با توجه به معنای «قدرت»، پاسخ به این پرسش روشن می شود. قدرت عبارت است از: مبدأ بودن فاعل مختار، برای کاری که ممکن است از او سربزند. هر قدر فاعل از نظر مرتبه وجودی، کامل تر باشد، دارای قدرت بیشتری خواهد بود و طبعاً موجودی که دارای کمال بی نهایت باشد، قدرتش نامحدود خواهد بود. امّا باید توجه داشت که کاری که متعلّق قدرت قرار می گیرد، باید امکان تحقق داشته باشد. پس چیزی که ذاتاً محال یا مستلزم محال باشد، مورد تعلق قدرت واقع نمی شود. چنان که نمی توان از پرفسور ریاضی انتظار داشت 2×2 را مساوی هفت گرداند. همچنین قدرت داشتن خدا بر هر کاری، بدین معنا نیست که بتواند خدای دیگری را بیافریند؛ زیرا خدا آفریدنی و مخلوق نیست و اگر چیزی آفریده شود؛ خدا نخواهد بود. از این رو همیشه آفریننده برتر از آفریده می باشد و نمی تواند همانند آفریننده باشد.

به عبارت دیگر این امر محال ذاتی است و از حوزه تعلق قدرت، خارج است.[ نگا: محمد تقی مصباح یزدی، آموزش عقاید، ج 1، ص 99 و 100.]