آشنایی با ترجمه و رجوع به ترجمه‌های مناسب قرآن یکی از مراحل بهره‌مندی از آن است. با توجه به همگانی و جهان شمول بودن پیام قرآن،[ ر. ک: سوره فرقان، آیه1 .] ترجمه‌ی قرآن جهت بهره‌مندی نا‌آشنایان به زبان ظاهری قرآن، با هدف دعوت مردم به آخرین دین الهی اسلام، تبیین محتوای قرآن،[ ر. ک: سوره نحل، آیه44.] یاد دهی و نزدیک کردن معانی و مفاهیم الفاظ و آموزه های الهی به عموم مردم و بالا بردن سطح درک و فهم قرآنی جامعه صورت می‌گیرد.
اصل ترجمه‌ی قرآن به لحاظ فقهی جائز است و در میان فقها شیعه، هیچ فقیهی به عدم جواز و حرمت ترجمه‌ی قرآن فتوا نداده است[ مجمع البیان،ج5 ص505-506.]. اما لازم به ذکر است که برای ترجمه قرآن و مترجم آن شرائط، اصول و علومی بیان شده که اگر مراعات نگردد یا وجود نداشته باشد از اعتبار لازم و وثاقت مورد نیاز برخوردار نخواهد بود.
تحریص و ترغیب پیامبر(ص) و ائمه (ع) به یاد گرفتن زبان سایر ملت‌ها برای انتقال پیام قرآن و اسلام؛ ترجمه‌ی نامه‌های پیامبر(ص) که حاوی آیات قرآن بودند؛ ترجمه‌ی سوره مریم برای پادشاه حبشه توسط جعفر بن ابی‌طالب، ترجمه‌ی سوره فاتحه برای اهل فارس توسط سلمان فارسی (اولین مترجم قرآن به زبان فارسی) به خوبی دلالت بر جواز ترجمه‌ی قرآن می‌کنند.[ ر. ک: علی نجار، اصول و مبانی ترجمه، ص22 – 26.]