قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۷/۰۲/۰۴
–
۱۱۳۱ بازدید
آیا امام موسی کاظم علیه السلام و حضرت سکینه با همان زنجیر دفن شدند ؟ لطفا با حواله کتاب معتبر جواب بدید
در خصوص دفن امام و حضرت سکینه با غل و زنجیر در منابع تاریخی مشهور چیزی یافت نکردیم بخصوص اینکه جنازه مطهر امام بنابر دلایلی بر روی پل بغداد در منظر عموم مردم و شیعیان قرار داده شد، اما امام هفتم در زندان گرفتار غل و زنجیر بودند وو بنابر برخی منابع تا زمان شهادت همراه امام بوده است در خصوص نحوه شهادت امام موسی‌بن جعفر ع چنین آمده که :
……. واپسین روزهای عمر امام کاظم(ع) در زندان سندی بن شاهک سپری شد. شیخ مفید گفته است سندی، به دستور هارون الرشید امام را مسموم کرد و امام سه روز پس از آن به شهادت رسید.[۱۳۹] شهادت وی ۲۵ رجب سال ۱۸۳ق در بغداد رخ داده است.[۱۴۰] درباره زمان و مکان شهادت امام کاظم (ع) نظرات دیگری هم وجود دارد.[۱۴۱][۱۴۲]پس از آن‌که موسی بن جعفر(ع) به شهادت رسید، به دستور سِندی بن شاهک پیکر او را روی پل بغداد قرار دادند و اعلام کردند که موسی بن جعفر به مرگ طبیعی از دنیا رفته است.[۱۴۳] درباره چگونگی شهادت وی گزارش‌های متفاوتی وجود دارد؛ بیشتر تاریخ‌نویسان بر این باورند که یحیی بن خالد و سندی بن شاهک او را مسموم کرده‌اند[۱۴۴][۱۴۵] در گزارشی نیز گفته شده او را با پیچیدن در فرش، خفه کرده‌اند.[۱۴۶] حمدالله مستوفی بدون استناد به هیچ منبعی، به شیعیان نسبت داده که می‌گویند موسی بن جعفر با ریختن سرب گداخته در گلویش به شهادت رسیده است.[۱۴۷]برای قراردادن بدن امام کاظم(ع) در معرض دید عموم دو دلیل گفته شده: یکی اثبات اینکه او به مرگ طبیعی از دنیا رفته؛ دیگری باطل کردن باور کسانی که به مهدویت او اعتقاد داشته‌اند.[۱۴۸]پیکر موسی بن جعفر(ع) را در منطقه شونیزیه در مقبره خانوادگی منصور که به مقابر قریش شهرت داشت، دفن کردند.[۱۴۹] مدفن او به حرم کاظمین مشهور است. گفته شده دلیل عباسیان برای اینکه بدن امام را در این مقبره دفن کردند، ترس از آن بود که مبادا مکان دفن او محل تجمع و حضور شیعیان شود.[۱۵۰] پی‌نوشت:
140. مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۱۵.
141. قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۲، ص۵۱۶-۵۱۷.
142. جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص۴۰۴.
143. مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۲-۲۴۳.
144. مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۲.
145. قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۲، ص۵۰۸-۵۱۰.
146. اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۴۱۷.
147. مستوفی، تاریخ برگزیده، ص۲۰۴. به نقل از جعفریان، حیات سیاسی و فکری امامان شیعه، ص۴۰۵.
148. اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۷۶۳.
149. صدوق، عیون اخبار الرضا، ج۱، ص۹۹،۱۰۵.
150. اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۴۱۷.
……. واپسین روزهای عمر امام کاظم(ع) در زندان سندی بن شاهک سپری شد. شیخ مفید گفته است سندی، به دستور هارون الرشید امام را مسموم کرد و امام سه روز پس از آن به شهادت رسید.[۱۳۹] شهادت وی ۲۵ رجب سال ۱۸۳ق در بغداد رخ داده است.[۱۴۰] درباره زمان و مکان شهادت امام کاظم (ع) نظرات دیگری هم وجود دارد.[۱۴۱][۱۴۲]پس از آن‌که موسی بن جعفر(ع) به شهادت رسید، به دستور سِندی بن شاهک پیکر او را روی پل بغداد قرار دادند و اعلام کردند که موسی بن جعفر به مرگ طبیعی از دنیا رفته است.[۱۴۳] درباره چگونگی شهادت وی گزارش‌های متفاوتی وجود دارد؛ بیشتر تاریخ‌نویسان بر این باورند که یحیی بن خالد و سندی بن شاهک او را مسموم کرده‌اند[۱۴۴][۱۴۵] در گزارشی نیز گفته شده او را با پیچیدن در فرش، خفه کرده‌اند.[۱۴۶] حمدالله مستوفی بدون استناد به هیچ منبعی، به شیعیان نسبت داده که می‌گویند موسی بن جعفر با ریختن سرب گداخته در گلویش به شهادت رسیده است.[۱۴۷]برای قراردادن بدن امام کاظم(ع) در معرض دید عموم دو دلیل گفته شده: یکی اثبات اینکه او به مرگ طبیعی از دنیا رفته؛ دیگری باطل کردن باور کسانی که به مهدویت او اعتقاد داشته‌اند.[۱۴۸]پیکر موسی بن جعفر(ع) را در منطقه شونیزیه در مقبره خانوادگی منصور که به مقابر قریش شهرت داشت، دفن کردند.[۱۴۹] مدفن او به حرم کاظمین مشهور است. گفته شده دلیل عباسیان برای اینکه بدن امام را در این مقبره دفن کردند، ترس از آن بود که مبادا مکان دفن او محل تجمع و حضور شیعیان شود.[۱۵۰] پی‌نوشت:
140. مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۱۵.
141. قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۲، ص۵۱۶-۵۱۷.
142. جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص۴۰۴.
143. مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۲-۲۴۳.
144. مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۲.
145. قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۲، ص۵۰۸-۵۱۰.
146. اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۴۱۷.
147. مستوفی، تاریخ برگزیده، ص۲۰۴. به نقل از جعفریان، حیات سیاسی و فکری امامان شیعه، ص۴۰۵.
148. اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۷۶۳.
149. صدوق، عیون اخبار الرضا، ج۱، ص۹۹،۱۰۵.
150. اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۴۱۷.