پاسخ: نکته ای که در فرهنگ اسلام مردم بدان ترغیب شده اند، دعا کردن برای دیگران است، خواه برای امور مادی و خواه برای امور معنوی آنان.
دعا کردن برای دیگران علاوه بر آنکه توجّه انسان را به خدا زیاد می‌کند، علاقه و محبّت مؤمنان را نیز نسبت به هم زیادی می‌گرداند. حتی در مقام دعا، روح ایثار و علاقه به دیگران داشته باشد تجلّی می‌یابد.
این روایت از حضرت امام حسن مجتبی (علیه السلام) مشهور است که شبی بیدار بودم، شنیدم که مادرم، حضرت زهرا (علیها السلام) دعا می‌کرد. از ایشان پرسیدم: مادر جان، چرا در حقّ خودتان دعا نمی‌کنید؟ فرمود:«الجار ثم الدار؛(محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج43، باب 4، ص81 ، روایت 3)ابتدا همسایه؛ سپس اهل خانه».
پس ارزش دعا برای دیگران از دعا در حق خود بسیار بالاتر است, به خصوص اگر برای امور معنوی مؤمنین باشد.
البته باآنکه تاکید زیادی به دعاکردن در حق دیگران شده است،اما در ادعیه ی رسیده از ائمه اطهار،بسیار دعاهای شخصی داریم.که شناخت ومعرفت ما به حضرت حق و به حقیقت خودمان و عالم هستی را بالا برده و حال محاسبه و استغفارمان را ارتقا می بخشد.

بر درگاه دوست،آیت الله مصباح یزدی