براساس آموزه‌های دینی؛ به طور کلی اموری عامل سرافراز بودن انسان در قیامت می‌باشند که بهترین نمود آن، ورود و خلود در بهشت است:1. ایمان و عمل صالح
قرآن کریم در یک بیان کلى، ایمان و عمل صالح را عامل سرافراز بودن انسان در قیامت و شرط ورود و خلود در بهشت می‌داند:
«وَ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَنُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها أَبَداً لَهُمْ»؛1 «و کسانى که ایمان آوردند و کارهاى شایسته انجام دادند، بزودى آنها را در باغ‌هایى از بهشت وارد می‌کنیم که نهرها از زیر درختانش جارى است همیشه در آن خواهند ماند».
2. تقوا و پرهیزکاری
«تِلْکَ الْجَنَّةُ الَّتی نُورِثُ مِنْ عِبادِنا مَنْ کانَ تَقِیًّا»؛2 «این همان بهشتى است که به بندگان پرهیزگار خود، به ارث می‌دهیم».
امام باقر(ع) فرمود: از پیامبر اکرم(ص) درباره گفته خداوند: «روزى که پرهیزکاران را به صورت گروهى به سوى خداى رحمان محشور می‌کنیم» 3 سؤال شد. فرمود: «اى على! آن گروه سواره هستند، آنان مردانی‌اند که از خدا ترسیدند و خداوند آنان را دوست داشت و آنان را [به نعمت‌هاى خاص] اختصاص داد و از اعمالشان راضى شد و آنان را پرهیزکاران نامید. سپس فرمود: اى على! قسم به کسى که دانه را شکافت و انسان را به وجود آورد، آنان از قبرهایشان خارج می‌شوند و فرشتگان از آنان استقبال می‌کنند … با هر مردى از پرهیزکاران هزار فرشته از جلو و از طرف راست و چپ هستند؛ آنان را با پرواز می‌برند تا به در بهشت اعظم می‌رسانند … پس در، براى آنها باز می‌شود و داخل بهشت می‌شوند و همسرانشان از حورالعین و آدمیان به حضورشان مشرف می‌شوند و به پرهیزکاران می‌گویند: آفرین بر شما! چقدر شوق دیدار ما به شما شدید بود و اولیاى خدا همینگونه به آنان می‌گویند …». 4
3. معرفت و شناخت ائمه اطهار(ع)
امام باقر(ع) فرمود: «لا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ الَّا مَنْ عَرَفَنا وَ عَرَفْناهُ»؛ 5 «داخل بهشت نمی‌شود مگر کسى که ما را بشناسد و ما او را بشناسیم»؛ یعنی به امامت ما معرفت داشته باشد و ما او را به عنوان شیعه خود بشناسیم.
توشه انسان در قیامت:
4. اخلاص داشتن و دوری از ریاکاری
از رسول خدا(ص) پرسیدند: نجات در روز قیامت، به چیست؟
فرمود: «به این است که با خدا نیرنگ نکنید، که او نیز با شما نیرنگ کند. بى شک هر کس با خداوند مکر نماید، خداوند با او مکر کند و جامه ایمان را از تنش بر کَند. چنین کسى در حقیقت با خود مکر می‌کند، اگر بفهمد».
گفتند: نیرنگ زدن به خدا چگونه است؟
فرمود: «اینگونه است که بنده به آنچه خداى عزوجل فرمان داده، عمل کند و جز او را در نظر آورد. پس خدا را بپایید و ریا مکنید که این کار شرک به خدا است». ریا کننده، در روز قیامت، به چهار نام خوانده می‌شود: اى بی ایمان، اى بد کار، اى خیانت پیشه، اى زیان کار، عملت بی ارزش گردید و پاداشت از میان رفت و امروز، تو را نصیبى نخواهد بود. اینک اجر خود را از کسى بخواه که براى او کار کرده‌اى». 6
_____________________________________
1. نساء، آیه 57.
2 . مریم، آیه 63.
3. مریم، آیه 85.
4 . کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق، ج 8، ص 95 – 96.
5. عیاشی، محمد بن مسعود، التفسیر، تهران، المطبعة العلمیة، چاپ اول، 1380ق، ج 2، ص 19.
6 . شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الأعمال، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چاپ دوم، 1406ق، ص 255.