ترندنیوز مطالب مذهبی+آموزشی+سرگرمی+خبری
تعقیبات نماز عشاء در مفاتیح الجنان که از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است:
عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ قَالَ: حَضَرْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ شَکَا إِلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ شِیعَتِهِ اَلْفَقْرَ وَ ضِیقَ اَلْمَعِیشَةِ وَ أَنَّهُ یَجُولُ فِی طَلَبِ اَلرِّزْقِ اَلْبُلْدَانَ فَلاَ یَزْدَادُ إِلاَّ فَقْراً فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ:إِذَا صَلَّیْتَ اَلْعِشَاءَ اَلْآخِرَةَ فَقُلْ وَ أَنْتَ مُتَأَنٍّک «اَللَّهُمَّ إِنَّهُ لَیْسَ لِی عِلْمٌ بِمَوْضِعِ رِزْقِی وَ إِنَّمَا أَطْلُبُهُ بِخَطَرَاتٍ تَخْطُرُ عَلَى قَلْبِی فَأَجُولُ فِی طَلَبِهِ اَلْبُلْدَانَ فَأَنَا فِیمَا أَطْلُبُ کَالْحَیْرَانِ لاَ أَدْرِی أَ فِی سَهْلٍ هُوَ أَمْ فِی جَبَلٍ أَمْ فِی أَرْضٍ أَمْ فِی سَمَاءٍ أَمْ فِی بَرٍّ أَمْ فِی بَحْرٍ وَ عَلَى یَدَیْ مَنْ وَ مِنْ قِبَلِ مَنْ وَ قَدْ عَلِمْتُ أَنَّ عِلْمَهُ عِنْدَکَ وَ أَسْبَابَهُ بِیَدِکَ وَ أَنْتَ اَلَّذِی تَقْسِمُهُ بِلُطْفِکَ وَ تُسَبِّبُهُ بِرَحْمَتِکَ اَللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اِجْعَلْ یَا رَبِّ رِزْقَکَ لِی وَاسِعاً وَ مَطْلَبَهُ سَهْلاً وَ مَأْخَذَهُ قَرِیباً وَ لاَ تُعَنِّنِی بِطَلَبِ مَا لَمْ تُقَدِّرْ لِی فِیهِ رِزْقاً فَإِنَّکَ غَنِیٌّ عَنْ عَذَابِی وَ أَنَا فَقِیرٌ إِلَى رَحْمَتِکَ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ جُدْ عَلَى عَبْدِکَ بِفَضْلِکَ إِنَّکَ ذُو فَضْلٍ عَظِیمٍ.» قَالَ عُبَیْدُ بْنُ زُرَارَةَ فَمَا مَضَتْ بِالرَّجُلِ مَدِیدَةٌ حَتَّى زَالَ عَنْهُ اَلْفَقْرُ وَ أَثْرَى وَ حَسُنَتْ حَالُهُ . (1)
عبید بن زرارة نقل مى‌کند و مى‌گوید: در محضر امام صادق علیه السّلام بودم که مردى از شیعیان و پیروانش از نادارى و تنگى روزى و اینکه در طلب روزى،شهرها را مى‌گردد ولى جز بر فقر او افزوده نمى‌گردد،شکایت و گله نمود.حضرت به او فرمود: هنگامى که نماز عشا را بجا آوردى به آرامى و با تأنّى بگو:
خداوندا، براستى که من به محلّ روزى‌ام آگاهى ندارم،و تنها به واسطۀ افکارى که بر دلم[خطور مى‌کنند]آن را جستجو مى‌نمایم،و در طلب آن در شهرها و آبادیها مى‌گردم،پس من در طلب آن همانند سرگشته و حیران هستم.نمى‌دانم آیا آن در دشت است یا در کوه،در زمین است یا در آسمان،در خشکى است یا در دریا،و بر دستان چه کسى است و در نزد کیست؟ولى بى‌گمان مى‌دانم که علم آن در نزد توست،و اسبابش به دست توست،و تویى که به لطف خویش آن را تقسیم مى‌فرمایى،و به رحمت خود جفت و جور مى‌نمایى.خداوندا،پس بر محمّد و آل او درود فرست،اى پروردگار من، روزى‌ات را بر من گسترده و جستجوى آن را آسان،و جایگاه گرفتنش را نزدیک گردان،و مرا در طلب آنچه که براى من روزى مقدّر نفرموده‌اى به رنج و مشقّت نینداز،زیرا تو از عذاب کردن من بى‌نیازى،و من به رحمتت نیازمندم،پس بر محمّد و آل او درود فرست، و به فضل خویش بر بنده‌ات بخشش فرما،که تو صاحب فضل بزرگ مى‌باشى. عبید بن زرارة مى‌گوید:اندک زمانى بر آن مرد نگذشت که فقر و نادارى‌اش برطرف شد،و توانگر گردید و حالش نیکو شد.
پی نوشت:
(1) مستدرک الوسائل ج۵ ص۱۰۲، بحار الأنوار ج۸۳ ص۱۲۴، فلاح السائل ج۱ ص۲۵۶ و مفاتیح الجنان، تعقیبات نماز عشاء.
عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ قَالَ: حَضَرْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ شَکَا إِلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ شِیعَتِهِ اَلْفَقْرَ وَ ضِیقَ اَلْمَعِیشَةِ وَ أَنَّهُ یَجُولُ فِی طَلَبِ اَلرِّزْقِ اَلْبُلْدَانَ فَلاَ یَزْدَادُ إِلاَّ فَقْراً فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ:إِذَا صَلَّیْتَ اَلْعِشَاءَ اَلْآخِرَةَ فَقُلْ وَ أَنْتَ مُتَأَنٍّک «اَللَّهُمَّ إِنَّهُ لَیْسَ لِی عِلْمٌ بِمَوْضِعِ رِزْقِی وَ إِنَّمَا أَطْلُبُهُ بِخَطَرَاتٍ تَخْطُرُ عَلَى قَلْبِی فَأَجُولُ فِی طَلَبِهِ اَلْبُلْدَانَ فَأَنَا فِیمَا أَطْلُبُ کَالْحَیْرَانِ لاَ أَدْرِی أَ فِی سَهْلٍ هُوَ أَمْ فِی جَبَلٍ أَمْ فِی أَرْضٍ أَمْ فِی سَمَاءٍ أَمْ فِی بَرٍّ أَمْ فِی بَحْرٍ وَ عَلَى یَدَیْ مَنْ وَ مِنْ قِبَلِ مَنْ وَ قَدْ عَلِمْتُ أَنَّ عِلْمَهُ عِنْدَکَ وَ أَسْبَابَهُ بِیَدِکَ وَ أَنْتَ اَلَّذِی تَقْسِمُهُ بِلُطْفِکَ وَ تُسَبِّبُهُ بِرَحْمَتِکَ اَللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اِجْعَلْ یَا رَبِّ رِزْقَکَ لِی وَاسِعاً وَ مَطْلَبَهُ سَهْلاً وَ مَأْخَذَهُ قَرِیباً وَ لاَ تُعَنِّنِی بِطَلَبِ مَا لَمْ تُقَدِّرْ لِی فِیهِ رِزْقاً فَإِنَّکَ غَنِیٌّ عَنْ عَذَابِی وَ أَنَا فَقِیرٌ إِلَى رَحْمَتِکَ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ جُدْ عَلَى عَبْدِکَ بِفَضْلِکَ إِنَّکَ ذُو فَضْلٍ عَظِیمٍ.» قَالَ عُبَیْدُ بْنُ زُرَارَةَ فَمَا مَضَتْ بِالرَّجُلِ مَدِیدَةٌ حَتَّى زَالَ عَنْهُ اَلْفَقْرُ وَ أَثْرَى وَ حَسُنَتْ حَالُهُ . (1)
عبید بن زرارة نقل مى‌کند و مى‌گوید: در محضر امام صادق علیه السّلام بودم که مردى از شیعیان و پیروانش از نادارى و تنگى روزى و اینکه در طلب روزى،شهرها را مى‌گردد ولى جز بر فقر او افزوده نمى‌گردد،شکایت و گله نمود.حضرت به او فرمود: هنگامى که نماز عشا را بجا آوردى به آرامى و با تأنّى بگو:
خداوندا، براستى که من به محلّ روزى‌ام آگاهى ندارم،و تنها به واسطۀ افکارى که بر دلم[خطور مى‌کنند]آن را جستجو مى‌نمایم،و در طلب آن در شهرها و آبادیها مى‌گردم،پس من در طلب آن همانند سرگشته و حیران هستم.نمى‌دانم آیا آن در دشت است یا در کوه،در زمین است یا در آسمان،در خشکى است یا در دریا،و بر دستان چه کسى است و در نزد کیست؟ولى بى‌گمان مى‌دانم که علم آن در نزد توست،و اسبابش به دست توست،و تویى که به لطف خویش آن را تقسیم مى‌فرمایى،و به رحمت خود جفت و جور مى‌نمایى.خداوندا،پس بر محمّد و آل او درود فرست،اى پروردگار من، روزى‌ات را بر من گسترده و جستجوى آن را آسان،و جایگاه گرفتنش را نزدیک گردان،و مرا در طلب آنچه که براى من روزى مقدّر نفرموده‌اى به رنج و مشقّت نینداز،زیرا تو از عذاب کردن من بى‌نیازى،و من به رحمتت نیازمندم،پس بر محمّد و آل او درود فرست، و به فضل خویش بر بنده‌ات بخشش فرما،که تو صاحب فضل بزرگ مى‌باشى. عبید بن زرارة مى‌گوید:اندک زمانى بر آن مرد نگذشت که فقر و نادارى‌اش برطرف شد،و توانگر گردید و حالش نیکو شد.
پی نوشت:
(1) مستدرک الوسائل ج۵ ص۱۰۲، بحار الأنوار ج۸۳ ص۱۲۴، فلاح السائل ج۱ ص۲۵۶ و مفاتیح الجنان، تعقیبات نماز عشاء.
