پیام های امام رضا(علیه السلام)
۱۳۹۷/۰۷/۲۰
–
۴۰۰ بازدید
پیام های کوتاهی از امام رضا(علیه السلام) را بیان کنید.
1. پاکیزگى از اخلاق پیامبران است. 2. بر صاحب نعمت واجب است که خانواده خویش را در رفاه و گشایش قرار دهد.
3. عبادت به روزه داشتن و نمازگزارى بسیار نیست، بلکه به راستى و اندیشیدن بسیار در امر خداوند است.
4. امین به تو خیانت نمى کند، بلکه این تویى که به خائنى امانت سپرده اى.
5. برادر بزرگ تر به منزله ی پدر است.
6. دوست هر کس خرد او و دشمن هر کس نادانى اوست.
7. اظهار دوستى با مردم نیمى از خرد است.
8. ولیمه و میهمانی دادن به خوراک، هنگام ازدواج، یک سنّت پسندیده است.
9. ایمان چهار رکن است: توکل بر خدا، خشنودى به قضاى خدا، تسلیم به فرمان خدا و واگذارى (همه کارها) به خدا.
10. پیوند خویشى نگهدار (و صله رحم به جاى آر) گرچه با جرعه اى آب باشد، و بهترین وسیله اى که با آن صله رحم توانى کرد خوددارى از آزار رساندن به خویشاوندان است.
11. سخاوتمند از خوراک مردم بخورد تا مردم از خوراکش بخورند و بخیل از خوراک مردم نخورد تا از خوراکش نخورند.
12. یارى تو به ناتوان، بهترین صدقه ها است.
13. بنده حقیقت ایمان را به کمال نیابد مگر آن که در او سه خصلت باشد: درست فهمى در دین، اندازه داری خوب در زندگى و شکیبایى بر بلاها.
14. به خداوند خوش گمان باشید زیرا هر که به خدا خوش گمان است خدا با همان گمانى که به خدا دارد با او رفتار می کند.
15. هر که به حلالى اندک خرسند است بارش سبک است و خاندانش در نعمت اند و خداوند به درد دنیا و هم به درمان آن بینایش سازد و او را به سلامت از دنیا به خانه ایمنى (بهشت) درآورد.
16. بخیل را آسایش نیست و حسود را لذّت نباشد و پادشاهان را وفا و دروغ زن را مروّت نیست.[ تحف العقول عن آل الرسول(صلی الله علیه و آله و سلم)، ص 442.]17. از خداوند عافیت دنیا و آخرت بخواهید.
18. از حرص و حسد بپرهیزید؛ زیرا این دو صفت امت هاى پیشین را نابود کرده است.
19. از بُخل بپرهیزید؛ زیرا بُخل بیمارى است که در آزادمرد و مؤمن یافت نمی شد، چون بُخل خلاف ایمان است.
20. به دیدن یکدیگر بروید.
21. همدیگر را دوست داشته باشید.
22. دست یکدیگر را بفشارید.
23. با هم خشم نگیرید و به هم سخن ناروا نگویید.
24. دنیا زندان مؤمن و قبر خانه اوست و بهشت جایگاهش ولى دنیا براى کافر بهشت و قبر زندان و جهنم جایگاه اوست.
25. راستگویى را از دست ندهید.
26. مبادا دروغ گویید که دروغ شایسته دروغ گویان است.
27. زیاد به یاد مرگ باشید.
28. زیاد صلوات بر محمد و آلش بفرستید.
29. زیاد براى مؤمنین و مؤمنات دعا کنید.
30. برای رفع نیازمندی هاى مؤمنین و شاد کردن آنها و برطرف نمودن ناراحتى از ایشان تلاش کنید؛ زیرا بعد از انجام واجبات هیچ عملى بهتر از مسرور کردن مؤمن نیست.
31. مبادا اعمال نیک را به اتکاى حُبّ و دوستى آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) رها کنید و مبادا دوستى آل محمد را به اتکاى اعمال صالح از دست بدهید؛ زیرا هیچ کدام از این دو به تنهایى پذیرفته نمی شود.
32. سخن استوار بگویید تا اعمالتان را اصلاح نماید و شما را به بهشتى برساند که داراى نهرهاى جارى و منزل هاى عالى است.
33. مبادا خیر دنیا از دست شما برود زیرا نمی توان به آخرت رسید مگر به وسیله دنیا.
34. عمل دائم کم با یقین و بینش در نزد خدا بهتر است از عمل زیاد بدون یقین و با کوشش.
35. ورعى سودمندتر از ترک کارهاى حرام و خوددارى از آزار مؤمنین نیست.
36. هیچ زندگى گواراتر از اخلاق خوب نیست.
37. مالى سودمندتر از قناعت نیست.
38. نادانى زیان دارتر از خودپسندى نیست.
39. هر کس از خدا به روزى کم خشنود باشد، خداوند نیز از او به عمل کم راضى مى شود.
40. هر که حساب خود را برسد سود می برد و هر که غافل از نفس خود باشد زیان می کند.[ بحارالانوار، ج75، ص346 – 352.]
3. عبادت به روزه داشتن و نمازگزارى بسیار نیست، بلکه به راستى و اندیشیدن بسیار در امر خداوند است.
4. امین به تو خیانت نمى کند، بلکه این تویى که به خائنى امانت سپرده اى.
5. برادر بزرگ تر به منزله ی پدر است.
6. دوست هر کس خرد او و دشمن هر کس نادانى اوست.
7. اظهار دوستى با مردم نیمى از خرد است.
8. ولیمه و میهمانی دادن به خوراک، هنگام ازدواج، یک سنّت پسندیده است.
9. ایمان چهار رکن است: توکل بر خدا، خشنودى به قضاى خدا، تسلیم به فرمان خدا و واگذارى (همه کارها) به خدا.
10. پیوند خویشى نگهدار (و صله رحم به جاى آر) گرچه با جرعه اى آب باشد، و بهترین وسیله اى که با آن صله رحم توانى کرد خوددارى از آزار رساندن به خویشاوندان است.
11. سخاوتمند از خوراک مردم بخورد تا مردم از خوراکش بخورند و بخیل از خوراک مردم نخورد تا از خوراکش نخورند.
12. یارى تو به ناتوان، بهترین صدقه ها است.
13. بنده حقیقت ایمان را به کمال نیابد مگر آن که در او سه خصلت باشد: درست فهمى در دین، اندازه داری خوب در زندگى و شکیبایى بر بلاها.
14. به خداوند خوش گمان باشید زیرا هر که به خدا خوش گمان است خدا با همان گمانى که به خدا دارد با او رفتار می کند.
15. هر که به حلالى اندک خرسند است بارش سبک است و خاندانش در نعمت اند و خداوند به درد دنیا و هم به درمان آن بینایش سازد و او را به سلامت از دنیا به خانه ایمنى (بهشت) درآورد.
16. بخیل را آسایش نیست و حسود را لذّت نباشد و پادشاهان را وفا و دروغ زن را مروّت نیست.[ تحف العقول عن آل الرسول(صلی الله علیه و آله و سلم)، ص 442.]17. از خداوند عافیت دنیا و آخرت بخواهید.
18. از حرص و حسد بپرهیزید؛ زیرا این دو صفت امت هاى پیشین را نابود کرده است.
19. از بُخل بپرهیزید؛ زیرا بُخل بیمارى است که در آزادمرد و مؤمن یافت نمی شد، چون بُخل خلاف ایمان است.
20. به دیدن یکدیگر بروید.
21. همدیگر را دوست داشته باشید.
22. دست یکدیگر را بفشارید.
23. با هم خشم نگیرید و به هم سخن ناروا نگویید.
24. دنیا زندان مؤمن و قبر خانه اوست و بهشت جایگاهش ولى دنیا براى کافر بهشت و قبر زندان و جهنم جایگاه اوست.
25. راستگویى را از دست ندهید.
26. مبادا دروغ گویید که دروغ شایسته دروغ گویان است.
27. زیاد به یاد مرگ باشید.
28. زیاد صلوات بر محمد و آلش بفرستید.
29. زیاد براى مؤمنین و مؤمنات دعا کنید.
30. برای رفع نیازمندی هاى مؤمنین و شاد کردن آنها و برطرف نمودن ناراحتى از ایشان تلاش کنید؛ زیرا بعد از انجام واجبات هیچ عملى بهتر از مسرور کردن مؤمن نیست.
31. مبادا اعمال نیک را به اتکاى حُبّ و دوستى آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) رها کنید و مبادا دوستى آل محمد را به اتکاى اعمال صالح از دست بدهید؛ زیرا هیچ کدام از این دو به تنهایى پذیرفته نمی شود.
32. سخن استوار بگویید تا اعمالتان را اصلاح نماید و شما را به بهشتى برساند که داراى نهرهاى جارى و منزل هاى عالى است.
33. مبادا خیر دنیا از دست شما برود زیرا نمی توان به آخرت رسید مگر به وسیله دنیا.
34. عمل دائم کم با یقین و بینش در نزد خدا بهتر است از عمل زیاد بدون یقین و با کوشش.
35. ورعى سودمندتر از ترک کارهاى حرام و خوددارى از آزار مؤمنین نیست.
36. هیچ زندگى گواراتر از اخلاق خوب نیست.
37. مالى سودمندتر از قناعت نیست.
38. نادانى زیان دارتر از خودپسندى نیست.
39. هر کس از خدا به روزى کم خشنود باشد، خداوند نیز از او به عمل کم راضى مى شود.
40. هر که حساب خود را برسد سود می برد و هر که غافل از نفس خود باشد زیان می کند.[ بحارالانوار، ج75، ص346 – 352.]