فاطمی دربارەی زنگینامەی خود چنین میگوید: “در سال ١٩٨٠ در اردبیل ایران بە دنیا آمدەام، اکنون در آمریکا ساکن هستند، زمانی کە دانش اموز بودم علاقەی زیادی بە عکس و عکاسی داشتم، بە همین در ١٧ سالگی عکاسی را شروع کردم”.
او میگوید:”در ابتدا کار خود را با عکاسی از طبیعت آغاز کردم، در تصاویرم سعی کردم چیزهایی کە مردم نمیبینند را نشان دهم”.
فاطمی در ادامە میگوید:” در سالهای فعالیتم، چیزهای زیادی از دست دادەام، من بە دلیل کار در افغانستان و امریکا، ١٠ سال از خانوادە و پسرم دور بودەام، زمانی کە پدرم فوت کرد من در امریکا بودم نتوانستم در کنار خانوادەام باشم، در حال حاضر نیز نمیتوانم بە کشورم بازگردم”.
حسین فاطمی با اشارە بە فعالیتهایش گفت آسانترین عکاسی، عکاسی از طبیعت است، زیرا همە میتوانند از طبیعت عکاسی کنند، اما عکاسی از مردم و جامعە سختترین نوع عکاسی است، برای مثال عکاسی در جنگ بسیار آسانتر از عکاسی در یک مسجد است، پس عکاسی در بطن جامعە بسیار سختتر خواهد بود.
فاطمی میگوید در خاورمیانە، در کل اهمیت فوتوگرافی را نمیدانند، این نیز بە خود ما برمیگردد، ما نتوانستەایم با جامعە ارتباط برقرا کنیم، ما باید در خیابانها و اماکن عمومی نمایشگاههای خود را برگزار کنیم، چون افراد بیشتری میتوانند عکسها را مشاهدە کنند.
فاطمی اعلام کرد، چون دوربین وعکاسی از غرب آمدە، نباید ما بە سبک آنها از آن استفادە کنیم و تقلیدی از کار غرب باشیم، عکاسان اروپایی بە کوردستان می آیند از آن عکس میگیرند و میفروشند، هیچ وقت نیامدەاند چگونگی کار با آن را یاد دهند، اگر عکاس کورد نیز چنین کاری بکند، کپی خواهد بود.
حسین فاطمی دربارەی پیشرفت تکنولوژی میگوید: “باید عکاسان کارهای عمیق و داستانوار انجام دهند، باید کارهایشان معنی ویژەای داشتە باشد، دید عکاس برای مسائل متفاوت است، برای مثال در جنگ کە مردم از آن فراف میکنند، اما عکاس بە قلب آن وارد میشود، یک شخص اهل سوریە کە سال ٢٠١١ کشورش را ترک کردە ناچارا از نگاه یک عکاس تغییرات کشورش را خواهید دید.
این عکاسان هستند کە تاریخ را ثبت میکنند، در عصری کە در آن هستیم، مسئولیم کە آن را ثبت کنیم، ما اکنون در سال ٢٠١٩ هستیم ٣٠ سال دیگر آیا وضعیت همینگونە باقی خواهد ماند، خیر، بلکە همە چیز تغییر خواهد کرد، آیا شهرهای آنچنان کە هستند باقی خواهند ماند، خیر، برای مثال ما از طریق عکس میفهمین کە کودتای ایران چگونە شکل گرفت، یا ما از طریق عکس میدانیم کە کوردستان در زمان صدام چگونە بودە است، یا انفال و شیمیایی چگونە روی دادە است، حلبچە از طریق عکس در ذهن ما باقی ماندە است، اگر عکس نبود، شاید هیچ کس ژنوساید حلبچە را باور نمیکرد.
حسین فاطمی دربارەی سرقت عکس از عکاسان معتقد است کە سرقت یک عکس با سرقت یک تخم مرغ هیچ فرقی ندارد، دزدی دزدیست، این بە اخلاق مربوط میشود.
فاطمی در بخشی از این گفتگو میگوید، اکنون در حال انجام یک پروژەی بزرگ هستم، در حال ساخت یک آژانس تصویر و عکس هستم، همان گونە کە در اکثر کشورها آژانس فوتوگرافی وجود دارد، من هم میخواهم کە از طریق این آژانس عکسها و تصاویر همکارانم در سراسر جهان، دیدە شود.
حسین فاطمی علاوە بر کار عکاسی بە فوتبال نیز علاقەی زیادی دارد، او میگوید اگر بار دیگر نیز بەدنیا بیایم، باز هم عکاسی را انتخاب خواهم کرد.
در پایان گفتەهایش، او میگوید: “من با عکاسی دنیا را دیدم، همەی ما انسان هستیم هر کدام با آیین و مذهب متفاوت، من همەی انسانها را دوست دارم و آنها نیز من را دوست دارند، از عکاسان میخواهم کە با تفکری جهانی برای کشور خود کار کنند”.
حسین فاطمی عکاس ایرانی اهل شهر اردبیل در سال ١٩٨٠ متولد شدە است، در چندین سال فعالیت خود توانستە در کشورهای مانند، لبنان، ترکیە، گرجستان، افغانستان ، پاکستان، روسیە، هند، سومال، کنیا کار کنند، عکسهای او در مجلاتی مانند تایم نیویورک و نیویورک تایمز، واشنگتن پست و گاردین منتشر شدە است، فاطمی صاحب چندین جایزەی جهانیست، او در سلاهای ٢٠٠٧، ٢٠٠٩ ٢ ٢٠١١ توانستە جایزەی عکاسی خبری چین را بە دست آورد، در سال ٢٠١٠ نیز نفر اول جشنوارەی نیورک شد، در سال ٢٠١٢ نفر اول جشنوارەی بین المللی بیداری شد، در سال ٢٠١٢ در جسنوارە یونیسف لوح تقدیر گرفتە و در جشنوارەی دیز ژاپن درسال ٢٠١٣ بە رتبەی سوم رسیدە است، حسین فاطمی در سالهای کاری خود کتابی بە نام سپیدشور کە عکسهایی از دریاچە ارومیە است را بە چاپ رساندە، در حال حاضر با آژانس عکس پانوس پیچکر دربارەی ایران و خاورمیان همکاری میکند و در همچنین در آژانس میدل ایست نیز مشغول است.
بسنیوز