این آیات (ابتدای سوره مبارکه فاطر) فیض الهی است، دوام فیض که یکی از صفات خداوند است از لوازم قدرت نامحدود اوست؛ به این بیان که قدرت خداوند مبدا و منشا ایجاد وعلت ماسوای خداست.این فیض الهی پرودگارمتعال همرا ه با اراده ومشیت اش می باشد که بااسباب وعلل منتشرمی شود. وخداوند مبدا و منشا به معنای علت فاعلی است ولی فاعلیت و مفیض بودن خدا نسبت به مخلوقات به نحوعلت تامه است. با توجه به مبانی حکمت متعالیه، همه مخلوقات عین ربط و وابستگی به خدا هستند و بر اساس ادله توحیدی هیچ وجودی غیر از خدا را نمی‌توان فرض کرد که به نحو مستقل، مفیض وجود و کمالات باشد.بنابراین اسباب وعلل شقیع هستند بین پرودگارومخلوقات یعنی ازقوانین علت ومعلول خارج نیستند این قانون الواحد یکی از اجکام قانون علیت می باشد پرودگارمتعال هم این عالم راروی قانون علت ومعلول آفریده است. یعنی خواسته خداوند طبق خواسته خودش اداره می شود، قدرت این راهم دارد که خارج ازاین نظام آنرادارد،اما اراده کرده اسباب ومسبب جاری باشدواین منافات ندارد برقانون الواحد چون خداوند خودقانون الواحد راقرارداده است.
به علاوه خداوند در عالم سنن و قوانینی نهاده است که غیر قابل تغییر و تبدیلند. فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِیلاً وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِیلاً (فاطر – 43) هرگز براى سنت خدا تبدیلى نخواهى یافت، و هرگز براى سنت الهى تغییرى نمى یابی.