هر گناهی را وقتی انسان توبه واقعی بکند خداوند عفو می کند. البته اگر دیونی به عهده انسان باشد مثل قضای نماز و روزه و پرداخت کفاره و یا بدهی های مردم باید پرداخت گردد. به عبارت دیگر راه اثبات توبه واقعی قضا کردن نمازهایی است که نخوانده اید. راه عفو گناهان کبیره، توبه و جبران خطاهای گذشته است. خداوند متعال وعده داده است که توبه بندگان خویش را می پذیرد: «و هو الذی یقبل التوبة عن عباده و یعفو عن السیئات؛ او کسی است که توبه را از بندگانش می پذیرد و بدی ها را می بخشد»، (سوره شوری، آیه 25).خداوند غیر از شرک همه گناهان را می بخشد: «ان الله لا یغفر ان یشرک به و یغفر مادون ذلک لمن یشاء» ؛ خداوند (هرگز) شرک را نمی بخشد و پایین تر از آن را برای هر کس بخواهد (و شایسته بداند) می بخشد»، (سوره نساء، آیه 48)
در گناهان کبیره نیز مانند گناهان دیگر، اولین شرط عفو، تصمیم و عزم بر عدم بازگشت به گناه و پشیمانی جدی از گناه است. استغفار فراوان از گناهان گذشته، راه دیگری است که بر میزان احتمال بخشش گناهان گذشته انسان می افزاید. علی(ع) می فرماید: «من اعطی التوبة لم یحرم القبول و من اعطی الاستغفار لم یحرم المغفرة؛ به هر کس توفیق توبه دهند، او را از قبول توبه محروم نمی کنند و به هر کس توفیق استغفار دهند، او را از آمرزش محروم نمی سازند»، (میزان الحکمه، ج 1، ص 340).
بنابراین ترک جدی گناه کبیره و استغفار از آن ـ بخصوص هنگام یادآوری گناه ـ به آمرزش گناهان کمک می کند. البته اگر گناه کبیره در ارتباط با حق الله و حق الناس باشد، باید به گونه ای جبران شود تا توبه واقعی محقق گردد.
در گناهان کبیره نیز مانند گناهان دیگر، اولین شرط عفو، تصمیم و عزم بر عدم بازگشت به گناه و پشیمانی جدی از گناه است. استغفار فراوان از گناهان گذشته، راه دیگری است که بر میزان احتمال بخشش گناهان گذشته انسان می افزاید. علی(ع) می فرماید: «من اعطی التوبة لم یحرم القبول و من اعطی الاستغفار لم یحرم المغفرة؛ به هر کس توفیق توبه دهند، او را از قبول توبه محروم نمی کنند و به هر کس توفیق استغفار دهند، او را از آمرزش محروم نمی سازند»، (میزان الحکمه، ج 1، ص 340).
بنابراین ترک جدی گناه کبیره و استغفار از آن ـ بخصوص هنگام یادآوری گناه ـ به آمرزش گناهان کمک می کند. البته اگر گناه کبیره در ارتباط با حق الله و حق الناس باشد، باید به گونه ای جبران شود تا توبه واقعی محقق گردد.