علَم درعزاداری حسینی از ابزارهایی است که در هیئت‌ها و دسته‌های مذهبی به کار گرفته و از نشانه‌های گروه‌های عزادار محسوب می‌شود. علَم در حقیقت به عنوان سمبلی برای تداعی کردن واقعه کربلا طراحی شده است نشانه‌هایی مانند دست بریده یا شاخه‌های نخل, ابزارآلات جنگ مانند سپر و شمشیر و یا تزیین یک چوب بلند با پارچه‌های سبز و قرمز و نصب ابزار آلات جنگی و … از علَم های اصیل محسوب می‌گردد. این سنت در عصر قاجار در اثر ارتباط با کشورهای اروپایی و تأثیر پذیری از آداب و سنت‌های مسیحیان دستخوش برخی انحرافات قرار گرفته است. اضافه کردن مجسمه‌های بی‌معنا, تزیین با طلا و نقره و … از مهمترین تحریفات این سنت است که گاهی عزاداران و عزاداری را از محتوا و اصل اقامه شعایر دینی باز می‌دارد. درهر صورت مشکل اینجاست که کسی به این حرفها گوش نمی دهدوهرکس کارخودرا انجام می دهد لذا بیان حکم شرعی ان هم اثری ندارد.آگاهی مردم وتوجه به هدف از عزاداری وظیفه همگان است تا به تدریج این امور کنترل شود.اصل علم های قدیمی که از پارچه وچوب ساخته می شود معنای دیگری داشت ولی اضافه شدن این علامتهای گران قیمت وسنگین وجه معقولی ندارد.