این به دلیل گستره کمى و کیفى واقعه عاشورا است. وضعیت خاص جهان اسلام و مسلمانان، حالات حاکمان مسلمان و ظلم‌هاى فراوان آنان، در بند کشیده شدن انسانیت و آزادى، تحقیر امت اسلامى، سلب امنیت، تشدید ظلم علیه شیعیان، فراموشى آموزه‌هایى چون امر به معروف و نهى از منکر، شیوع بدعت‌ها و ورود آنها به دین، اخلال در وحدت مسلمانان، فراموشى اخلاق اسلامى و انسانى و … از یک سو و موقعیت ویژه اباعبدالله (علیه‌السلام) از جهت مظلومیت و تنهایى، کیفیت برخورد مسلمانان به ظاهر دوست با حضرت، نوع جنگ و برخورد فیزیکى با آن حضرت و اصحاب و اهل و عیالش، آموزه‌ها و درس‌هاى تربیتى، اجتماعى، سیاسى، فرهنگى و دینى به خصوص امام حسین (علیه‌السلام) از سوى دیگر؛[1] همه و همه شکل خاصى به این حادثه داده است که ابعاد گوناگون، پیچیده و ژرف آن، موضوعات و مسائل فراوانى را براى تحقیق و پژوهش فراروى محققان قرار داده است و این با توجه به وجود هزاران کتابى است که تاکنون در زمینه این رویداد، به نگارش درآمده است.حضرت رسول صلى‌الله‌علیه‌و‌آله امام على (علیه‌السلام)، حضرت زهرا (علیهاالسلام) ، امام حسن مجتبى (علیه‌السلام) و معصومان پس از اباعبدالله (علیه‌السلام) ؛ به دلیل همین ویژگى‌هاى خاص و منحصر به فرد قصه کربلا، این همه بر احیاى یاد کرد آن در قالب عزادارى تأکید فرموده‌اند.[2]به هر روى نفس حوادث عاشورا و ابعاد گوناگون آن، آن را واقعه‌اى بى‌نظیر در تاریخ ساخته است؛ چنان که امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «لا یوم کیومک یا اباعبدالله»[3] و روشن است که نکوداشت هر واقعه‌اى، به گستردگى آن بستگى دارد و چون حادثه عاشورا چنین است، عزادارى آن نیز کما و کیفا با عزادارى براى واقعه‌هاى دیگر قابل مقایسه نیست. پی نوشت ها: [1]. در این خصوص نگا: حسین، نفس مطمئنه، صص 5 ـ 18.[2]. نگا: بحارالانوار، ج 44، ص 223، 243، 244، 245، 281، 282، 289، 291، 293 و … .[3]. شیخ صدوق، امالى، ص 77.