استخاره، طلب خیر از خداوند است؛ یعنی پیش آمدن حالتی مضطرگونه برای کسی که در انتخاب بهترین گزینه بر سر دوراهی مانده باشد. برای استخاره گرفتن باید نکاتی مورد نظر قرار گیرد که ضروری است بنابراین وقتی نیت می کند و خداوند را مشاور امین خود در انتخاب بهترین راه قرار می دهد باید جنبه مثبت انجام کار در نظر گرفته شود و در نظر قرار دادن وجه منفی کار پرهیز شود. بدیهی است استخاره بر فعل بد، حرام و گناه، اساسا اشکال دارد کما اینکه عده ای از منتقدان استخاره بر این باور هستند که اگر کسی استخاره کند برای خودکشی و اگر جواب خوب بود آیا باید خودش را بکشد؟ یا استخاره کند که کاری مفسده و خلاف عرف و عفت را انجام بدهد، اگر خوب بود باید به آن عمل کند؟پاسخ شفاف است که ذات نیت و این قبیل سوالها و نیت ها محل ایراد است. چگونه می شود که کسی به استخاره و راهنمایی خداوند اعتقاد داشته باشد اما به حرام بودن و موارد نهی شده خداوند اعتقاد نداشته باشد؟