لازم است بدانیم که حافظه دنیوی با حافظه اخروی در تباین نیست؛ یعنی، این گونه نیست که، دو موجود مستقل باشند و هیچ گونه ربطی به یکدیگر نداشته باشند. بلکه حافظه اخروی در پوشش روح همان حافظه دنیوی خواهد بود، البته با وجوه کامل تر. به این سبب هر آنچه را که حافظه دنیوی در دنیا ضبط کرده در آخرت بازگو خواهد نمود. مرگ عامل نابود کننده وجود انسانی به شمار نمی آید؛ همان طور که حافظه قبل از خواب با حافظه بعد از خواب یکسان بوده و تغییری در آن حاصل نمی شود، در حافظه قیامت هم مسأله به همین نحو خواهد بود.
افزون بر آن، علت این ثبات، جز غیرمادی بودن روح و مسائل مربوط به آن چیز دیگری نمی تواند باشد و از اینجا می‌توانیم به پرسش بالا هم پاسخ دهیم که وقتی دانستیم روح یک امر مجرد است و علمی هم که در قوه حافظه جا می گیرد به نوبه خود مثل روح امری غیر مادی است به راحتی می توانیم به این مطلب برسیم که هر آنچه را که آدمی یاد می گیرد، محال است مرور زمان آن را از بین ببرد.
بله، مقدار انباشتگی مطالب بی شمار در حافظه و نوع قدرت حافظه در دسته بندی و محدود بودن توجه به آنها از جانب حافظه و قوای دیگر، خود می تواند عامل فراموشی به صورت مقطعی محسوب گردد. آیات حفظ شده در قوه حافظه حتی در روز قیامت هم محفوظ خواهد ماند. آنچه که می تواند در آن روز به انسان کمک نماید. همان ایمان داشتن به خداوند متعال و عمل صالح است. چرا که اگر این امر با روح و دل انسان عجین شود، در روز قیامت همین روح هم زمینه استفاده از قوای خود را از جمله قوه حافظه را به انسان خواهد داد و إلّا با فقدان ایمان حتی حفظ قرآن هم در آن روز دردی را دوا نخواهد نمود.
خلاصه، اگر انسان در کنار حفظ قرآن، واجبات الهی را انجام دهد و از محرمات اجتناب بکند، می تواند به سعادت اخروی هم بسیار امیدوار باشد.