آشنایی، انس و نزدیکی بیشتر با خدا از راه های متعددی امکان پذیر است؛ از جمله:الف. سیر و مطالعه در جهان آفرینش (سیر در آیات آفاق و انفس)؛ از دیدگاه عالِمان هر جزء هستی نشانه و آیتی از خدای حکیم است. به قول سعدی:
آفرینش همه تنبیه خداوند دل است دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار
این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود هر که فکرت نکند نقش بود بر دیوار
ب. مطالعات فلسفی و تأملات عقلانی،
ج. عرفان نظری و عملی و کشف و شهود باطنی از طریق تصفیه نفس، انجام ریاضات شرعیه و پالاییدن دل از زنگار هواها و تعلقات دنیوی.
د. مطالعه و تدبر در متون دینی؛ مانند قرآن، احادیث و دعاها که عالی ترین و بهترین گنجینه های معرفت الهی هستند و راه های ارزشمند و بی نظیری در جهت شناخت و تقرب به حق تعالی به روی انسان می گشایند.
امتیاز این راه بر دیگر راه ها چند چیز است:
یک. سهولت و دسترس پذیری؛ دو. فقدان خطا؛ سه. ایجاد انس و ارتباط بین فرد و خالق علاوه بر ثمره علمی و معرفتی.
افراد از جهت انس با قرآن متفاوت بوده و در مراتب و حالات گوناگونی قرار دارند. به طور کلی تلاوت قرآن، نگاه به قرآن، احترام به آن، قرار دادن وقت خاصی برای قرآن ، حفظ و یاد داشت معارف کلام الله، مطالعات قرآنی در زمینه‌ی واژه‌ها و ادبیات، تاریخ، تفسیر و علوم متنوع قرآنی در این جهت مفید است.
بزرگان می گویند همین که توجه داشته باشیم قرآن کلام خداست، راهی به سوی خدا و انس با حق و رضای الهی است. اگر شخص اهل تلاوت قرآن است خوب است گاه قرآن را نه فقط به جهت فهمیدن (که کار خوب و لازم و به جایی است و باید در این جهت و راه نیز وقت بگذارد) بلکه به جهت رساندن حظ و بهره آن به قلب تلاوت نماید و احیاناً اگر دل احساسات خوب و خوشی نسبت به آیه خاصی پیدا نمود آن را تکرار کند تا این که حظ و بهره قلب به آن برسد.