برهان تجرّد روح یک قسمت از اثبات معاد را عهدەدار است و اثبات می کند که انسان حقیقتی غیر قابل زوال دارد. پس با رها کردن بدن و مرگ آن، از بین نمی رود و به حیات خود ادامه می دهد. تحلیل این مطلب به فلسفه ارجاع می شود.قرآن حکیم انسان را دارای جسمی مادّی و روحی مجرّد معرفی می کند و معاد روحانی را دلیل تجرد روح هم ثابت می کند. قرآن بیانگر همة معارف و ارزش هایی است که در تأمین سعادت بشر نقش عمده دارد: «و نزلّنا علیک الکتاب تبیاناً لکلّ شیء» نحل/89.وانگهی اگر قرآن بخواهد معارف و ارزش هایی را که در تحصیل سعادت بشر نقش دارد بیان کند ممکن نیست خود انسان را به وی معرّفی نکند و مورد شناخت قرار ندهد. آیا می شود بدون این که خود انسان را به انسان بشناساند جهان و خالق آن را به او بشناساند؟ بدیهی است نخست باید انسان را به خود انسان معرفی کند و سپس آفریدگار جهان را. پس نمی شود عامل شناخت برای خودش مجهول باشد.
در نتیجه، قرآن در امر شناخت انسان کوتاهی نکرده، و گاهی او را به طور اجمال و زمانی وی را به تفصیل و به طور شفاف مورد تعریف قرار داده است.
در صدر اسلام از پیامبر(ص) خواستند روح را به آنان بشناساند. چنین پاسخ داده شد که روح از سنخ امر خداوند است: «ویسئلونک عن الرّوح قل الّروح من أمر ربّی» اسراء/85 این پاسخ اجمالی است. اما در پاسخ تفصیلی قرآن می فرماید: «امر» چیزی است بسیط و دارای وحدت و منزّه از تدری
آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 4 (معاد در قرآن)
به نقل از سایت تبیان