کسانی که قائل به روح هستند و روح را به هر حال باقی میدانند، ملاک تشخّص و من بودن من را به همان روح می‎دانند، می‎گویند اصلاً من که من هستم، من بودن من و همان که دارم درک می‎کنم و می‎گویم «من» که به علم حضوری هم وجودش را درک می‎کنم و مرتب خاطرات و خطوراتی هم در ذهن من پیدا می‎شود و همه به یک نقطه مرکزی معین وابستگی دارد (یعنی آن دیدن، دیدن من است نه دیدنی که به یک مجموع نسبت بدهم، یعنی دیدن دیدنی است که به یک واحد واقعی نسبت داده می شود)، دیدن من، رفتن من، احساس کردن من، بودن من، من بودن من، شخص بودن من، هویت فردی من به روح من است. حتی صفات روحی من هم احیاناً ممکن است متغیر شود. اگر فراموشی واقعی وجود داشته باشد همین طوری که بر حسب ظاهر هم وجود دارد. ما در طول عمرمان هر روز هزارها خاطره در ذهنمان می‎آید و جزء شخصیت ما از نظر روانشناسی می‎شود ولی دو روز دیگر همه را فراموش می‎کنیم؛ تمام جزئیات امروز، فردا فراموش می‎شود، حتی چیزهایی هم که در حافظه ما جایگیر می شود و خیال می کنیم در حافظه مان مانده، بعد تدریجاً فراموش می شود. بنا بر این جنبه‎های روحی ما مرتب تغییر و تبدیل پیدا می‎کند ولی اینها به منزله اعراض و عوارضی است که بر من وارد می شود و از من گرفته می شود ولی خود من هیچ وقت محو نمی شود، خود من همیشه هست و به چیز دیگر هم تبدیل نمی‎شود.
مجموعه آثار شهید مطهری ج4 – معاد،شهید مطهری
به نقل از سایت تبیان