برای پاسخ به این پرسش، ماجرای زیر را به نقل از احمد بن عمر و حسین بن یزید تعریف می کنیم: خدمت [امام]رضا(علیه السلام) درآمدیم و عرض کردیم: «ما در فراخیِ روزی و خوش کامی زندگی بودیم؛ ولی اینک حال ما اندکی دگرگون گشته. از خداوند بخواه که آن وضع [خوش] پیشین را به ما باز ارزانی فرماید.» امام فرمود: «آیا می خواهید شاهانه زندگی کنید؟ آیا خوش دارید که مانند طاهر و هرثمه [ طاهر بن حسین وهرثمةبن اعلین، از سران دولت مأمون عباسی بودند.]باشید؟ و برخلاف این مذهبی که دارید، باشید؟» گفتیم: «نه به خدا، شاد نیستیم که تمامی دنیا و آنچه زر و سیم در آن است، از آنِ ما باشد و ما برخلاف مذهبی که داریم، باشیم.»
امام فرمود:
«به راستی، خداوند می فرماید: (((اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُکْراً وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُورُ)))[ سبأ (34)، آیه 13. ]؛ «ای خاندان داوود، سپاس ورزید و از بندگان من اندکی سپاسگزار هستند.» به خداوند خوش گمان باشید؛ زیرا هر که به خدا خوش گمان است، خدا با همان گمانی که به خدا دارد، با اوست و هر که به اندکی از روزی خرسند است، اندک کرداری از او پذیرفته شود و هر که به حلالی اندک خرسند است، بارَش سبُک است و خاندانش در نعمت اند و خداوند او را به درد دنیا و هم به درمان آن بینا سازد و او را به سلامت از دنیا به خانه ی ایمنی [بهشت] درآورد.»[ تحف العقول، ص 448. ]
بدیهی است تصحیح نگرش ما به زندگی و دنیا، آرامش و اطمینان خاصی را برایمان به ارمغان خواهد آورد؛ امام رضا(علیه السلام) می فرمودند:
«مَنْ أَصْبَحَ مُعَافیً فِی بَدَنِهِ مُخَلًّا فِی سَرْبِهِ عِنْدَهُ قُوتُ یَوْمِهِ فَکَأَنَّمَا حِیزَتْ لَهُ الدُّنْیَا»[ من لا یحضره الفقیه، ج4، ص 420. ]؛ «کسی که شب را در حالی صبح کند که بدنش سالم و خاطرش آسوده و قوت روز خود را در اختیار داشته باشد، چنان است که گویی همگی [خوشی] دنیا را برای او گرد آورده اند.»