چه تفسیرى
درباره «یس» و «آل یس» وجود دارد، آیا ارتباطى با اهل بیت (علیه
السلام) دارد؟

حضرت رضاعلیه السلام هنگامی که در یکی از
مناظرات خویش در مجلس مامون، جایگاه والای عترت پیامبرصلی الله علیه وآله
را با استدلال به آیات قرآن تشریح می کرد؛ در ضمن شمارش آیاتی که در مورد
فضیلت اهل بیت علیهم السلام است، چنین فرمود: «ان الله و ملائکته یصلون
علی النبی یا ایها الذین امنوا صلوا علیه و سلموا تسلیما؛ [1]
خدا و فرشتگانش بر پیامبر درود می فرستند، ای کسانی که ایمان آورده اید بر
او درود فرستید و سلام گویید و کاملا تسلیم فرمان او باشید.»

مسلمانان گفتند: یا رسول الله! ما معنی تسلیم را فهمیدیم که باید تسلیم
فرمان شما باشیم، اما چگونه صلوات بگوئیم. فرمود: بگوئید: «اللهم صل علی
محمد و آل محمد کما صلیت علی ابراهیم و آل ابراهیم انک حمید مجید.»

سپس امام رضاعلیه السلام خطاب به حاضرین مجلس فرمود: آیا در این سخن خلافی
هست؟

گفتند: نه.

در این هنگام مامون گفت: این سخن اجماعی است و هیچ اختلافی در میان امت
اسلام نیست. آیا در مورد آل و فضیلت آل محمد، سخنی واضح تر و صریح تر
می توانید از قرآن بیان کنید؟

حضرت رضاعلیه السلام فرمود: بلى، شما به من بگویید، آیه شریفه «یس، والقرآن
الحکیم، انک لمن المرسلین علی صراط مستقیم؛[2] یس!
سوگند به قرآن حکیم. که تو قطعا از رسولان خداوند هستی و بر راهی مستقیم
قرار دارى.» مقصود از «یس» چیست؟

دانشمندان مجلس گفتند: «معنی یس، محمدصلی الله علیه وآله است و کسی در آن
شکی ندارد.»

امام هشتم علیه السلام فرمود: در این آیه خداوند متعال بر محمد و آل محمد
فضیلتی عطا کرده است و کسی را یارای درک حقیقت آن نیست مگر از راه تعقل و
اندیشه، برای اینکه خداوند متعال در کتاب مقدس خویش، به غیر از انبیاءعلیهم
السلام بر هیچ کس سلام و درود نفرستاده و و «سلام علی موسی و هارون»[3]
و در هیچ جای قرآن نفرمود: سلام علی آل نوح و سلام علی آل ابراهیم و سلام
علی آل موسی و هارون. فقط فرمود: «سلام علی آل یس»[4]
یعنی آل محمد صلوات الله علیهم.

مامون بعد از شنیدن این بیان عالی و استدلال قرآنی، خطاب به حاضرین مجلس
گفت: اکنون فهمیدم که شرح این آیات و بیان آن ها در نزد معدن نبوت و
اهل بیت پیامبرصلی الله علیه وآله می باشد.[5]

پی نوشت ها
[1] احزاب، آیه 56.

[2] یس، آیه 1 – 4.

[3] صافات،آیه 120.

[4] صافات، آیه 130.

[5] عیون اخبار الرضاعلیه السلام، ج 1، ص 185؛ تفسیر
صافی، ج 4، ص 124.