روزی حضرت علی علیه السلام مشاهده نمود زنی مشک آبی به دوش گرفته و می رود.مشک آب را از او گرفته و به مقصد رساند؛ ضمنا از وضع او پرسش نمودم زن گفت:علی بن ابی طالب همسرم را به مأموریت فرستاد و او کشته شد و حال چند کودک یتیم برایم مانده و قدرت اداره زندگی آنان را ندارم. احتیاج وادارم کرده که برای مردم خدمتکاری کنم. علی علیه السلام برگشت و آن شب را ناراحتی گذراند. صبح زنبیل طعامی با خود برداشت و به طرف خانه زن روان شد. بین راه،کسانی از علی علیه السلام درخواست می کردند زنبیل را بدهید ما حمل کنیم. حضرت می فرمود: روز قیامت اعمال مرا چه کسی به دوش می گیرد؟به خانه آن زن رسید و در زد. زن پرسید:کیست؟حضرت جواب دادند:
کسی که دیروز تو را کمک کرد و مشک آب را به خانه تو رساند، برای کودکانت طعامی آورده، در را باز کن!
خداوند از تو راضی شود و بین من و علی بن ابیطالب خودش حکم کند.
حضرت وارد شد، به زن فرمود:
نان می پزی یا از کودکانت نگهداری می کنی؟
زن گفت:
من در پختن نان تواناترم، شما کودکان مرا نگهدار!
زن آرد را خمیر نمود. علی علیه السلام گوشتی را که همراه آورده بود کباب می کرد و با خرما به دهان بچه ها می گذاشت.
با مهر و محبت پدرانه ای لقمه بر دهان کودکان می گذاشت و هر بار می فرمود:فرزندم! علی را حلال کن! اگر در کار شما کوتاهی کرده است.
خمیر که حاضر شد، علی علیه السلام تنور را روشن کرد. در این حال، صورت خویش را به آتش تنور نزدیک می کرد و می فرمود:
ای علی! بچش طعم آتش را! این جزای آن کسی است که از وضع یتیمها و بیوه زنان بی خبر باشد.
اتفاقا زنی که علی علیه السلام را می شناخت به آن منزل وارد شد.
به محض اینکه حضرت را دید، با عجله خود را به زن صاحب خانه رساند و گفت:وای بر تو! این پیشوای مسلمین و زمامدار کشور، علی بن ابی طالب علیه السلام است.
زن که از گفتار خود شرمنده بود با شتاب زدگی گفت:
یا امیرالمؤمنین! از شما خجالت می کشم، مرا ببخش!
حضرت فرمود:
از اینکه در کار تو و کودکانت کوتاهی شده است، من از تو شرمنده ام! [1] .
پی نوشت ها:
[1] بحار، ج 41 ص_52 داستانهای بحارالانوار، ج 1 ص47.