1. و قال (علیه السلام) لعمّار بن یاسر رحمة الله تعالى و قد سمعه یراجع المغیرة ابن شعبه کلاما: دعه یا عمّار، فانه لم یأخذ من الدین الا ما قاربه من الدنیا، و على عمد لبّس على نفسه، لیجعل الشبهات عاذرا لسقطاته.
امام على علیه السلام ـ به عمّار بن یاسر چون شنید که با مغیرة بن شعبه در موضوعى مجادله مى کند ـ فرمود : رهایش کن اى عمّار! زیرا او از دین خود جز آنچه به دنیایش نزدیک کند ، چیزى فرا نگرفته است و به عمد، امور را بر خود مشتبه ساخته، تا شبهات را بهانه اى براى لغزشها و خلاف کارى هاى خویش کند .
2. مغیره بن شعبه که از طرف خلیفه دوم فرماندار کوفه بود، آنقدر شب شراب خورده بود که با حالت مستی برای مردم، نماز صبح دو رکعتی را چهار رکعت خواند و بعد در مسجد استفراغ کرد که حد بر او جاری شد . همین مغیره با این همه فساد و آلودگیش، وقتی حضرت علی (ع) حکومت را در دست می گیرد با آن حضرت مخالفت می کند و ایجاد شک و شبهه در جامعه را شروع می کند .
مغیره برای آنکه اطراف علی(ع) را از انسانهای شایسته خالی کند، به عمار یاسر می گوید: من شرکت در نبرد و جنگ را دوست دارم ولی تردید دارم که حق با علی(ع) است یا نه !!
وقتی عمار یاسر در جواب او گفت: پناه می برم به خدا که بعد از بینایی و ایمان به اسلام، کوردل و سیاه دل شوم . مغیره به نصیحت او پرداخت .
وقتی خبر بحث بین عمار یاسر و مغیره به علی(ع) می رسد آن حضرت می فرماید :
« دعه یا عمّار فانّه لم یاخذ من الدّین الّا ما قاربه من الدّنیا و علی عمد لبس علی نفسه لیجعل الشّبهات عاذرا لسقطاته »
ای عمار ! او را رها کن . چرا که او از دین به مقداری دریافت کرده که به دنیا نزدیکش سازد و عمدا حق را بر خود مشتبه ساخته، تا با این شبهات به لغزش ها و کارهای خلافش ادامه دهد .