به غیر از مسائل دینی و مذهبی و اعتقادی چرا هر وقت نام امام حسین علیه السلام می آید حتی غیر شیعه هم گریه می کند و یا بهتر بگویم چرا مردم برای امام حسین علیه السلام گریه می کنند؟

در پاسخ به این پرسش باید گفت:
با کاوش در فلسفه قیام امام حسین علیه السلام می بینیم که هدف و غایت این قیام الهی، کسب منافع شخصی و دستیابی به زر و زور نبوده است، بلکه قیام و نهضت خونین اباعبدالله الحسین، در راستای نجات و رهایی انسانها از تاریکی های جهل و گمراهی به نور و هدایت و حقیت بوده، همان هدفی که در قرآن کریم برای انبیاء الهی علیهم السلام ترسیم شده است: « کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ لِتُخْرِجَ النّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلى صِراطِ الْعَزیزِ الْحَمیدِ»(ابراهیم/1)
همچنین در جای دیگر بازکردن غل و زنجیرهای خرافات و گمراهی ها را وظیفه پیامبران(ص) معرفی نموده است: « وَ یَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ اْلأَغْلالَ الَّتی کانَتْ عَلَیْهِمْ»(اعراف/157)
نیز در زیارت اربعین در مورد فلسفه قیام تاریخ ساز امام حسین علیه السلام آمده: بذل مهجته فیک لیستنفذ عبادک من الجهاله و حیره الضلاله؛ خود قلب خود را در راه تو نثار نمود تا بندگانت را از نادانی ها و سرگردانی گمراهی ها،‌ نجات بخشد».
بنابراین ماهیت این حرکت انسانی، دستگیری و نجات بخشی بشریت از همه زشتی ها و پلیدی ها به سوی نور فطرت و وحی الهی است و فطرت و عقل هر انسان با وجدان و منصفی، این هدف را می پسندد و تحسین می نماید.
از سوی دیگر حق خواهی، حقیقت طلبی و ظلم ستیزی در سراسر این حرکت الهی موج می زند.
گروهی اندک از پاکترین انسانهای روی زمین به خاطر اینکه نمی خواهد انسانهای روی زمین به خاطر اینکه نمی خواهند زیر بار خفت و ذلت ظلم ستمگران بروند، به بدترین شکل به شهادت می رسند و بدنهای آنها قطعه قطعه شده و خانواده و زنان و فرزندان بی پناه آنها به اسارت برده می شوند، آیا چنین رویدادی فطرت حقیقت جو و عقل و نزد هر انسان منصفی را در مظلومیت آنها برنمی انگیزد؟
آری، این حرکت به خاطر اهداف عالی انسانی اش و به خاطر فجایع و جنایت بی سابقه ای که در آن رخ داده و به سبب پاک و معصوم بودن چهره هایی که در آن به شهادت رسیده اند، هر انسان مسلمان و غیرمسلمانی را متأثر و گریان می کند.