قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
1.تقیه در میان اصحاب و یاران ائمه (ع) وجود نداشت و اگر بنا بود تقیه در درون جمع های شاگردان ائمه و محافل خصوصی آنان نیز تسری بیابد، هیچ حکمی برای شیعه باقی نمی ماند.
2.نام و صفات حضرت مهدی (ع) و چگونگی قیام و اوصاف حکومت او و حتی نوع برخورد با ایشان ، برای همه مسلمانان جذاب و شنیدنی بود و بسیاری درباره این موضوع جستجوگران برجسته ای بودند . این موضوع ریشه در دوران رسالت دارد و از حضرت محمد (ص) روایات بسیاری دراین باره نقل شده است و شیعه و سنی کتاب های مستقلی دراین باره نگاشته اند.
3.به شهادت عالمان شیعه و سنى، امام زمان(ع) خلیفه خدا در زمین است و در آینده رهبرى جهان و وراثت زمین رابه عهده خواهد گرفت. بى تردید رعایت ادب در برابر چنین خلیفه اى ضرورت دارد.
4. این نوع احترام از دو امام معصوم نقل شده است:
الف) از امام صادق(ع) پرسیدند: چرا هنگام شنیدن نام امام زمان(ع) از جاى خود بر مى خیزیم؟
حضرت فرمود: چون غیبت حضرت مهدى(عج) طولانى است. به سبب شدت محبتى که به دوستانش دارد، هر گاه شخصى او را یاد مى کند، به او مى نگرد. سزاوار است یاد کننده هنگامى که مولایش نگاه مهرآمیز بر وى مى افکند، به جهت احترام و تعظیم، از جاى خود برخیزد. پس از جاى خود برخیزید و از خداى تبارک و تعالى بخواهید ظهورش را نزدیک سازد.1
عالم فرزانه شیعى میرزا حسین نورى مى نویسد: براساس نقل برخى از دانشمندان، روزى در مجلس امام صادق(ع) نام مبارک حضرت مهدى(ع) برده شد و امام صادق(ع)، به جهت تعظیم و احترام، از جا برخاست.2
ب) روزى دعبل خزاعى، شاعر معروف اهل بیت، خدمت امام رضا(ع) رسید و اشعارى درباره معصومان قرائت کرد. وقتى به ابیات ویژه امام زمان(ع) رسید، حضرت امام رضا(ع) بى درنگ دست بر سر نهاد؛ به احترام از جاى برخاست و فرمود: اى خزاعى، بدان که روح القدس این ابیات را بر زبانت جارى ساخته است. بر اساس روایتى دیگر، آن حضرت به دعبل فرمود: خداوند دیدنش را روزى ات سازد و با او محشورت گرداند.3
5. بنابراین، قول و فعل ا ین دو معصوم نشان مى دهد که شایسته است پیروان اهل بیت در برابر امام زمان(ع) احترامى ویژه داشته باشند؛ دست بر سر نهند و در همان حال براى فرج آن حضرت دعا کنند و خویش را براى ظهور امام آماده سازند.
6. درباره قیام (ایستادن)، به هنگام ذکر نام «قائم»، مطالبى مختلف دیگری نیز ذکر کرده اند، از جمله این که این احترام موجب توجه خاص آن امام به قیام کننده مى شود. ولى حکمت اجتماعى و اقدامى آن نیز نباید مورد غفلت قرار گیرد. آمادگى افراد، در هر آن، براى «قیام» و مبارزه و جهاد، در راه تحکیم عدالت جهانى ،و حفظ حقوق انسان ها واجد اهمیتى به سز است. شیعه منتظر – بلکه هر مسلمان – در عصر غیبت، باید همواره داراى چنین هدفى باشد، و در راه تحقق آن، به وسایل گوناگون بکوشد، و تا آن جا این آمادگى را داشته باشد و ابراز دارد؛ که هر گاه نام پیشواى قیام (قائم)، ذکر مى شود به پاخیزد، و آمادگىِ همه جانبه خویش را نشان دهد، و این آمادگى را، همیشه، به خود و دیگران تلقین و در خود و دیگران تحکیم کند. در اینجا خوب است به سخنان آیت الله سید محمود طالقانى – رحمةالله علیه توجه کنیم:
این دستور قیام، شاید براى احترام نباشد، والاّ باید براى خدا و رسول و اولیاى مکرم دیگر هم به قیام احترام کرد، بلکه دستور آمادگى و فراهم کردن مقدمات نهضت جهانى، و در صف ایستادن، براى پشتیبانى این حقیقت است. کوچکترین اثر بدبینى، بى رغبتى به خدمات اجتماعى و دلسردى از اقدام به کارهاى عام المنفعه و نیکو است. پس توجه دادن مردم به آینده درخشان و دولت حق و نوید دادن به اجراى کاملِ عدالت اجتماعى و تأسیس حکومت اسلام و ظهور یک شخصیتِ خداساخته و بارز که مؤسس و سرپرست آن حکومت و دولت است، از تعالیم مؤسسان ادیان است و در مکتب تشیع، که مکتب حق اسلام و حافظ اصلى معنویات آن است، جزءِ عقیده قرار داده شده، و پیروان خود را به انتظار چنین روزى ترغیب نموده، و حتى انتظار ظهور را از عبادات دانسته اند، تا مسلمانان حق پرست، در اثر ظلم و تعدى زمامداران خودپرست و تسلط دولت هاى باطل و تحولات اجتماعى بزرگ و حکومت ملل ماده پرست، اعم از شرقى و غربى، خود را نبازند و دل قوى دارند و جمعیت را آماده کنند.
و همین عقیده است که هنوز مسلمانان را امیدوار و فعال نگاه داشته است. این همه فشار و مصیبت، از آغاز حکومت دودمان دنائت و رذالت اموى تا جنگ هاى صلیبى و حمله مغول و اختناق و تعدیهاى دولت هاى استعمارى، بر سر هر ملتى وارد مى آمد، خاکسترش هم به باد فنا رفته بود. ولى دینى که پیشوایان حق آن، دستور مى دهند که چون اسم صریح «قائم»، مؤسس دولت حقه اسلام، برده مى شود، به پا بایستید، و آمادگى خود را براى انجام تمام دستورات اعلام کنید، و خود را همیشه نیرومند و مقتدر نشان دهید، هیچ وقت نخواهد مرد…4.
پی نوشت:
1. منتخب الاثر، ص 505.
2.النجم الثاقب، ص 444.
3.منتخب الاثر، ص 505.
4.مجله «مجموعه حکمت» شماره 1 و 2، سال 3؛ ر. ک: خورشید مغرب، ص 264.>
2.نام و صفات حضرت مهدی (ع) و چگونگی قیام و اوصاف حکومت او و حتی نوع برخورد با ایشان ، برای همه مسلمانان جذاب و شنیدنی بود و بسیاری درباره این موضوع جستجوگران برجسته ای بودند . این موضوع ریشه در دوران رسالت دارد و از حضرت محمد (ص) روایات بسیاری دراین باره نقل شده است و شیعه و سنی کتاب های مستقلی دراین باره نگاشته اند.
3.به شهادت عالمان شیعه و سنى، امام زمان(ع) خلیفه خدا در زمین است و در آینده رهبرى جهان و وراثت زمین رابه عهده خواهد گرفت. بى تردید رعایت ادب در برابر چنین خلیفه اى ضرورت دارد.
4. این نوع احترام از دو امام معصوم نقل شده است:
الف) از امام صادق(ع) پرسیدند: چرا هنگام شنیدن نام امام زمان(ع) از جاى خود بر مى خیزیم؟
حضرت فرمود: چون غیبت حضرت مهدى(عج) طولانى است. به سبب شدت محبتى که به دوستانش دارد، هر گاه شخصى او را یاد مى کند، به او مى نگرد. سزاوار است یاد کننده هنگامى که مولایش نگاه مهرآمیز بر وى مى افکند، به جهت احترام و تعظیم، از جاى خود برخیزد. پس از جاى خود برخیزید و از خداى تبارک و تعالى بخواهید ظهورش را نزدیک سازد.1
عالم فرزانه شیعى میرزا حسین نورى مى نویسد: براساس نقل برخى از دانشمندان، روزى در مجلس امام صادق(ع) نام مبارک حضرت مهدى(ع) برده شد و امام صادق(ع)، به جهت تعظیم و احترام، از جا برخاست.2
ب) روزى دعبل خزاعى، شاعر معروف اهل بیت، خدمت امام رضا(ع) رسید و اشعارى درباره معصومان قرائت کرد. وقتى به ابیات ویژه امام زمان(ع) رسید، حضرت امام رضا(ع) بى درنگ دست بر سر نهاد؛ به احترام از جاى برخاست و فرمود: اى خزاعى، بدان که روح القدس این ابیات را بر زبانت جارى ساخته است. بر اساس روایتى دیگر، آن حضرت به دعبل فرمود: خداوند دیدنش را روزى ات سازد و با او محشورت گرداند.3
5. بنابراین، قول و فعل ا ین دو معصوم نشان مى دهد که شایسته است پیروان اهل بیت در برابر امام زمان(ع) احترامى ویژه داشته باشند؛ دست بر سر نهند و در همان حال براى فرج آن حضرت دعا کنند و خویش را براى ظهور امام آماده سازند.
6. درباره قیام (ایستادن)، به هنگام ذکر نام «قائم»، مطالبى مختلف دیگری نیز ذکر کرده اند، از جمله این که این احترام موجب توجه خاص آن امام به قیام کننده مى شود. ولى حکمت اجتماعى و اقدامى آن نیز نباید مورد غفلت قرار گیرد. آمادگى افراد، در هر آن، براى «قیام» و مبارزه و جهاد، در راه تحکیم عدالت جهانى ،و حفظ حقوق انسان ها واجد اهمیتى به سز است. شیعه منتظر – بلکه هر مسلمان – در عصر غیبت، باید همواره داراى چنین هدفى باشد، و در راه تحقق آن، به وسایل گوناگون بکوشد، و تا آن جا این آمادگى را داشته باشد و ابراز دارد؛ که هر گاه نام پیشواى قیام (قائم)، ذکر مى شود به پاخیزد، و آمادگىِ همه جانبه خویش را نشان دهد، و این آمادگى را، همیشه، به خود و دیگران تلقین و در خود و دیگران تحکیم کند. در اینجا خوب است به سخنان آیت الله سید محمود طالقانى – رحمةالله علیه توجه کنیم:
این دستور قیام، شاید براى احترام نباشد، والاّ باید براى خدا و رسول و اولیاى مکرم دیگر هم به قیام احترام کرد، بلکه دستور آمادگى و فراهم کردن مقدمات نهضت جهانى، و در صف ایستادن، براى پشتیبانى این حقیقت است. کوچکترین اثر بدبینى، بى رغبتى به خدمات اجتماعى و دلسردى از اقدام به کارهاى عام المنفعه و نیکو است. پس توجه دادن مردم به آینده درخشان و دولت حق و نوید دادن به اجراى کاملِ عدالت اجتماعى و تأسیس حکومت اسلام و ظهور یک شخصیتِ خداساخته و بارز که مؤسس و سرپرست آن حکومت و دولت است، از تعالیم مؤسسان ادیان است و در مکتب تشیع، که مکتب حق اسلام و حافظ اصلى معنویات آن است، جزءِ عقیده قرار داده شده، و پیروان خود را به انتظار چنین روزى ترغیب نموده، و حتى انتظار ظهور را از عبادات دانسته اند، تا مسلمانان حق پرست، در اثر ظلم و تعدى زمامداران خودپرست و تسلط دولت هاى باطل و تحولات اجتماعى بزرگ و حکومت ملل ماده پرست، اعم از شرقى و غربى، خود را نبازند و دل قوى دارند و جمعیت را آماده کنند.
و همین عقیده است که هنوز مسلمانان را امیدوار و فعال نگاه داشته است. این همه فشار و مصیبت، از آغاز حکومت دودمان دنائت و رذالت اموى تا جنگ هاى صلیبى و حمله مغول و اختناق و تعدیهاى دولت هاى استعمارى، بر سر هر ملتى وارد مى آمد، خاکسترش هم به باد فنا رفته بود. ولى دینى که پیشوایان حق آن، دستور مى دهند که چون اسم صریح «قائم»، مؤسس دولت حقه اسلام، برده مى شود، به پا بایستید، و آمادگى خود را براى انجام تمام دستورات اعلام کنید، و خود را همیشه نیرومند و مقتدر نشان دهید، هیچ وقت نخواهد مرد…4.
پی نوشت:
1. منتخب الاثر، ص 505.
2.النجم الثاقب، ص 444.
3.منتخب الاثر، ص 505.
4.مجله «مجموعه حکمت» شماره 1 و 2، سال 3؛ ر. ک: خورشید مغرب، ص 264.>