارعلیهم السلام کاملاً روشن است؛ زیرا فرشتگان در آن شب بر آنان فرود مى آیند بصائر الدرجات، به نقل از امام صادق علیه السلام؛ ر.ک: انسان و قرآن، ص 241.. اما اصرار بسیارى داشته اند که شیعیان چند شب را به عبادت و شب زنده دارى مشغول باشند. با توجه به این مطالب، روشن مى شود که شب قدر در هر سالى وجود دارد و آن یک شب است و اختلاف تقویم، موجب نمى شود چند شب قدر داشته باشیم. بر این اساس تأکید شده است دهه آخر ماه رمضان، یا حداقل سه شب یاد شده مراقبت شود. پیامبراکرم صلى الله علیه وآله در دهه آخر ماه رمضان در مسجد معتکف مى شد. و برخى از بزرگان شیعه، براى درک شب قدر یک سال شب ها را احیا مى داشتند به هر حال شب قدر یک شب است و به احتمال بسیار زیاد، این یک شب، در دهه آخر ماه مبارک رمضان مقدر شده است و مؤمنان براى درک آن شب، تلاش مى کنند و احیا مى گیرند.