در باره روابط ایران و عراق ابتدا لازم است بگوییم به طور کلی روابط ایران و عراق پس از سقوط صدام در سال 82 وارد مرحله جدیدی شده است . و نوید بخش روابط گرم و صمیمانه ای میان ملت و دولت های طرفین بود و این روابط به دلایل متعدد از جمله روابط فرهنگی دیرینه میان ملت ایران و عراق و اشتراکات فرهنگی و مذهبی میان دو کشور ، نیازهای اقتصادی دو کشور به یکدیگر ، تحولات بین المللی و نگاههای استراتژیک هر دو کشور به یکدیگر برای بهره برداری از فرصت روابط برای ارتقای جایگاه بین المللی و استراتژیک خود در عرصه بین الملل رو به گسترش بوده است . البته در این میان قطعا نمی توان منحنی فضای روابط دو کشور را کاملا خطی و رو به بالا ترسیم کرد . بلکه روابط این دو کشور نیز همچون روابط هر دو کشور دیگر در عرصه بین الملل متاثر از مسائل مختلف از جمله فضای بین الملل ، فضاسازی های داخلی دارای افت و خیزهایی بوده است در این باره لازم است چند نکته را اشاره نماییم :
1- کشور عراق علیرغم استقلال ظاهری که دارد تحت فشار های مختلفی قرار دارد که باعث می شود دولت مرکزی این کشور استقلال واقعی خود را از دست بدهد . به عنوان مثال وقتی دولت این کشور تلاش دارد تا اقدامات مستقلانه ای را به اجرا بگذارد که با منافع غربی ها سازگار نیست ناگهان شاهد آن می شویم که موجی از ناآرامی ها در برخی استان های این کشور به بهانه های واهی آغاز می شود که ظاهرا ریشه در مسائل داخلی دارد اما با ریشه یابی این تحولات در می یابیم که این ناآرامی ها ریشه در فشارهای خارجی و به منظور مشغول کردن دولت مرکزی به این تحولات و بازماندن از اجرای سیاست های مغایر با غرب می باشد . همچنین دولت این کشور بر اساس تفاهمنامه هایی که با غربی ها امضا کرده است تعهداتی داده است که در مواقع لزوم ، تبدیل به ابزار فشار بر علیه استقلال دولت مرکزی می شود و باعث می شود تا سازهایی از این کشور شنیده شود که برخلاف خواست خود آنها نیز می باشد . علاوه بر این دولت این کشور یک دولت یکپارچه نیست و با توجه به فرایند انتخاباتی این کشور ائتلافی از سلایق مختلف می باشد که برخی از آنها صد و هشتاد درجه با یکدیگر و حتی جهت گیری های اصلی دولت در تعارضند . علاوه بر این ها ، بخش های مختلفی که در این کشور فعال هستند به دلیل وابستگی های قومی ، مذهبی ، سیاسی به نوعی ممکن است با سیاست های دولت این کشور متعارض باشند . در مجموع بر خلاف ظاهر یکپارچه و مستقل عراق ، باید بگوییم که در این کشور هنوز حاکمیت یکپارچه و هماهنگی وجود ندارد و به همین دلیل واکنش هایی که در این کشور در قبال ارتباط با جمهوری اسلامی ایران بروز می کند الزاما به معنای تخاصم این کشور با جمهوری اسلامی ایران نمی باشد.
2-لازم است دقت شود اتحاد و تحکیم روابط مردم و دولت های ایران و عراق به عنوان دو کشور همسایه با تمدن دیرینه و اشترکات مذهبی می تواند در برابر توطئه ای استکبار جهانی و قارون های منطقه سد محکمی باشند.به همین جهت تمام تلاش مالی و تحریکات قومی و سیاسی از سوی دشمنان اتفاق می افتد تا نقطه ضعف های حاشیه ای برجسته شود .و هر چند گاهی دستآویزی در عرصه رسانه ای و فضاهای مجازی سوژه بدخواهان می شود.که شعارهای تند حمله به کنسولگری ها وبرخی ناهنجاری های جنسی و رفتار های توهین آمیز نمونه ای از این گونه بد رفتاری ها از سوی برخی افراد و گروه ها می باشد.اما همگی باید مراقبت داشته باشیم این نقطه ضعف ها کنترل و کاسته شود و جریان های اصلی مثبت و موثر دینی و سیاسی مانند زیارت میلیونی اربعین و مبارزه مشترک با تروریسیم و رشد و تقویت شیعیان و خنثی شدن نقشه های دشمنان اولویت مهم همگان باشد.