ذکرهای زبانی صرف نظر از موضوعیت آن‌ها و خواص و آثاری که دارند، ابزار و وسیله‌ای برای ذکر و یاد قلبی هستند. بنابر این هرجا گفته شده که فلان ذکر را چند مرتبه بگوئید، مقصود ذکر زبانی و اداء حروف و کلمات آن است، قرائت قرآن نیز باید قرائت عادی باشد نه خواندن در دل، مانند اینکه وقتی می‌گویند نماز بخوان، منظور اداء صحیح حروف است نه اینکه توی دلمان بخوانیم. بدیهی است همراهی دل و زبان شرط اثر گذاری ذکر و قرائت قرآن و اداء نماز است.