قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۵/۰۸/۰۸
–
۱۳۷۵۲ بازدید
با سلام می گویند دعاکردن بسیار خوب است و امام حسین نیز دعا کردن را بسیار دوست می داشتند اما من بلد نیستم چطوری باید دعا کنم اصلا دعا کردن چه شرایط ظاهری و آدابی دارد من باید دعایم را چگونه شروع کنم و چگونه به پایان ببرم متشکر و سپاس گزار.
الف : دعا«دعا» اقبال بنده به درگاه الهى و «اجابت»، اقبال خداوند به بنده است. اگر مفهوم آن دو در دل جاى گیرد، حالت دعا و نیایش پدید مى آید. چه سعادتى بالاتر از اینکه یک «بنده»، مورد عنایت «مولا» قرار گیرد و صدایش را بشنود و خوشش آید و جواب بدهد و گاهى جواب دادن را طولانى کند تا بیشتر صداى نجوا و نیایش بنده را بشنود.
ب : حس دعا
اگر «احساس نیاز» و «ابراز حاجت»، از طرف بنده و «قدرت رفع آن» و «اجابت دعا» از سوى خدا باشد؛ آنچه این دو سو را به هم وصل مى کند، «نیایش» است. هر چه انسان فقر و نیاز خویش را بیشتر بشناسد و به قدرت و رحمت الهى آگاه تر باشد، حسّ دعا بهتر به دست مى آید.
احساس بى نیازى، طغیان و روى گردانى مى آورد. قرآن کریم مى فرماید:انسان همین که خود را غنى و بى نیاز حس کند، سر به طغیان و گردن کشى مى گذارد: «کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَیَطْغى ، أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى »؛ علق (96) آیه 6.. هر چه فقر و نیاز خود را بیشتر حس کند و سررشته کارها را به دست معبود ببیند، کشش به سوى خدا بیشتر خواهد بود. قرآن مى فرماید: اى مردم! شما همه نیازمند خداوند هستید و او بى نیاز و ستوده است: «یا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ»؛ فاطر (35) آیه 15..
نیازمندى و وابستگى انسان به خدا کافى نیست؛ بلکه درک این دو، برانگیزاننده آن «حس دعا» است. باید حجاب بین بنده و خالق کنار برود. غرور، خودخواهى، تکبّر، بى اعتنایى، طلب کارى، قساوت دل، یأس و نومیدى و… همه به نوعى «حجاب» به شمار مى رود. بر عکس، حالاتى همچون شکسته دلى، تضرّع، گریه، خشوع، امید، اضطرار، التجا، پناه آوردن، یقین به اجابت، خسته نشدن از طلب، رقّت قلب و… پرده ها و حجاب ها را کنار مى زند. سفارش حضرت پیامبرصلى الله علیه وآله چنین است:آن گاه که رقّت دل حاصل شد، دعا را غنیمت شمارید، که رحمت خداوند است: «اغتنموا الدعاء عند الرقة، فانها رحمة»؛ بحار الانوار، ج 93 ص 313..
خدا به کدام دل نزدیک تر است؟ نجواى کدام نیایش گر از بام خانه تا ملکوت خدا بالا مى رود؟
در کوى ما شکسته دلى مى خرند و بس بازار خود فروشى از آن سوى دیگر است
حدیث قدسىِ «انا عند المنکسرة قلوبهم»؛ منیةالمرید، ص 123 از تفسیر کشف الاسرار، ج 1، ص 135.؛ «من نزد شکسته دلانم»، اشاره به این حقیقت دارد که:
افتادگى آموز اگر طالب فیضى هرگز نخورد آب، زمینى که بلند است
حضرت رسول صلى الله علیه وآله هرگاه دعا و نیایش مى کرد، مانند شخص محتاجى – که دست نیاز و طلب گشوده و غذا مى خواهد دست خود را به آستان خداوند بلند مى کرد ابن فهد حلّى، عدة الداعى، ص 139.. این حالت نیاز و درماندگى است که رحمت را نازل مى کند و نگاه عنایت خدا را به سوى نیایش گر بر مى گرداند و «بزرگى»، در همین «فروتنى» و «عزّت» در سایه همین «تواضع» است.
ج : شیوه و آداب دعا
1 – بسم الله گفتن
پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) فرمودند: دعایی که با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز گردد رد نمی شود. (میزان الحکمة, ح 5620)
2- تمجید خداوند
امام صادق (علیه السلام): در کتاب امیر المومنین (علیه السلام) آمده است که پیش از درخواست چیزی از خدا, باید او را ستود. پس هرگاه خدای عز و جل را خواندی (ابتدا) او را تمجید کن. (راوی می گوید:) عرض کردم: چگونه تمجیدش کنم؟ حضرت فرمود: می گویی: یا من هو اقرب من حبل الورید, یا من یحول بین المرء و قلبه, یا من هو بالمنظر الاعلی, یا من لیس کمثله شیء (ای کسی که از رگ گردن به من نزدیکتر است, ای کسی که میان انسان و دلش حائل می شود, ای کسی که در بالاترین چشم انداز است, ای کسی که مانند ندارد). (همان, ح5622)
3- صلوات فرستادن بر پیامبر و خاندانش (صلوات الله علیهم اجمعین)
امام علی (علیه السلام): هر گاه از خدای سبحان درخواستی داری ابتدا بر پیامبر اسلام (صلی الله علیه و اله) درود فرست, سپس حاجت خود را بخواه؛ زیرا خدا بزرگوارتر از آنست که از دو حاجت درخواست شده, یکی را برآورد و دیگری را باز دارد. (نهج البلاغه, حکمت 361)
4- نام بردن حاجت در دعا
امام صادق (علیه السلام): راستی خدای تبارک و تعالی می داند که بنده هر گاه به درگاهش دعا کند چه می خواهد ولی او دوست دارد که حوائج به درگاه او شرح داده شود؛ پس چون به درگاه او دعا کردی حاجتت را نام ببر. (اصول کافی, ج6, ص 43)
5- اصرار در دعا
امام صادق (علیه السلام): خداوند بد دارد که بنده ها بر یکدیگر در انجام حاجت اصرار ورزند و اصرار را نسبت به خودش دوست دارد؛ خداوند عز و جل دوست می دارد که از او درخواست و آنچه نزد اوست خواهش شود. (همان, ص 41)
لازم به ذکر است که بهتر است در عین اصرار بر دعا, صلاح کار خود را به خداوند واگذار کرد؛ یعنی از طرفی در دعا اصرار کنیم چون خود خدا دستور داده است و از طرف دیگر برآورده شدن یا نشدن آن را به خداوند واگذار کنیم چون او صلاح بندگان را از هر کسی بهتر می داند و ما به صلاح کار خود آگاه نیستیم.
6- اعتراف به گناه
امام صادق (علیه السلام): (در دعا) ابتدا باید خدا را ستود, سپس به گناه اعتراف نمود و آن گاه حاجت را خواست. (میزان الحکمة, ح 5630)
7- یقین و اعتماد به دعا
امام صادق (علیه السلام): دعا پایگاه اجابت است چنانچه ابر پایگاه باران است. (اصول کافی,ج6, ص29)
8- خواندن خداوند با دلی پاک
امام صادق (علیه السلام): راستی خدای عز و جل اجابت نکند دعا را از روی دل سخت و قساوت.
توضیح قساوت دل:
سر اینکه قلب طوری می شود که نه خیری از آن می جوشد و نه نصیحتی در آن فرو می رود, آن است که اگر دلی بیراهه رفت و در خود نیت های پلید پروراند مشمول خشم خدا خواهد شد و خداوند سبحان این قلب را قسی می کند؛ چنانچه اگر مدتی به راه افتاد و در خویش اخلاص و نیت های خیر را پروراند مشمول مهر خدا می گردد و خدای رحیم در آن دل ظهور کرده و آن صاحبدل, مظهر رحمت خدا می شود… بنابراین پیروی پیامبر (صلی الله علیه و اله) و انجام عمل صالح, زمینه می شود تا خدای سبحان قلب را رئوف و مهربان کند؛ چنانکه پیمان شکنی و پیروی نکردن از پیامبر (صلی الله علیه و اله) زمینه می شود تا خدای متعال آن دل را سنگین و درب آن را ببندد و اگر دل کسی بسته شد, نه راه سعادت خود را می بیند و نه بر فرض دیدن راه آن را طی می کند…(تفسیر موضوعی, ج 12, ص231 و232 از علامه جوادی آملی)
9- اخلاص در دعا
امام علی (علیه السلام): اخلص فی المسالة لربک, فان بیده العطاء و الحرمان و اکثر الاستخارة؛ در دعا با اخلاص پروردگارت را بخوان که بخشیدن و محروم کردن بدست اوست و فراوان از خدا درخواست خیر و نیکی داشته باش. (نامه ی31 نهج البلاغه, بند 17 و 18)
10- دعا کردن در زمان هایی که امید اجابت است.
از مجموع روایات بر می آید که اوقات ذیل, زمان اجابت دعا است:
– هنگام نزول باران
– هنگام ظهر
– بعد از ادای فریضه
– قنوت نماز وتر
– وقت سحر
– پس از مغرب
– زمان قرائت قرآن
– هنگام اذان
– زمان شکستن دل
– دعای بیمار در حق عیادت کننده
11- دعا در هنگام آسایش و راحتی
امام صادق (علیه السلام): دعا در حال آسایش و عافیت, نیازمندیهای حال بلا را برمی آورد (یعنی مانع نزول بلا می شود). حضرت در حدیثی دیگر فرمود: هر که را خوش آید که در حال سختی دعایش به اجابت رسد, در حال راحتی بسیار دعا کند. (اصول کافی,ج6, ص 33)
12- دعا همراه با تضرع
خداوند در قرآن کریمش فرمود: ادعوا ربکم تضرعا و خفیة؛ بخوانید پروردگارتان را در حال تضرع و ترس ( سوره ی اعراف, 155) امام حسین (علیه السلام): رسول خدا (صلی الله علیه و اله) در هنگام ابتهال و دعا مانند بینوایی که غذا می طلبد, دستانش را بالا می برد. ( میزان الحکمة, ح 5633)
13- رعایت ادب در دعا
بعنوان مثال: دعا با صدای بلند و طلبکارانه نباشد؛ در هنگام دعا رو به قبله و با وضو و بهتر است از زبان معصومین باشد؛ چرا که آنها ادب در گفتار, نحوه ی در خواست و نیازها را به بهترین شکل بیان نموده اند.
14- شفیع قرار دادن صالحان
وسیله قرار دادن کسانی که می توانند میان ما و خداوند واسطه شوند، باب وسیعی دارد. هر کسی به هر مقداری که نزد خدای تعالی عزیز و آبرومند است ، می تواند وسیله انسان به درگاه الهی برای رسیدن به حاجت ها و نیازها باشد و در امر استجابت دعا وساطت نماید. برترین کسانی که از وجاهت و آبرومندی کامل نزد خداوند برخوردارند، معصومین (علیهم السلام) هستند. پس از ایشان البته مقربان درگاه الهی از اهل معرفت و کمال و حتی مومنان و کسانی که اجمالا آبرومند هستند، وسیله خداوند محسوب می شوند
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و اله) فرموده است: «خداوند عزوجل مىفرماید: اى بندگان من! گرامىترین خلق و پرفضیلت ترین آنان نزد من، محمد و برادرش على و امامان بعد از وى هستند. اینان «وسیله»ها به سوى من مىباشند. هر کس حاجتى دارد و نفعى را طالب است و یا دچار حادثهاى سخت و زیانبار گشته و برطرف شدن آن را مىخواهد، مرا به محمد و آل طاهرینش بخواند تا به نیکوترین وجه حاجت او را برآورم
پس از اینکه آدم ابوالبشر مرتکب ترک اولى شد، در مقام توبه به پیشگاه خداوند عرضه داشت: پروردگارا به حق محمد(صلی الله علیه و اله) از تو مىخواهم که مرا بیامرزى… (مستدرک صحیحین, ج2, ص615)
در کتابها و مدارک معتبر اهل سنت آمده است: هرگاه قحطى و خشکسالى پیش مىآمد، عمر از طریق توسّل به عباس عموى پیامبر، طلب باران مىکرد و مىگفت: به خدا سوگند! عباس وسیله به درگاه الهى و داراى قرب و منزلت نزد او است و خدایا! ما به وسیله عموى پیغمبرمان به تو روى مىآوریم، پس سیرابمان کن. (اسدالغابة، ج 3، ص 165
برخی دیگر از آداب دعا نیز چنین است :
– بجا آوردن دو رکعت نماز به عنوان نماز حاجت
– دعا کردن برای همه
– کوچک نشمردن هیچ دعایی
– بزرگ نشمردن خواسته
موفق باشید
ب : حس دعا
اگر «احساس نیاز» و «ابراز حاجت»، از طرف بنده و «قدرت رفع آن» و «اجابت دعا» از سوى خدا باشد؛ آنچه این دو سو را به هم وصل مى کند، «نیایش» است. هر چه انسان فقر و نیاز خویش را بیشتر بشناسد و به قدرت و رحمت الهى آگاه تر باشد، حسّ دعا بهتر به دست مى آید.
احساس بى نیازى، طغیان و روى گردانى مى آورد. قرآن کریم مى فرماید:انسان همین که خود را غنى و بى نیاز حس کند، سر به طغیان و گردن کشى مى گذارد: «کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَیَطْغى ، أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى »؛ علق (96) آیه 6.. هر چه فقر و نیاز خود را بیشتر حس کند و سررشته کارها را به دست معبود ببیند، کشش به سوى خدا بیشتر خواهد بود. قرآن مى فرماید: اى مردم! شما همه نیازمند خداوند هستید و او بى نیاز و ستوده است: «یا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ»؛ فاطر (35) آیه 15..
نیازمندى و وابستگى انسان به خدا کافى نیست؛ بلکه درک این دو، برانگیزاننده آن «حس دعا» است. باید حجاب بین بنده و خالق کنار برود. غرور، خودخواهى، تکبّر، بى اعتنایى، طلب کارى، قساوت دل، یأس و نومیدى و… همه به نوعى «حجاب» به شمار مى رود. بر عکس، حالاتى همچون شکسته دلى، تضرّع، گریه، خشوع، امید، اضطرار، التجا، پناه آوردن، یقین به اجابت، خسته نشدن از طلب، رقّت قلب و… پرده ها و حجاب ها را کنار مى زند. سفارش حضرت پیامبرصلى الله علیه وآله چنین است:آن گاه که رقّت دل حاصل شد، دعا را غنیمت شمارید، که رحمت خداوند است: «اغتنموا الدعاء عند الرقة، فانها رحمة»؛ بحار الانوار، ج 93 ص 313..
خدا به کدام دل نزدیک تر است؟ نجواى کدام نیایش گر از بام خانه تا ملکوت خدا بالا مى رود؟
در کوى ما شکسته دلى مى خرند و بس بازار خود فروشى از آن سوى دیگر است
حدیث قدسىِ «انا عند المنکسرة قلوبهم»؛ منیةالمرید، ص 123 از تفسیر کشف الاسرار، ج 1، ص 135.؛ «من نزد شکسته دلانم»، اشاره به این حقیقت دارد که:
افتادگى آموز اگر طالب فیضى هرگز نخورد آب، زمینى که بلند است
حضرت رسول صلى الله علیه وآله هرگاه دعا و نیایش مى کرد، مانند شخص محتاجى – که دست نیاز و طلب گشوده و غذا مى خواهد دست خود را به آستان خداوند بلند مى کرد ابن فهد حلّى، عدة الداعى، ص 139.. این حالت نیاز و درماندگى است که رحمت را نازل مى کند و نگاه عنایت خدا را به سوى نیایش گر بر مى گرداند و «بزرگى»، در همین «فروتنى» و «عزّت» در سایه همین «تواضع» است.
ج : شیوه و آداب دعا
1 – بسم الله گفتن
پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) فرمودند: دعایی که با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز گردد رد نمی شود. (میزان الحکمة, ح 5620)
2- تمجید خداوند
امام صادق (علیه السلام): در کتاب امیر المومنین (علیه السلام) آمده است که پیش از درخواست چیزی از خدا, باید او را ستود. پس هرگاه خدای عز و جل را خواندی (ابتدا) او را تمجید کن. (راوی می گوید:) عرض کردم: چگونه تمجیدش کنم؟ حضرت فرمود: می گویی: یا من هو اقرب من حبل الورید, یا من یحول بین المرء و قلبه, یا من هو بالمنظر الاعلی, یا من لیس کمثله شیء (ای کسی که از رگ گردن به من نزدیکتر است, ای کسی که میان انسان و دلش حائل می شود, ای کسی که در بالاترین چشم انداز است, ای کسی که مانند ندارد). (همان, ح5622)
3- صلوات فرستادن بر پیامبر و خاندانش (صلوات الله علیهم اجمعین)
امام علی (علیه السلام): هر گاه از خدای سبحان درخواستی داری ابتدا بر پیامبر اسلام (صلی الله علیه و اله) درود فرست, سپس حاجت خود را بخواه؛ زیرا خدا بزرگوارتر از آنست که از دو حاجت درخواست شده, یکی را برآورد و دیگری را باز دارد. (نهج البلاغه, حکمت 361)
4- نام بردن حاجت در دعا
امام صادق (علیه السلام): راستی خدای تبارک و تعالی می داند که بنده هر گاه به درگاهش دعا کند چه می خواهد ولی او دوست دارد که حوائج به درگاه او شرح داده شود؛ پس چون به درگاه او دعا کردی حاجتت را نام ببر. (اصول کافی, ج6, ص 43)
5- اصرار در دعا
امام صادق (علیه السلام): خداوند بد دارد که بنده ها بر یکدیگر در انجام حاجت اصرار ورزند و اصرار را نسبت به خودش دوست دارد؛ خداوند عز و جل دوست می دارد که از او درخواست و آنچه نزد اوست خواهش شود. (همان, ص 41)
لازم به ذکر است که بهتر است در عین اصرار بر دعا, صلاح کار خود را به خداوند واگذار کرد؛ یعنی از طرفی در دعا اصرار کنیم چون خود خدا دستور داده است و از طرف دیگر برآورده شدن یا نشدن آن را به خداوند واگذار کنیم چون او صلاح بندگان را از هر کسی بهتر می داند و ما به صلاح کار خود آگاه نیستیم.
6- اعتراف به گناه
امام صادق (علیه السلام): (در دعا) ابتدا باید خدا را ستود, سپس به گناه اعتراف نمود و آن گاه حاجت را خواست. (میزان الحکمة, ح 5630)
7- یقین و اعتماد به دعا
امام صادق (علیه السلام): دعا پایگاه اجابت است چنانچه ابر پایگاه باران است. (اصول کافی,ج6, ص29)
8- خواندن خداوند با دلی پاک
امام صادق (علیه السلام): راستی خدای عز و جل اجابت نکند دعا را از روی دل سخت و قساوت.
توضیح قساوت دل:
سر اینکه قلب طوری می شود که نه خیری از آن می جوشد و نه نصیحتی در آن فرو می رود, آن است که اگر دلی بیراهه رفت و در خود نیت های پلید پروراند مشمول خشم خدا خواهد شد و خداوند سبحان این قلب را قسی می کند؛ چنانچه اگر مدتی به راه افتاد و در خویش اخلاص و نیت های خیر را پروراند مشمول مهر خدا می گردد و خدای رحیم در آن دل ظهور کرده و آن صاحبدل, مظهر رحمت خدا می شود… بنابراین پیروی پیامبر (صلی الله علیه و اله) و انجام عمل صالح, زمینه می شود تا خدای سبحان قلب را رئوف و مهربان کند؛ چنانکه پیمان شکنی و پیروی نکردن از پیامبر (صلی الله علیه و اله) زمینه می شود تا خدای متعال آن دل را سنگین و درب آن را ببندد و اگر دل کسی بسته شد, نه راه سعادت خود را می بیند و نه بر فرض دیدن راه آن را طی می کند…(تفسیر موضوعی, ج 12, ص231 و232 از علامه جوادی آملی)
9- اخلاص در دعا
امام علی (علیه السلام): اخلص فی المسالة لربک, فان بیده العطاء و الحرمان و اکثر الاستخارة؛ در دعا با اخلاص پروردگارت را بخوان که بخشیدن و محروم کردن بدست اوست و فراوان از خدا درخواست خیر و نیکی داشته باش. (نامه ی31 نهج البلاغه, بند 17 و 18)
10- دعا کردن در زمان هایی که امید اجابت است.
از مجموع روایات بر می آید که اوقات ذیل, زمان اجابت دعا است:
– هنگام نزول باران
– هنگام ظهر
– بعد از ادای فریضه
– قنوت نماز وتر
– وقت سحر
– پس از مغرب
– زمان قرائت قرآن
– هنگام اذان
– زمان شکستن دل
– دعای بیمار در حق عیادت کننده
11- دعا در هنگام آسایش و راحتی
امام صادق (علیه السلام): دعا در حال آسایش و عافیت, نیازمندیهای حال بلا را برمی آورد (یعنی مانع نزول بلا می شود). حضرت در حدیثی دیگر فرمود: هر که را خوش آید که در حال سختی دعایش به اجابت رسد, در حال راحتی بسیار دعا کند. (اصول کافی,ج6, ص 33)
12- دعا همراه با تضرع
خداوند در قرآن کریمش فرمود: ادعوا ربکم تضرعا و خفیة؛ بخوانید پروردگارتان را در حال تضرع و ترس ( سوره ی اعراف, 155) امام حسین (علیه السلام): رسول خدا (صلی الله علیه و اله) در هنگام ابتهال و دعا مانند بینوایی که غذا می طلبد, دستانش را بالا می برد. ( میزان الحکمة, ح 5633)
13- رعایت ادب در دعا
بعنوان مثال: دعا با صدای بلند و طلبکارانه نباشد؛ در هنگام دعا رو به قبله و با وضو و بهتر است از زبان معصومین باشد؛ چرا که آنها ادب در گفتار, نحوه ی در خواست و نیازها را به بهترین شکل بیان نموده اند.
14- شفیع قرار دادن صالحان
وسیله قرار دادن کسانی که می توانند میان ما و خداوند واسطه شوند، باب وسیعی دارد. هر کسی به هر مقداری که نزد خدای تعالی عزیز و آبرومند است ، می تواند وسیله انسان به درگاه الهی برای رسیدن به حاجت ها و نیازها باشد و در امر استجابت دعا وساطت نماید. برترین کسانی که از وجاهت و آبرومندی کامل نزد خداوند برخوردارند، معصومین (علیهم السلام) هستند. پس از ایشان البته مقربان درگاه الهی از اهل معرفت و کمال و حتی مومنان و کسانی که اجمالا آبرومند هستند، وسیله خداوند محسوب می شوند
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و اله) فرموده است: «خداوند عزوجل مىفرماید: اى بندگان من! گرامىترین خلق و پرفضیلت ترین آنان نزد من، محمد و برادرش على و امامان بعد از وى هستند. اینان «وسیله»ها به سوى من مىباشند. هر کس حاجتى دارد و نفعى را طالب است و یا دچار حادثهاى سخت و زیانبار گشته و برطرف شدن آن را مىخواهد، مرا به محمد و آل طاهرینش بخواند تا به نیکوترین وجه حاجت او را برآورم
پس از اینکه آدم ابوالبشر مرتکب ترک اولى شد، در مقام توبه به پیشگاه خداوند عرضه داشت: پروردگارا به حق محمد(صلی الله علیه و اله) از تو مىخواهم که مرا بیامرزى… (مستدرک صحیحین, ج2, ص615)
در کتابها و مدارک معتبر اهل سنت آمده است: هرگاه قحطى و خشکسالى پیش مىآمد، عمر از طریق توسّل به عباس عموى پیامبر، طلب باران مىکرد و مىگفت: به خدا سوگند! عباس وسیله به درگاه الهى و داراى قرب و منزلت نزد او است و خدایا! ما به وسیله عموى پیغمبرمان به تو روى مىآوریم، پس سیرابمان کن. (اسدالغابة، ج 3، ص 165
برخی دیگر از آداب دعا نیز چنین است :
– بجا آوردن دو رکعت نماز به عنوان نماز حاجت
– دعا کردن برای همه
– کوچک نشمردن هیچ دعایی
– بزرگ نشمردن خواسته
موفق باشید