افترا و قذف در اینکه هردو چیزی را به کسی نسبت دهند مشترکند ولی افترا اعم است ونسبت دادن هرچیزی به کسی را شامل می شود در حالی که قذف فقط نسبت «زنا دادن» مرد به زن خود است .افتراء یکی از رذائل اخلاقی است و به معنای از پیش خود بافتن و نسبت غیر واقع به کسى دادن را گویند.این واژه از ریشه «ف ـ ر ـ ى» و در اصل به معناى قطع کردن و شکافتن است.
راغب گوید: «فرى» به معناى بریدن پوست براى دوختن و اصلاح و «اِفراء» شکافتن آن به قصد افساد است و «افترا» در هر دو معنا به‌کار مى‌رود.
و در اصطلاح به معناى از پیش خود بافتن، به دروغ به کسى چیزى نسبت دادن، متهم ساختن نارواى فرد، گروه یا نهادى خاص از روى بدخواهی، انگیزه‌هاى خود خواهانه، حسد، انتقام و غیره است.
وجه ارتباط این معنا اصطلاحی با معنای لغوی ممکن است این باشد که فرد با افتراى به دیگرى و متهم کردن وى ارتباط او را با جامعه قطع و او را طرد مى‌کند.
افترا نوعى کذب است، با این تفاوت که افترا دروغ بر ضد دیگران است با کلامى که آنان بدان رضایت ندارند؛ اما «کذب» گاهى در حق خود است و گاهى در حق دیگران، افزون بر اینکه آنان ممکن است رضایت به آن نیز داشته باشند؛ مانند اینکه کلامى غیر واقعى در مدح شخصى یا با هدف اصلاح بین متخاصمین بیان گردد که چنین کلامى دروغ است؛ اما افترا نیست.
قذف : در لغت به معنی انداختن گذاشتن و رها کردن است و در اصطلاح فقهی نسبت زنا و لواط دادن به افراد پاکدامن را می گویند .
که اگر فرد نسبت دهنده نتواند آن را اثبات کند باید 80 ضربه شلاق بخورد. و تا در دادگاه اثبات نشده کسی به او تازیانه نمی زند و اگر توبه نکند گناه آن در قیامت محاسبه خواهد شد.
این واژه و مشتقات آن بیش از ۶۰ بار در قرآن به‌کار رفته است.
جهت اطلاع بیشتر ر. ک: تفسیر نمونه ، جلد 14 ذیل آیه 6 سوره نور .