اگرچه رفتن به مسافرت های تفریحی در ماه های محرم و صفر، اگر توأم با معصیت و یا هتک حرمت حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) نباشد، اشکال ندارد، ولی چون ایام حزن و ماتم اهلبیت(علیهم السلام) و شیعیان است، بهتر است تا پایان این ماه محرم و صفر صبر کنید و از شادی و شعف در این ایام که متناسب حزن و ماتم نیست، بپرهیزید.
بدون تردید، رفتن به مسافرت های تفریحی، گرددش و تفرجگاه ها برای شادی و تفریح در این ایام به حکم روایات (یَفرحِونَ لِفَرحِنا وَ یَحزنونَ بِحُزنِنا) خیلی زیبا نیست و نوعی بدسلیقگی به حساب می آید.
به قول مولوی:
آن یکی در وقت استنجا بگفت *** که مرا با بوی جنت دار جفت
گفت شخصی خوب ورد آورده ای *** لیک سوراخ دعا گم کرده ای
امام علی (علیه السلام) در روایتی می فرماید:
«إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى اطَّلَعَ إِلَى الْأَرْضِ فَاخْتَارَ لَنَا شِیعَةً یَنْصُرُونَنَا وَ یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ یَحْزَنُونَ لِحَزَنِنَا وَ یَبْذُلُونَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوَالَهُمْ فِینَا فَأُولَئِکَ مِنَّا وَ هُمْ مَعَنَا فِی الْجِنَان » (۱)؛ «خداوند متعال به زمین نگریست و ما را انتخاب کرد و براى ما شیعیان و پیروانى برگزید که یاریمان کنند و از شادى ما، شادمان شوند و از اندوه ما، اندوهناک و در راه ما جان و مال خود را نثار کنند، آنان از مایند و رو به سوى ما دارند و در بهشت با ما هستند».
روز اول محرم، اولین روز از ماه حزن و اندوه آل محمد(علیهم السّلام) است. همه انبیاء و اولیاء و ملائکه و شیعیان از جن و انس و دوستان اهل بیت(علیهم السّلام) در هر کجای عالم که باشند محزون اند. باید گفت: ماه حزن و اندوه تمام عالم است، چنانچه در کتاب خصائص الزینبیه می نویسد:
«همه ساله از اول محرم تا روز عاشورا پیراهن پاره پاره سیدالشهداء(علیه السّلام) را از عرش خدا رو به زمین می آویزند و حزن و اندوه، عالم را فرا می گیرد.»(۲)
و در روایتی که در کتاب امالی شیخ صدوق(ره) نقل شده است، امام رضا(علیه السّلام) می فرماید:
«زمانی که ماه محرم می رسید، پدرم (موسی بن جعفر علیه السّلام) را کسی خندان نمی دید و پیوسته محزون بود تا اینکه ده روز سپری می شد. زمانی که روز دهم (عاشورا) می رسید، آن روز، روز مصیبت و خون و گریه اش بود و می فرمود: این همان روزی است که حسین(علیه السّلام) در آن کشته شده است».(۳)
در کتاب ثمرات الاعواد می نویسد: «عادت امام صادق(علیه السّلام) و دیگر أئمه (علیهم السّلام) یکی پس از دیگری چنین بود که وقتی ماه محرم می رسید، دیگر نمی خندیدند و کسی آنها را خندان نمی دید. امام رضا(علیه السّلام) در دهۀ اول محرم، همه ساله مجلس عزا برپا می کرد و در مجلس خودشان، شخصاً شرکت می نمود و می فرمود برای زنها پرده ای آویزان کنند تا مخّدرات پشت پرده بنشینند و به شعرا و مداحانی که در مجلس حضور پیدا می کردند می فرمودند برای جدّم حسین(علیه السّلام) بخوانید و همه گریه می کردند».
در همان کتاب نقل می کند که شخصی به امام صادق(علیه السّلام) عرض می کند: «قربانت گردم، میّتی که از دنیا می رود باز ماندگان او برایش بعد از مرگش مجلس عزا برپا می کند ولی شما و شیعیانتان روز اول ماه محرم که می رسد مجالس عزا و عزاداری برای سیدالشهداء(علیه السّلام) برپا می کنید؟»
امام صادق(علیه السّلام) در جواب فرمودند: « وقتی هلال ماه محرم می رسد، ملائکه پیراهن پاره پاره و غرق به خون سیدالشهداء(علیه السّلام) را در آسمان منتشر و ظاهر می کنند، پس ما و شیعیانمان آن را با چشم دل می بینیم و اشکمان جاری می شود».
همواره موفق و کامروا باشید.