چنین عناوینی را من باب مزاح باید گفت که بعکس نوشته اند. چون جهنم را باید خرید و بهشت رایگان است. این ادّعا که احکام اسلام به نفع ثروتمندان و به ضرر فقرا است ، واقعاً جای تعجّب دارد. آیا حکم زکات ، یا خمس ، یا حکم کفّارات مالی و امثال آنها به ضرر فقراست یا به نفع آنها؟! آیا غیر از این است که این اموال باید از ثروتمندان گرفته شده و به فقرا داده شود؟! آیا غیر از این است که خراج (مالیات اسلامی) ، باید از غنی گرفته شده و در مناطق فقیر و محروم مصرف گردد؟! کدام دین و مکتب در جهان وجود دارد ، که به اندازه ی اسلام ، اغنیا را تشویق به کمک به فقرا کرده باشد؟! و کجا دیده اید که اسلام ، فقرا را به خاطر فقرشان مورد مذّمت و تحقیر قرار دهد؟ و در مقابل ببینید تا چه اندازه در این دین به ثروتمندان هشدار داده می شود که اگر فقرا را یاری نکنید ، عذاب خواهید شد. خداوند متعال فقط هدایت می کند و کسی را وادار به پذیرش نمی کند. پس سزا نیست که کوتاهی خود را پای دین بنویسیم. کافی است تاریخ هزار و چهارصد ساله ی اسلام را نظاره کنیم تا ببینیم که هر گاه مردم حقیقتاً تن به احکام خدا داده اند ، سربلند و سعادتمند و در حال ترقّی بوده اند ؛ و هر گاه در این کار سستی نموده اند ، خود زیان کرده اند.
امّا در خصوص نماز و روزه ی استیجاری باید عرض شود که وضع این حکم نیز دقیقاً به نفع فقراست. فرض را بر آن بگذاریم که اگر ثروتمندی مُرد ، دیگر نتواند پولی خرج کند ، آنگاه چه سودی به فقرا می رسد؟! امّا خداوند متعال مقرر نمود که شخص در حال مرگ ، بتواند برای قضای نماز یا روزه ی خود ، وصیّت نماید تا آنها را از طریق استیجاری به جا آورند ؛ و روشن است که از این راه ، کاری برای فقرا تولید می شود ؛ و آنها از این طریق می توانند به بخشی از ثروت ثروتمندان دست یابند. امّا اگر چنین حکمی وجود نداشت ، تمام آن اموال ، فقط به فرزندان میّت می رسید و چیزی از آن به فقرا نمی رسید. پس این حکم ، از یک جهت ، در حقیقت بهانه ای است برای جلوگیری از انباشت ثروت در دست عدّه ای خاصّ.
امّا اینکه پنداشته اید شخص ثروتمند می تواند به اختیار خود عبادت نکند و در انتهای عمر با پول برای خود بهشت بخرد ، پنداری است غیر منطبق با معارف اسلام. در روایتی آمده که کسی انباری خرما داشت ، وصیّت کرد که بعد از مرگش ، رسول خدا صلی الله علیه و آله آن خرماها را صدقه دهد. بعد از وفات او رسول خدا صلی الله علیه و آله تمام آنها را بین فقرا تقسیم نمود و جز خرمایی پوسیده از آن نماند. حضرت آن خرما را بر دست گرفته و فرمودند: اگر در زمان زنده بودنش ، همین خرمای پوسیده را با دست خود صدقه می داد ، اجری بیشتر از این داشت که امروز با دست من برایش صدقه داده شد.
پس گمان نکنیم که اگر کسی به اختیار خود عبادت نکرد ، عبادت استیجاری ، او را به بهشت می برد. هاشا و کلّا ؛ تنها چیزی که از این گونه پی فرستها برای چنین شخصی حاصل می شود ، آن است که عذاب برزخی او را اندکی کاهش می دهد ؛ آنهم به شرطی که اوّلاً در زمان زنده بودنش ، منکر اصل عبادت نبوده باشد ؛ و ثانیاً مالش حلال باشد ؛ و حقّ و الناس و خمس و زکات در آن نبوده باشد. حال خود محاسبه فرمایید که چند نفر از این ثروتمندان با چنین عبادتهای استیجاری به نوایی می رسند؟! در حالی که فقرا یقیناً از این اموال بهرمند می شوند. اگر کسی که بناست برای او عبادت استیجاری به جا آورند ، چنان کسی بوده که اموال خود را از راه حلال کسب کرده ، و خمس و زکات خود را هم داده است و حقّ الناسی در مالش نیست ، چند در صد ممکن است ، او فردی تارک الصّلاه یا تارک روزه بوده باشد؟! پس به احتمال قریب به یقین ، چنین کسی جزء گروه بعدی است که ذکرش می آید.
امّا آنکه اهل عبادت بوده و از سر غفلت یا به خاطر عذری موجّه ، عبادتی از او فوت شده و قصد قضا داشته ولی فرصت قضا پیدا نکرده ، اگر بعد از وفات آن را برایش انجام دهند ، تنها از عذاب آن می رهد ؛ امّا بابت چنین اموری پاداشی بهشتی به او داده نمی شود. یعنی در چنین حالتی ، مجازات انجام ندادن عبادت را از او بر می دارند ، امّا در مقابل عبادت استیجاری چیزی به او نمی دهند.
برگرفته از :
http://masjedaliasghar.ir/?p=983