مسیحیان به نشانه مصلوب شدن عیسی(ع) در راه گناهان بشر نشان صلیبی به گردن می آویزند. حضرت عیسی بارها به تأکید گفته است که پیرو واقعی او کسی است که صلیب خود را بردارد و به دنبال او برود. از این سخن می توان به روشنی دریافت که سابقه آویختن نشان صلیب به دوران زندگی آن حضرت باز می گردد و نباید آن را نشانه مصلوب شدن او دانست. این سنت باید به «انکار خویشتن» و اعلام آمادگی برای شهادت در راه خدا تفسیر شود. همان گونه که مردم ایران در تظاهرات انقلاب اسلامی به نشانه آمادگی برای شهادت در راه خدا کفن می پوشیدند. دعبل بن علی خزاعی شاعر اهل بیت (ع)، در اشاره به جانبازیهای خود، گفته است: «من پنجاه سال است که چوبه دارم را بر دوش دارم، اما تاکنون کسی را نیافتم ام که مرا بر آن بیاویزد.»(1) «و هنگامی که جمعی کثیر همراه او می رفتند روی گردانیده بدیشان گفت: اگر کسی نزد من آید و پدر و مادر و زن و اولاد و برادران و خواهران، حتی جان خود را نیز دشمن ندارد، شاگرد من نمی تواند بود و هرکه صلیب خود را برندارد و از عقب من نیاید نمی تواند شاگرد من گردد.»(2) پس مردم را با شاگردان خود خوانده گفت: هرکه خواهد از عقب من آید، خویشتن را انکار کند و صلیب خود را برداشته مرا متابعت نماید. زیرا هرکه خواهد جان خود را نجات دهد، آن را هلاک سازد و هرکه جان خود را به جهت من و انجیل بر باد دهد، آن را برهاند.»(3)
پی نوشت ها:
1. عبدالله بن المعتز، طبقات الشعراء، ص 125.
2. انجیل لوقا، 14: 25-27.
3. انجیل مرقس، 8: 34-35.