هنگامی که آسیه، همسر فرعون معجزه موسی(ع) را در مقابل ساحران در روز مبارزه معروف آنها مشاهده کرد، اعماق قلبش به نور ایمان روشن شد، و از همان لحظه به موسی ایمان آورد او پیوسته ایمان خود را مکتوم می داشت، ولی ایمان و عشق به خدا چیزی نیست که بتوان آنرا همیشه کتمان کرد، هنگامی که فرعون از ایمان او با خبر شد بارها او را نهی کرد، و اصرار داشت که دست از دامن آئین موسی(ع) بردارد، و خدای او را رها کند، ولی این زن با استقامت هرگز تسلیم خواسته فرعون نشد.سرانجام فرعون دستور داد دست و پاهایش را با میخها بسته، در زیر آفتاب سوزان قرار دهند، و سنگ عظیمی بر سینه او بیفکنند، هنگامی که آخرین لحظه های عمر خود را می گذارند دعایش این بود «پروردگارا! برای من خانه ای در بهشت در جوار خودت بنا کن و مرا از فرعون و اعمالش رهائی بخش و مرا از این قوم ظالم نجات ده»!خداوند نیز دعای این زن مؤمن پاکباز فداکار را اجابت فرمود و او را در کنار بهترین زنان جهان مانند مریم قرار داد.جالب اینکه همسر فرعون با این سخن، کاخ عظیم فرعون را تحقیر می کند و آن را در برابر خانه ای در جوار رحمت خدا به هیچ می شمرد، و به این وسیله به آنها که او را نصیحت می کردند که اینهمه امکانات چشمگیری که از طریق «ملکه مصر بودن» در اختیار او است با ایمان به مرد شبانی همچون موسی از دست نده! پاسخ می گوید.مسلماً زرق و برق و جلال و جبروتی برتر از دستگاه فرعونی وجود نداشت، همانطور که فشار و شکنجه، آن زن مؤمن را به زانو در نیاورد و همچنان به راه خود در مسیر رضای خدا ادامه داد تا جان خویش را در راه معشوق حقیقی فدا کرد.[1]قبر حضرت آسیه (س) در مصر است،[2]پی‌نوشت:
1. قصه های قرآن، حضرت آیت الله مکارم شیرازی
2. یاقوت حموی، شهاب الدین ابو عبد الله یاقوت بن عبد الله ، معجم البلدان، ج 5، ص 142.