در داستان حضرت آدم(ع) که در قرآن بیان شده چرا موقعی که صحبت از وسوسه شیطان و اخراج از بهشت است از ضمیر «هما» استفاده می شود اما موقع توبه تنها آدم را خدا ذکر می کند و ضمیر «ه» را به کار می برد؟ (سوره طه)

در این زمینه به نکاتی زیر توجه نمایید:1- از آن جا که محور اصلی بحث، پیرامون حضرت آدم و تبیین خلیفه خدا در روی زمین و موضوع تعلیم اسماء و اخبار آدم به آن اسامی و تشریع وضع آدم و زندگی او در بهشت و حوادثی که منجر به خروج او از بهشت گردید چون این مباحث بر محوریت حضرت آدم بوده و لذا در بحث توبه هم اشاره به توبه آدم شده و توبه حوا مطرح نشده در حالی که مقصود توبه هر دو است. از آیه بعد که می فرماید: «قلنا اهبطوا منها جمیعا» هم معلوم می شود هر دو به وسیله آن کلمات توبه کردند و توبه آنها پذیرفته شد ولی اثر وضعی کار او که هبوط به زمین بود تغییر نیافت و دستور آمد همگی (آدم و حوا) به زمین فرود آئید.
2- گر چه در این آیه ذکری از توبه حوا نشده لکن در آیه دیگری از سوره اعراف به توبه هر دو آنها اشاره شده است. بعد از آنکه آدم و حوا به نقشه شیطانی،‌ ابلیس، وقف شدند و نتیجه کار خود را دیدند: «قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ؛ گفتند پروردگارا ما بر خویشتن ستم کردیم و اگر بر ما نبخشایى و به ما رحم نکنى مسلما از زیانکاران خواهیم بود». (سوره اعراف، 23)
معروف این است که جملات این آیه (ربنا ظلمنا انفسا …) کلماتی است که خداوند بر آدم القا کرد تا توبه کند ولی در روایات متعددی که از طریق اهل بیت (ع) وارد شده است می خوانیم که مقصود از کلمات تعلیم اسماء بهترین مخلوق خدا یعنی محمد و علی وفاطمه و حسن و حسین علیهم السلام بوده است که آدم با توسل به این کلمات از درگاه خداوند تقاضای بخشش نمود و خدا او را بخشد. (تفسیر نمونه، ج 1، ص 197؛ ج 6،‌ص 126)
[پایان کد انتخابی]